Victory Is My Second Name

20

'Wat is er?' vroeg ik. 'H-het is Elliott.'
Ik drukte Dana weg. 'Wat is er met Elliot!' schreeuwde ik. Ik was bang voor wat ik nu horen zou, ik wilde het niet horen, ik wilde het niet weten. Maar toch, ik zou er vroeg of laat wel achterkomen. 'Vertel dan!'

'Hij, hij ligt in coma.'

-------

'Wat? Hoe weet je dat?' Ik wachtte niet eens op het antwoord en rende naar beneden. Ik moest naar hem toe, zo snel mogelijk. Wat heeft hij gedaan? Een ongeluk misschien? Gevochten? Ik wist het niet, alleen Elliott. 'Je weet niet eens in welk ziekenhuis hij ligt!' hoorde ik Chase achter mij schreeuwen. Ik draaide me om en pakte hem bij zijn kraag beet. 'Jij. Gaat. Nu. Vertellen. Waar. Hij. Is.' siste ik. Hij zuchtte. 'Wat wil je doen? Hij ligt in coma, je kan hem niet spreken.' 'Boeit me niet!' schreeuwde ik. 'Oké dan, hij ligt in het st. Louis.' (Naam is verzonnen). 'Wil je een lift?' Ik knikte.

Terwijl ik in de auto zat, kon ik alleen maar aan Elliott denken. Stel dat hij nooit meer zou ontwaken? Ik beet op mijn onderste lip om niet te huilen. Het was nu alleen maar hopen dat het niet ernstig was. Nou ja, het was ernstig want hij zit in coma. Fuck. Ik kon me niet bedenken hoe ik verder zou moeten leven als hij nooit meer uit coma zou komen. Ik zuchtte diep en leunde met mijn hoofd tegen het raam aan.

Na ongeveer een kwartier kwamen we aan bij het St. Louis. Ik snelde naar de balie. 'Hallo,' zei ik tegen de vrouw. 'Weet u misschien waar Elliott (..) ligt?' De vrouw keek me een beetje scheef aan. 'Hij ligt op de 3e verdieping in kamer 33a. Maar u kunt nu niet gaan, het is geen bezoekersuur en bovendien ligt hij in coma. Wat voor relatie heeft u trouwens met hem?' Ik gaf geen antwoord en liep naar de lift. De deuren gingen na een aantal seconde open en ik drukte op het knopje waar 3 op stond. De lift ging naar boven en de deuren openden weer. Ik zocht de kamernummers af naar 33a. Na een aantal deuren gepasseerd te zijn zag ik 33a staan. Er kwam net een dokter uit gelopen. 'Meneer, mag ik vragen hoe het met hem gaat? Gaat alles goed komen? Wat is er gebeurd?' vroeg ik snel. 'Ho, als je even meeloopt naar mijn kamer kan ik je alles rustig uitleggen.' Ik knikte en liep achter hem aan.

'Zo, ik zal maar beginnen met wat er is gebeurd.' Ik knikte en wachtte af totdat hij verder zou gaan. 'Meneer heeft een ongeluk gehad. Daarbij is niet alleen hij heel erg gewond geraakt, maar ook iemand die in zijn auto zat. Momenteel is er aan zij situatie niet verandert.' Een ongeluk? Ik ken Elliott, hij ziet er misschien niet uit alsof hij goed rijdt, maar hij rijdt goed. Hij is altijd geconcentreerd en gefocust, hoe kon dit gebeuren? 'M-maar hoe is zijn situatie nu? Gaat hij nog ooit ontwaken?' vroeg ik hoopvol. De dokter keek me een beetje peinzend aan en zette zijn bril af. 'De kans dat hij ontwaakt is twintig procent.' Ik schudde met mijn hoofd. 'Dit kan niet,' fluisterde ik. Mijn onderlip begon te trillen en ik voelde het warme vocht al over mijn wang glijden. Ik barstte in huilen uit en legde mijn handen voor mijn gezicht. 'Mevrouw we doen ons uiterst best.' 'W-wie zat er naast hem?' Op dat moment ging de deur open. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Beckett en zijn ouders. Nee... het is toch niet Jessica? Het is allemaal de schuld van die bitch. 'Mijn dochter, waar is ze? Gaat alles goed?' Huilde de moeder. Ik rolde met mijn ogen. Ik wist het zeker dat die Jessica de oorzaak van alles was. 'Sorry, Jessica? Kunt u wat duidelijker zijn.' 'Mijn dochter Jessica, ze heeft een auto ongeluk gehad!' huilde ze. 'Oh. Jessica. Ah ja. Met haar gaat alles goed, maar met de jongen niet bepaald hij lig-.' 'Het boeit me niet hoe het met de ander gaat, godzijdank gaat alles goed met mijn dochter!' Ik kon haar niet uitstaan. Hoe durft ze zo te praten over Elliott. 'Doe normaal! Dit alles is uw dochters schuld. Ik ken Elliott als de beste, dit soort dingen zouden hem nooit overkomen als uw dochter ook niet in die auto zat!' schreeuwde ik naar haar en inmiddels stond ik op. 'Zo praat je niet tegen mijn moeder, Rose!' Dit keer was het Beckett die schreeuwde. Ik keek hem vals aan. Ik kon hem niet uitstaan. Zijn moeder niet, zijn stiefzus niet echt gewoon zijn hele familie niet. Ik liep de kamer uit en rende naar de wc's. Elliott moet dit overleven, het moet. Ik keek in de spiegel en zag dat mijn ogen rood waren. Als Elliott dit niet overleefd.. dan .. ik weet het niet. Ik kan het me dan gewoon niet vergeven. Ik haat alles aan een ziekenhuis. Ik mag hem niet eens zien! Waar slaat dat nou weer op, ik mag toch mijn beste vriend wel zien? Ik slikte, beste vriend. De laatste tijd ging niks goed tussen ons. De laatste tijd ging niks eigenlijk goed. Het lijkt alsof Beckett alles gaat winnen. Gewoon alles. Dat hele captain gedoe boeit me echt niet meer, als alles maar goed komt met Elliott. Maar twintig procent dat is echt weinig. Ik sloot mijn ogen voor een tijdje. Hopelijk komt alles goed.

-----

Hallo, daar ben ik na twee maanden weer. Ha, ja! Heb je me gemist? Nee, toch? Nee dacht ik al. Nou goed, omdat ik vandaag jarig ben. JA OP VALENTIJNSDAG. Besloot ik een stukje voor jullie te schrijven, als cadeau. Willen jullie dan voten? Ik zou het ook niet erg vinden als jullie een leuke comment op mijn profielboard ding laten. Die is erg dood. Goed, nu ik jarig ben heb je alle reden om dat te doen. Zo te lezen, kun je zien dat ik erg lonely ben.

Goed. Ik ben 16 geworden. Ja ja ik kan al het bejaardenhuis in. Iknow.

Maar goed, ik probeer regelmatiger up te gaan daten. ADIOS IK GA NU TAART eten.