"နွေဦး...နွေဦးမ"
"..........."
"မိနွေဦး"
"ဘာလဲ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့ သူများအိမ်ထဲကို"
"အောင်မာ...သွားစရာရှိတယ် လိုက်ပို့ဦးဆိုလို့ လာရသေးတယ် အော်လားဟောက်လားနဲ့ မသွားလဲနေ ငါပြန်မယ်"
"ဟာ စတာကို နင်ကလဲ ဟိဟိ ခဏစောင့် အဝတ်အစားလဲပြီး လာခဲ့မယ်"
မာန့်ကို မျက်နှာချိုသွေးရင်း နွေဦး အပေါ်ကိုပြေးတက်သွားသည်။ ၁၀မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူမပြန်ဆင်းလာသည်။
ဒူးဖုံးရုံလောက် ဂါဝန်အပြာနုရောင်လေးက ဝင်းဝါသော အသားအရည်နှင့် လိုက်ဖက်နေ၏။ အရပ်က ၅'၅" လောက်ရှိသည်မို့ မနိမ့်လွန်း မမြင့်လွန်း...။ အထူးခြားဆုံးက မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနှင့် မျက်တောင်ရှည်တွေပင်။ အရောင်သိပ်တင်စရာမလိုတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ပြုံးလိုက်တိုင်း မျက်လုံးလေးတွေက လခြမ်းကွေး သဏ္ဌာန်ဖြစ်သွားတတ်သည်။
သူမက မီးဖိုခန်းထဲက မေမေ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး မာန့်ကားပေါ်ပြေးတက်သွား၏။
"ဘယ်သွားမှာလဲ ဘယ်ကိုလိုက်ပို့ရမှာလဲ"
"မသိဘူးလေ"
"ဘာ...နင်ပဲ သွားစရာရှိတယ်ဆိုလို့ ဟိုကောင်တွေနဲ့ ချိန်းထားတာတောင် ဖျက်လာခဲ့တာ ရူးကြောင်ကြောင်မလုပ်နဲ့နော် နွေဦးမ"
"အင်း...မနေ့ကတော့ သွားစရာရှိတာပဲ ဒီနေ့တော့ မရှိတော့ဘူး အိမ်မှာနေရတာပျင်းလို့ ထွက်လာတာ နင်သွားစရာရှိတာ သွားလေ ငါလိုက်ခဲ့မယ်"
မျက်နှာတည်ကြီးနဲ့ ပြောနေသော နွေဦးကို ကြည့်ပြီး မာန် စိတ်တိုသွားသည်။ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကားကိုသာ ဆက်မောင်းရင်း စိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲနေမိ၏။
"အရူးမ အရှုပ်ထုတ်မ"
တော်တော်ကြာတဲ့အထိ မာန်က စကားမပြောပဲနေသည်မို့ သူမ ကိုယ့်အပြစ်ကို သိသလိုနှင့်...
"မာန်..."
"........"
"မာန် လို့"
"ဘာလဲ...ပြော"
"စိတ်ဆိုးတာလား"
"နင် ဘာမှမပြောပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေး ဟုတ်ပြီလား"
KAMU SEDANG MEMBACA
တိတ်တခိုး ချစ်ရသော....❤️
Romansaတစ်နိုင်ငံလုံးမှာသာမက ပြည်ပအထိ ထူးချွန်အောင်မြင်တဲ့ လူငယ်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်၊ အလုပ်ကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်မဝင်စား၊ အမြဲအေးတိအေးစက်နေတတ်တဲ့ ရှိန်း....❤️ ဂျာနယ်ထဲကတစ်ဆင့် အမှတ်မထင်တွေ့ပြီး ရှိန်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့ သာမန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး...
