Victory Is My Second Name

22

"Just curious," zei hij, schouderophalend. Ik zuchte overdreven diep, ik wilde even niet aan Elliott denken en al helemaal niet dat Beckett er over ging praten. Soms vraag ik me echt af of jongens nou zó dom zijn? Ik bedoel, is het zo moeil ijk om te begrijpen dat ik boos ben? Dat is toch hopelijk redelijk, waarschijnlijk snapt een chimpanzee dat nog wel. Ik ging op het grasveld zitten, hier had ik echt geen zin in meer. Ik vind het echt vreselijk en ik vraag me af of ik de enige ben die soms gewoon niet meer houdt van het gene waar je vroeger niet zonder kon. Voetbal is hét gewoon niet meer, tenminste, niet nu. Stoppen was nu ook moeilijk, ik ben zo dichtbij mijn doel en om nu dan te gaan stoppen? Nee. Nee, nooit. Beckett kwam naast me zitten, geïrriteerd ging ik op een afstand van hem vandaan zitten. Ik plukte aan het gras. 'Hoe egoïstisch kun je zijn? Dat jij nou geen zin meer hebt om te voetballen, weet iedereen. Maar dat ìk nu door jou niet kan trainen slaat echt nergens op. Waarom stop je er gewoon niet mee?'
De woede raasde in me naar boven. Denkt hij echt dat ik hem zomaar zo raar over mij laat praten? Écht niet. Ik keerde me naar hem toe. 'Als jij zo erg van voetbal hield, dan zou het je niet boeien dat je nu geen partner had.' Zijn gezicht betrok. Ik stond op om vervolgens naar mijn bal te rennen.

'Neem nu op, neem nu op,' zei ik ongeduldig. Kon mijn broer nu even niet opnemen? Hoe moeilijk is dat nou weer, hij zou hier gewoon moeten zijn, al 15 minuten geleden. Kut, hoe kwam ik nu thuis? Naast mij stopte een auto, Beckett zat erin. Hoe kon ik het raden? Hij draaide zijn raam omlaag. 'Waarom sta je hier nog?' vroeg hij. Ik rolde met mijn ogen. 'Maakt dat wat uit?'
'Je kan meerijden?' boodt hij aan. Meerijden, meerijden. Oké, nee. Weet je, ik haat hem. Maar ik rijd gewoon mee. Ik bedoel, waarom niet gebruik maken? Maar, nee, dan doe ik weer makkelijk. 'Nee, bedankt. Ik wacht wel even.'
'Oké,' zei hij en was van plan om weg te rijden. 'Eh, weet je wat, ik rijd toch mee,' zei ik snel en hij grijnsde. Ik stapte in. 'Waarom heb je nou zo'n stomme grijns op je gezicht?' Hij schudde zijn hoofd en begon te rijden. 'Maar even serieus, hoe gaat het met die jongen?'
'Maar even serieus, hoe gaat het met die jongen?' zei ik hem irritant na. Hij liet een diepe zucht horen. 'Waarom mag je me niet?' vroeg hij. Ik lachte. 'Wat denk je? Je behandelt me alsof ik poep ben in het team en je bent gewoon een fuckboy,' zei ik. We waren bijna aangekomen. Toen hij stopte voor mijn huis draaide hij zich naar me om. 'En wat precies maakt het jou nu uit of ik wel of geen fuckboy ben?' vroeg hij. Ik pakte mijn tas en snelde zijn auto uit. Ik bedankte hem niet, maar dat verdiende hij ook niet. 'Hoi mam, ik ga douchen en dan slapen. Ik heb geen honger.'
Ik rende de trap op en stapte gelijk de douche in. Toen het warme water mijn lichaam aanraakte ontspande ik me. Zijn vraag klonk nog steeds in mijn hoofd. Hij had gelijk, wat boeide het mij nou?

Na een tijdje stapte ik de douche uit. Ik had een badjas aan en mijn haren waren gewikkeld in een handdoek. 'Rose, rose. Rose!' Riep mijn moeder. 'Ja, wat!' Schreeuwde ik terug. 'Er is iemand voor je!'
Het is waarschijnlijk Dana. 'Stuur maar naar boven naar mijn kamer.'
Ik hoorde voetstappen de trap opkomen, het andere moment ging de deur open en stond Beckett in de deur opening. 'Ah!' schreeuwde ik. 'Rot op!' Hij kon zijn lach niet inhouden. Ik stond hier gewoon naakt en hij stond te lachen. Oké, ik stond niet naakt, maar met een badhanddoek. Maar dat is eigenlijk gewoon naakt. 'Kun je even wachten in de gang zodat ik me kan omkleden?' vroeg ik. Hij knikte,  nog steeds lachend. Ik gooide de deur achter hem dicht. Snel kleedde ik me om. Waarom was hij hier? Ach ja, daar zou ik binnen nu en 5 minuten achter komen. Ik deed de deur weer open. 'Ja, kom binnen,' zei ik. Hij liep mijn kamer binnen en ging zitten op mijn bed. Ik ging naast hem zitten. 'Wat is er?' vroeg ik. 'Je had je mobiel laten liggen in de auto en er belde steeds een nummer.' Hij overhandigde mij mijn mobiel. Ik keek naar mijn gemiste oproepen. Het was een nummer dat ik niet herkende. Ik besloot om terug te bellen. Er werd opgenomen. Het was het ziekenhuis waar Elliott in lag. Mijn hart begon sneller te kloppen. 'Ja, wat is er met hem?' vroeg ik aarzelend. 'Hij is uit coma.' Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. 'Écht, kan ik hem bezoeken?' vroeg ik. 'Ja, natuurlijk.' Ik hing op. 'Wat is er?' vroeg Beckett. 'Elliott. Hij is uit coma!'
Hij glimlachte. 'Echt? Dat is mooi nieuws.'
Ik knikte. 'Ja, ik kan hem nu bezoeken.'
'Oh, oké. Heb je een rit nodig?'
'Ehm, als jij het niet erg vi-'
'Natuurlijk niet,' kapte hij me af.
'Oké, let's go then,' zei ik glimlachend. Hij keek me raar aan. 'In je pyama?' vroeg hij. 'Maakt het wat uit?'
'Voor mij niet.'
Voor mij niet.
Ik wilde er niet aan denken wat hij daarmee bedoelde.

We waren aangekomen bij het ziekenhuis. We liepen naar de balie en werden verwezen naar waar hij lag. We moesten nog een halfuur wachten in de wachtkamer, omdat er nog van alles werd gechecked door de dokter. 'Hey, ik had eens nagedacht over wat je zei. En je hebt wel gelijk, ik heb je ook gewoon als shit behandelt. Maar dat kwam meer omdat ik altijd dacht dat meisjes nooit beter kunnen zijn dan jongens. Maar dat blijkt dus niet zo,' zei hij en gaf me een zwakke glimlach. 'Maakt niet uit, als je nu stopt met een fuckboy te zijn dan is alles al helemaal goed,' zei ik, een beetje sarcastisch. Hij lachte. 'Ik kan het niet helpen, maar er is nog niet echt een meisje geweest dat ik echt leuk vind.'
'Nou, vind er dan een.'
Op dat moment kwam er een verpleegster naar ons toe om te zeggen dat we hem mochten bezoeken. Ik was erg zenuwachtig, ik bedoel straks was hij nog boos op me? En hoe was hij er aan toe? Beckett en ik stapte de kamer binnen. Daar lag Elliott, ondanks alles was hij nog steeds knap. Minder gespierd, beetje mager, maar knap. Dat was hij altijd geweest. 'Ehm, ik wacht wel even in de gang,' zei Beckett en deed de deur achter zich dicht. 'Elliott?' zei ik en liep naar hem toe. Ik ging op het ziekenhuisbed zitten en strijkte met mijn vingers over zijn haren. Een brok vormde in mijn keel. Van dichtbij zag hij er helemaal niet zo goed uit, zijn gezicht was bleek en hij zag er niet levendig uit. Zijn ogen gingen nauwelijks open. 'Het spijt me Elliott, voor wat er is gebeurd. Ik hoopte dat ik het op de een of ander manier kon tegenhouden.' zuchtte ik. Hij keek me alleen maar aan. 'Zeg dan wat,' zei ik wanhopig, ondertussen sprongen de tranen al in mijn ogen. Een traan rolde naar beneden. Dit was helemaal niet de Elliott die ik kende. Hij tilde voorzichtig zijn hand op en veegde mijn traan weg. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Hey, ik ben niet weg. Ik ben er nog. Ik leef,' zei hij zachtjes.
'Oh, Elliott,' zei ik waarna ik naast hem ging liggen en mijn armen om hem heen sloeg.

---------

Yay, nieuw stukje! Er kunnen fouten inkomen, don't blame me.