Victory Is My Second Name

9

Ik staarde 'het' aan, al een halfuur. Het bewoog niet, het communiceerde niet, het deed helemaal niets. Ik had een nieuwe, lelijke, kamerplant de volgende dag gekregen. Het leek alsof .. alsof het al dood was, voordat ik er plezier mee had gehad. Ik noemde het Dood, ik vond het bij hem passen. Ja het was een hij, dat had ik zojuist bedacht. Ik ging hem echt niet water geven, dacht het niet, hij mocht dood gaan. Hij was zo lelijk! Nog lelijker dan een cactus, en ik snap niet waarom mijn moeder hem heeft geko- . Mijn gedachten werden ruw onderbroken door mijn kamerdeur die tegen mijn muur aanvloog. Vreemd. Natuurlijk was er een of andere aap die kracht op de deur had uitgeoefend. Maar het was niet Chase, het was Elliott. En hij zag er .. zielig uit.

,,Mijn moeder ligt in coma."

Een kwartier later waren we bij het ziekenhuis aangekomen. Elliott trok me aan mijn pols mee naar de balie. We werden doorverwezen naar een kamer op de derde verdieping. ,,Fack, als ze dood gaat .. dan heb ik niemand meer," zei hij stil. Het verbaasde me dat hij niet aan het huilen was. Ik vond het écht erg voor hem, hij had echt niemand behalve zijn moeder. Zijn vader was al vroeger weggegaan bij hen, en voorderest had hij geen broertjes of zusje. Het was hij en zijn moeder. En ik, natuurlijk. Oké, het was niet echt het moment om sarcastisch te zijn. Maar ik kon het niet helpen. We wilden de kamer inlopen, maar we werden tegen gehouden door een dokter die uit de kamer liep. ,,Geen bezoek nu, ze is in kritieke toestand en ze heeft alle rust nodig," zei hij. ,,Maar het is mijn moeder!" schreeuwde hij. ,,Sorry, ik kan geen uitzonderingen maken."

,,Fuck you,'' schold hij zachtjes. De dokter had het gelukkig niet gehoord, en liep al verder. Ik had wel medelijden met hem, maar ik kon niets doen. Alleen maar steunen. We gingen op een bankje in de gang zitten, wachtend op ... niets. ,,Ik had een rare droom vannacht...," begon ik. Hij snauwde me af. ,,Het is daar nu geen tijd voor, Rose. Wees een keer niet zo kinderachtig!" Ik schrok van zijn uitbarsting en deinsde een beetje terug. Ik wilde hem alleen maar even afleiden. Was ik echt zo kinderachtig? Ik hoopte het niet, maar zelf wist ik wel beter. Hij stond op en liep weg. Ik stond ook vlug op en rende achter hem aan, waarna ik hem stopte. ,,Waar ga je heen?" vroeg ik snel. ,,Ga aan de kant," zei hij verveeld. Hij zette een stap naar rechts, en snel volgde ik zijn voorbeeld. Hij zette een geïrriteerde blik op. Weer probeerde hij weg te lopen, maar dit keer pakte ik zijn hand.

Dit is verkeerd, dit is verkeerd, dit is verkeerd. Sprak een stem in mijn hoofd.

Zijn ogen gingen snel naar onze handen, en ik voelde hoe ik rood aanliep. Het was verkeerd, en snel liet ik hem los. Hij keek me uiteindelijk aan, en liet me toch achter. We waren gewoon beste vrienden, bijna broer en zus. Zo zag hij mij, en zo zag ik hem. Ik zuchtte, waarom was ik nou zo stom? Ik vond hem niet leuk op die manier, straks denkt hij van wel. Ik ben ook echt dom, hoe ging ik nu naar huis? Met het openbaar vervoer, zoals altijd. Ik slenterde het ziekenhuis uit, en zag Elliott tegen zijn auto aangeleund. Hij rookte een sigaret, ik haatte het, dat hij dat deed. Snel veranderde ik mijn richting, en liep door. Maar ik hoorde hem mijn naam al roepen en ik draaide me om en liep op hem af. ,,Ik breng je wel naar huis," zei hij. ,,Het spijt me," vervolgde hij, .
,, Ik hoop niet dat ik je gevoels heb gekwetst, want dat wil ik niet. Ik wil je geen pijn doen, en het spijt me als ik dat heb gedaan. Als mijn moeder er niet meer is, dan ben jij de enigste die ik heb. Naast mijn andere vrienden, maar die zijn niet zo belangrijk als jij."
Ik vond het erg lief wat hij zei, en dat maakte hem leuker. En nee, niet op die manier.

Maar het volgende wat ik deed was dom, erg dom. Zoenen. Het voelde raar, maar vertrouwt. Maar voornamelijk raar. Hij kuste me terug, ik hoopte dat hij dat niet had gedaan. Ik wist niet waarom ik het deed. Zijn handen gleden naar mijn onderrug. En uiteindelijk besefte ik wat ik aan het doen was. Snel duwde ik hem van me af. ,,HET SPIJT ME!" schreeuwde ik. ,,Wow rustig Rose," zei hij. ,,Het .. het is niet erg."

,,Nee, het is wel erg. Wij zijn vrienden, beste vrienden. Erg goede vrienden, ik heb alles verpest."

Hij rolde met zijn ogen. ,,Het maakt niet uit Rose, ik houd alsnog van je,"

-----

1 MILJOEN READS OP IPIHY.
WOEHOE IM SO FABULOUS.

OMG VRIJDAG MIRANDA SINGS WHAT EVEN WHAT IS THIS AAAH.