"ခြေထောက် ဒဏ်ရာ သက်သာရဲ့လား နွေအလင်္ကာဦး"
တစ်ယောက်တည်း ကော်ဖီဆိုင်ရဲ့ ထောင့်လေးမှာ ထိုင်ပြီး စာအုပ်ဖတ်နေတုန်း သူမဘေးကို မုန်း လာရပ်သည်။
"နွေဦးရဲ့ ကိစ္စတွေမှန်သမျှ သိနေတာပဲလား မမုန်းပန်းဝေ"
"တို့က ရှိန်းရဲ့ ကိစ္စတွေကိုပဲ သိတာပါ"
"ဦး ပြောပြတာတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး ထင်တယ်"
မုန်းက သူမကို ပြုံးကာ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ သူမရှေ့က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ရှိန်း လုပ်သမျှကိစ္စတိုင်း တို့သိတယ် နွေအလင်္ကာဦး"
"အခု လာတာကရော ဦးနဲ့ ပတ်သတ်နေတာပဲလား"
"တို့မှာ မင်းကို တခြားလာတွေ့စရာကိစ္စ ဘာရှိလို့လဲ၊ ဒီမှာ...ဒါလေး မင်းကို ပေးစရာ ရှိလို့"
မုန်းက ပြောရင်း အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်ကာ သူမရှေ့ချပေးလိုက်သည်။ မျက်စိရှေ့ရောက်နေတဲ့ ဖိတ်စာလှလှလေးကို ကြည့်ရင်း သူမ ဆွံ့အနေခဲ့၏။
"အဲ့ဒါက Sample လေ၊ လှတယ်မဟုတ်လား"
ဘာစကားမှ မပြောပဲ ငိုင်နေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး မုန်းကျေနပ်နေမိသည်။
"နောက်လဆို တို့နဲ့ရှိန်း လက်ထပ်တော့မှာဆိုတာ မင်းကို သတိလာပေးတာ၊ ရှိန်းက တို့အပိုင် ဆိုတဲ့အကြောင်း မင်းသိလောက်ပါပြီနော်"
"ဦးက ဘယ်သူ့အပိုင်မှ မဟုတ်ဘူး မမုန်းပန်းဝေ"
"အဲ့ဒီစကားကိုတော့ မင်းကိုယ်မင်း မှန်ကြည့်ပြီးပဲ ပြောလိုက်ပါ၊ တို့ သွားတော့မယ်"
မုန်း ကျေနပ်စွာပြုံးပြီး နေရာမှ ထရပ်ကာ လှည့်ထွက်လိုက်စဉ်....
"အမလေး...ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ"
"Sorry ခင်ဗျားက ရုတ်တရက် ထလိုက်တာကိုး"
ကော်ဖီတွေပေသွားတဲ့ အင်္ကျီကို Tissue နဲ့သုတ်ရင်း မုန်း နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ သူမရှေ့မှ ပြုံးပြီး ရပ်နေတဲ့ကောင်လေးကို ဒေါသထွက်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟင်...မင်း...."
"အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ပင်မင်းဖိုးပေးလိုက်ပါ့မယ်၊ စိတ်မရှိပါနဲ့"
BINABASA MO ANG
တိတ်တခိုး ချစ်ရသော....❤️
Romanceတစ်နိုင်ငံလုံးမှာသာမက ပြည်ပအထိ ထူးချွန်အောင်မြင်တဲ့ လူငယ်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်၊ အလုပ်ကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်မဝင်စား၊ အမြဲအေးတိအေးစက်နေတတ်တဲ့ ရှိန်း....❤️ ဂျာနယ်ထဲကတစ်ဆင့် အမှတ်မထင်တွေ့ပြီး ရှိန်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့ သာမန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး...
