Bir Çift Buz Pateni

3.Bölüm

Bazı karşılaşmalar unutulmaz!
10.10/2022

<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Hayat bazen bizi sınardı. Bazı durumlarla baş başa bırakıp uzaktan sadece izlerdi. Umutsuzluğa kapıldığında, üzüldüğünde belki çaresiz olduğunda bazı seçenekler sunardı. Ya yanlış yola sapardın ya da doğru yolda, dik merdivenleri dağa tırmanır gibi tırmanarak aşardın.
Gittiğimiz yollar bizim kaderimiz miydi? Yoksa kaderi biz mi yaratırdık? Ya batacaksın ya daima ileri doğru dimdik yürüyeceksin.

Bazen bırakmak istediğim oluyordu. Pes etmek, hayatın içinde savrulup gitmek istiyordum. Yorgunluk mu bu? Bilmiyordum. Güzel şeylerin beni bulacağına inarak devam ettiğim yolda, durmanın bana yakışmayacağını biliyordum. Sadece devam edecek gücü kendimde bulamıyordum.

Şimdi işsizim, parasızım, yalnızım... Bunlar benim hayatımda daima olan durumlardı. Sürpriz yoktu!

Derin bir nefes alıp, yaşam defterimden bir sayfa daha çevirdim. Her son yeni bir başlangıçtı, şimdi tertemiz bir sayfadan başlamak en doğrusuydu.

Mutfak masasında oturmuş, elimdeki gazetedeki iş ilanlarına bakıyordum. Yaklaşık yirmi iş ilanı sahibiyle görüşmüştüm. Tam zamanlı olarak çalışmak istiyorlardı fakat benim okulum vardı. Okulumu bitirmeme sadece bir yılım kalmıştı ve ben okulumu bırakamazdım.

Başka bir ilan dikkatimi çektiğinde incelemeye başladım. Bebek bakıcısı arıyorlardı. En az iki yıl tecrübe yazısını gördüğüm gibi yüzüm düştü ve umutsuzluk tüm hücrelerime yayıldı. Daha önce bakıcılık yapmamıştım. Bir umut telefon numarasını çevirip beklemeye başladım.

"Efendim." dedi bir kadın.

"merhaba, gazetedeki ilan için aramıştım."

"ah merhaba, bakıcılık için iki yıl tecrübe istiyoruz. Tecrübeniz varsa görüşmeye gelebilirsiniz."

"tecrübem yok. Ama yapabilirim."

"üzgünüm, tecrübeniz yoksa işe alamayız."

"peki teşekkür ederim." dedim ve telefonu kapattım. Uzatmanın anlamı yoktu.

Herkes tutturmuş bir tecrübe diye. İşe alınmadan nasıl tecrübe edinebilirim? İnsanlara şans vermek bu kadar mı zordu?

Tekrar ilanlara göz gezdirmeye başladım. Deminden beri gözüme takılan bir ilan vardı. Engelli bir bireye yardımcı olma, serum, ilaç vb. takviye yapmak için hemşire aranıyordu. Yatılı iş, artı altı bin lira maaş. Tek sorun şu ki, üben henüz mezun olmamıştım. Derin nefes alıp son kez şansımı denemek istedim. Numarayı çevirdim.

"Alo?"

"merhaba, gazetedeki hemşire ilanı için aramıştım." dedim.

"merhaba, evet ilanı vereli bir hafta oldu. Bize ulaşan ilk kişisiniz." sesi enerjik gelen bir kadındı konuşan.

"öyle mi? Çok sevindim. Müsaitseniz yüz yüze görüşebilir miyiz?"

"tabi. Bugün öğleden sonra görüşelim. Adresi mesaj olarak atarım. Görüşmek üzere."

"görüşürüz." diyip telefonu kapattım.

Tecrübe sormamasına sevinmiştim. Telefonumdan gelen mesaj sesiyle bakışlarımı telefona çevirip mesajı açtım. Az önceki numara adres atmıştı. Benimle aynı semtte oturduğunu ilanda görmüştüm bu yüzden daha dikkatli baktım. Farkettiğim bir ayrıntı, oldukça şaşırmama sebep olmuştu.