Victory Is My Second Name

4

Thanks voor de mooie cover fictionsofyuki
Echt super mooi x
Covers, fanart, contact etc >>> wattpadmahonestyle14@hotmail.com

"Mam," snikte ik aan de telefoon. Ik weet het, ik weet het. Ik huil heel snel, ik kan er niets aan doen. "Liefje, wat is er?" vroeg ze en je hoorde bezorgdheid in haar stem. "Kun je alsjeblieft komen naar het sportveldje bij school?"

"Ik kom eraan, blijf daar."

Ze hing de telefoon op. Waar moest ik anders naartoe? Het was niet alsof ik normaal kon lopen, het viel misschien wel mee als ik er wat ijs op ging leggen. Maar, ik weet niet of het effect had als ik het er later op zou doen. Ik kon het altijd proberen.

Ik kon Beckett wel vermoorden, dit was echt vals. Als hij me toch niet als concurrentie zag, waarom zou hij het dan doen? Ik kon het nog steeds niet geloven, dit was nog erger dan het uitmaken met iemand via twitter.

Ik meen het.

Ik hoopte maar dat de pijn verminderde, want overmorgen waren de selecties. Ik werd nog steeds helemaal gek over het feit dat Beckett dit echt had gedaan. Heel, maar dan ook echt heel dom van mij om geen scheenbeschermers aan te doen. Ik dacht dat het niet echt een erge training zou worden, fout dus.

Een kwartier later zag ik twee lichten van een auto verschijnen. Chase' auto. Niet mijn moeder stapte uit, nee,

Het was

De plantenmoordenaar.

Ook wel bekendt als Chase. Wát deed hij hier? Mijn moeder had hem gestuurd, kon niet anders. Hij kwam op zijn gemak aan lopen. "Yo," zei hij. Yo? Was dat alles wat hij kon zeggen? Geen ; hoe gaat het? Geen; wat is er gebeurd? Nee, het was alleen Chase die heel chill kwam aanlopen en me begroette met een Yo. "Ik moest je ophalen ofso, je betaald voor mijn benzine." Wat leuk dat ik zo'n broer had. Noway dat ik zijn benzine ging betalen. "Help me dan even," zei ik geïrriteerd. Hij zette een stap achteruit . "Wow, echt niet. Ik ga jou niet aanraken."

Ik kon hem wel wurgen. "Of je helpt me, of ik bel mam." Waarschijnlijk voelde hij zich bedreigt, want uiteindelijk hielp hij me en zat ik in de auto onderweg naar huis. "Dus... wat is er gebeurd?" vroeg hij. "Ik wil het er niet over hebben," zei ik. "Kom op, ik ben je broer." Wat je een broer kunt noemen, hij wilde me niet helpen én zei dat ik ook nog eens voor zijn benzine moest betalen. "Niks. Ben gewoon gevallen."

Hij zei niets meer, en de autorit verliep in stilte. Toen we thuis aankwamen hielp hij me - met tegenzin- naar binnen. Ik zat op de bank met een bak ijs. Chocolade ijs, om precies te zijn. Ik hield van chocolade ijs, ik hield eigenlijk van alle ijs. Behalve ijs waarop je kunt schaatsen. De plek waar hij mij een trap gaf was nog steeds pijnlijk, en lopen was ook met pijn. Mijn moeder wilde morgen met me naar de fysio gaan, maar dat is weer te overdreven. Anyway, spongebob was nu op tv. In ieder geval had ik mijn huiswerk volgens mij af, dus no worries about that. 

Ik wist nu ook dat Beckett niet te vertrouwen was, niet dat ik verwacht dat hij me weer vroeg om samen te trainen. Want ik zweer het je, als hij dat nog één keer vraagt, maakt zijn gezicht kennis met mijn hand.

•••

Gelukkig had Chase me de volgende morgen naar school gebracht, hij zat nog wel te klagen over dat ik zijn benzine moest betalen. Ik ging het toch niet doen, dat wist hij

Dat wist ik

En dat wist Brock.

Brock maakt een groot deel uit aan ons leven. Het voelt als de broer die ik nooit heb gehad. En ja, Chase is mijn broer, maar zo'n broer wil ik niet. Ik wilde dat de dag snel voorbij zou gaan, Elliott zou me ophalen. Elliott was mijn beste vriend van negentien jaar. Ik wist dat ik vandaag niet ging trainen, dat zou mijn been meer belasten en het had rust nodig. Ik hoopte dat het voor morgen wat mee viel, ook al was ik daar niet zeker over. Ik zat nu bij Staatsinrichting, of Historicus / Geschiedenis, hoe je het ook wilde noemen. "Mevrouw Miller, kun je uitleggen waar Rosa Parks voor heeft gezorgd?" Ik waakte uit mijn dagdroom en keek Wood aan. "Ehm, de busboycot? Of, dat de 'zwarte' mensen voortaan gelijke rechten als de 'blanke' mensen hadden in de bus."

"Correct, ook al leg je het klungelig uit."

Dat maakte me echt niet uit, want ik had het gewoon correct. De volgende les was Aardrijkskunde, een van mijn lievelingsvakken. Sarcasme. Ik haat Aardrijkskunde, het is saai en het slaat nergens op. Wat heb ik eraan als ik weet waar Afrika ligt? Als ik er heen wil, ga ik met de vliegtuig en die brengt me wel naar Afrika. Het enige leuke was dat ik deze les had met Dana. "Morgen selecties!" zei ze enthousiast. "Ja inderdaad," ik klonk minder opgewekt als een aantal dagen daarvoor. Dat was ik ook, Beckett had het echt verpest.

De lessen vlogen voorbij, en het einde van de schooldag naderde. Ik had Beckett niet gezien, maar gelukkig ook.

Ik liep het gebouw uit en zag Elliott in de verte al staan. Hij had een zonnebril op, en zat nonchalant op zijn motor. Hij had een zwarte broek aan en een witte shirt met korte mouwen, hij was gespierder dan vorige keer. Toen ik dicherbij kwam merkte hij me pas op.

Waarschijnlijk zat hij naar meisjes te kijken, zoals altijd.

"Rosie!" riep hij. Ik haatte het dat Wood mij ook af en toe Rosie noemde, maar als Elliott het zei was het wel schattig. "El!" riep ik terug. El was niet de perfecte bijnaam, maar Elli klonk meisjesachtig. Hij stapte van zijn motor af om mij een knuffel te geven, die ik heel graag aannam. Toen ik hem los liet voelde ik de ogen op ons branden.

Waarschijnlijk omdat ze Elliott nooit hadden gezien, of ze vonden hem knap. Met 'ze vonden hem knap' bedoelde ik de meisjes. "Ik heb je gemist, kleintje," zei hij. Ik rolde met mijn ogen, ik was niet klein, hij was alleen groter. "Sure, ik jou ook," zei ik. "Ga achterop."

En zo waren we even later aan het rijden, het voelde geweldig de wind door mijn haren. Ik moest eigenlijk een helm op, maar dat maakte even niet uit. Ik genoot, en dat was het belangrijkste. Totaal vergeten dat ik morgen de selecties had. We stopten bij een soort van meer. Ik stapte af en lachtte naar hem. "Wat gaan we doen?" vroeg ik. "Zwemmen," antwoordde hij. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd. De tattoo op de bovenkant van zijn rug viel me op, die was waarschijnlijk nieuw. Ik kwam een stuk dichterbij en zag een tekst.

Without struggle there is no progress.

"Mooie tekst," zei ik. "Vind je hem mooi?" vroeg hij, duidelijk verbaasd. Ik knikte. Ik ging liggen op het gras, hij kwam naast me liggen. "Ga je niet meer zwemmen?" vroeg ik terwijl ik keek naar de lucht. "Nee."

Ik bleef in stilte kijken. "Ik heb morgen selecties," zei ik om de stilte te verbreken. Hij draaide zich om op zijn zij en keek me aan. Ik bleef nog steeds op dezelfde positie liggen. "En je gaat niet trainen?" vroeg hij. "Nee, ik heb een soort van blessure,"

"Een soort van blessure?" vroeg hij lachend. Ik hield van zijn lach. Ik knikte, ook al ging dat moeilijk.

"Succes."

"Thanks."

Ik zuchtte en genoot van de zon die fel scheen.

"Ik hou van je Rose," zei hij.

Ik slikte.

---

Make sure to vote and comment.

English all the way .

Lol love u guys.