Bir Çift Buz Pateni

14.Bölüm

Eninde sonunda bize kaldığı için, belki de gurur kazanmalıydı...

28.04/2023

<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Korku tam olarak neydi ve insan neyden korkardı? Zarar görmekten, sevdiklerinin zarar görmesinden, yaşadıklarımız veya yaşayamadıklarımızdan... Şu an hissettiğim korku tamamen bilinmezlikten dolayı yaşadığım korkuydu. Hiç tanımadığım bir insanın peşinden gelmiş ve merakıma yenik düşüp hastanenin ücra köşesinde kilitli kalmıştım. Arkası dönük bir şekilde bekleyen adamın yanına gitmeyi istiyor ama buna cesaret edemiyordum. Çareyi ona soru sormakta bulmuştum.

"kimsin sen? Neden beni takip ediyorsun?" dedim.

Cevap vermesini azından bir yaşam belirtisi göstermesini bekliyordum ama olduğu yerde durmaya devam ediyordu. Ortamdaki sessizlik gerilememe sebep olmuştu. Bir adım atarak yanına yaklaştım.

"cevap verir misin? Neden takip ediyorsun?"

Tam bir adım atmıştım ki boş odada  benim sesimin yanında bir ses daha yankılandı.

"kimse var mı?"

Ses dışarıdan geliyordu. Aslında bu adamın derdini merak ediyordum fakat burada yalnız kalma fikri beni oldukça geriyordu. Önümdeki yabancıya son kez bakıp sesin sahibine cevap verdim.

"evet, kapıyı açar mısınız lütfen."

Benim sesimden sonra demir kapıdan ilk kilit sesi geldi. Daha sonra açılan kapıdan hastanenin temizlik personeli göründü. İkimize de şüpheyle bakıp dışarı çıkmamız işaret etti.

"teşekkür ederim, hastanede kayboldum. Yanlışlıkla girdim buraya sonra da açamadım kapıyı." dedim.

Adam bir bana bir de arkamda duran yabancıya bakıp anlayışla gülümsedi.

"olur öyle şeyler bacım. Hastane büyüktür dikkatli olasın bir dahakine."

Biz adamla konuşurken büyük bir hızla yanımdan geçen yabancıyla bir an peşinden gitmek istemiştim. Ama başıma bela almaktan korktuğum içim olduğum yerde kaldım. Hastane personeli adamın tuhafına gitmiş olacak ki odadan çıkarken aynı zamanda söyleniyordu.

"ne kadar deli bir adamdır böyle. Yüzünü gözünü de kapamış. Çoh iyi kapayım da bir daha gelip kilitli kalıvermesin kimse." dedi ve kapıyı kilitledi.

Adama teşekkür edip yanından hızla ayrıldım. Ömer'i neredeyse unutuyordum, belki de uyanmıştı. Hastanenin poliklinik bölümünü geçip daha sakin olan yataklı servis kısmına geldim. Kısa bir arayışın ardından Ömer'in kaldığı odayı bulmuştum. Çağla dışarıda bekliyor ve elimdeki telefonla sağa sola bakıyordu. Yanına yaklaştığımda göz göze geldik ve neredeyse koşarak yanıma geldi.

"neredesin Dalya? Ömer uyandı seni istiyor yanına. Hadi bekletme gir hemen." diye heyecanla konuştu Çağla.

Beni istemesinden yaşadığım mutluluk ve içimdeki merak duygusuyla kaldığı odanın kapısını çalıp içeri girdim. İlk kapıyı açtığımda burnuma gelen ilaç kokusunu görmezden gelip asıl merak ettiğim kişiye odakladım bakışlarımı. O da bana bakıyordu. Göz altları morarmış sanki günlerce uykusuz kalmış gibiydi. Bu hali biraz moralimi bozsa da gülümseyerek yaklaştım yanına.

"nasılsın bakalım? Gerçi çok iyi görünüyorsun ama bir de senden duyalım."

Gülümseyerek doğrulmaya çalıştı. Hemen endişeyle yanına yaklaşıp geri yatırdım.