Victory Is My Second Name

17

Voetbaltraining. Iets waar ik nu tegenop keek, wat ik normaal nooit had. Waarschijnlijk kreeg ik een hoop vragen op me afgestuurd, allemaal waarom ik er zaterdag niet was. Ik liep het veld op waar een enkeling al was, inclusief coach. Zijn hoofd schoot omhoog toen hij me aanzag lopen, ik stopte en keek hem ongemakkelijk aan. Wat moest ik zeggen zodat ze allemaal hun mond gingen houden en niet doorvragen? Ik kon moeilijk de waarheid zeggen, dat ging hun helemaal niets aan. Tot mijn verbazing vroeg coach niks, opgelucht pakte ik een bal en begon over te schieten met mijn teamgenoot.

Toen iedereen er uiteindelijk was begonnen we met de training. 'Goed, omdat jullie zo goed hebben gepresteerd zaterdag, zal de training van vandaag niet zwaar worden. Voordat ik wil beginnen heb ik nog een vraag aan jouw,' zei coach en richtte zijn aandacht op mij. Hij trok een wenkbrauw op. ''Waar was jij zaterdag?' Ik slikte. 'Thuis.' Hij zuchtte en kwam dichterbij staan. 'Dat had ik al door, maar heb je er een reden voor?'

'Ja ik was ziek, sorry voor het niet afmelden.' Hij knikte. 'Voortaan afmelden.' Ik knikte snel en hij liep weg. 'Ik verdeel het team in twee, en dan mogen jullie uitzoeken wat je gaat doen. Als je maar iets doet wat zinvol is.'

Hij nummerde iedereen en  we moesten met het groepje  bij elkaar staan. 'Dus, ik stel voor krachttraining,' zei Beckett. 'Ach hou toch op, doe een keer iets anders,' zei ik. Hij reageerde er niet op. 'Aangezien ík voor tijdelijke captain ben uitgeroepen zeg ik dat we eerst beginnen met opdrukken.' Iedereen nam al een houding aan. Ik ging écht niet opdrukken, ik haatte het. Iedereen begon al met opdrukken. Beckett merkte op dat ik niet van plan was om op te gaan drukken, hij liep naar me toe en pakte me hard beet aan mijn bovenarm. 'Als eerst zet je broer mijn zus voorschut en nu ga je ook niet naar me luisteren,' siste hij. 'Wil je zaterdag op de bank zitten, want dat kan ik zo regelen voor je'. Ik trapte hem tegen zijn knie, waarna hij me gelijk los liet. Zijn gezicht betrok. 'Fucking hell!' schreeuwde hij. Iedereen keek hem aan en coach kwam al gelijk zijn kant op rennen. Shit, ik had niet zo hard moeten schoppen, maar hij haalde echt het bloed onder mijn nagels vandaan. 'Wat is er gebeurd?' vroeg coach verbaasd. Beckett keek me woedend aan. 'Ze heeft me geschopt op mijn knie, ik kan niet meer spelen!'

De blik van de coach ging mijn kant op. 'Wat is dit nou weer voor gedrag! Wat is je reden om dit te doen!' schreeuwde hij mijn kant op. Ondertussen was iedereen er al bij komen staan en keken ze me allemaal een voor een aan. 'Ik... hij ... het was niet eens hard.' Oké, misschien was het hard. 'Wat is je reden Rose, ik wil het nu weten.'

'Het is zijn eigen schuld,' verklaarde ik. 'Genoeg, ik wil je hier niet meer zien. Vertrek!' hij wees wijzend ergens naartoe. Dit kon hij toch niet menen, wat ik deed was zijn verdiende loon. 'Dat slaat nergens op, hij lokte het zelf uit!' probeerde ik nog. 'Ga Rose.' Ik schudde met mijn hoofd, niet te geloven. Beckett dacht dat hij overal macht op had en mij zomaar kon dwingen tot iets. Ik liep naar hem toe. 'Klootzak!' schreeuwde ik en duwde hem zo hard dat hij achteruit viel. Ik voelde iemand me aan mijn arm mee trekken. Het was de coach. 'Wat bezield jou? Wil je nog teamcaptain worden? Wil je nog wel überhaupt in het team blijven. Ik gooi je er zo uit. Ik overweeg het om het zelfs nu nog te doen.'

'Het is niet alleen mijn schuld.' zei ik en liep weg. Ze konden erin barsten.

----

Mensen. Dit is een heel heel heel heel heel heel klein stukje. Ik weet het zelf ook, maar ik wilde even van mezelf laten horen na iets minder dan een maandje. Het spijt me dat ik niet meer heb geupdate, maar school houdt me bezig dus wattpad is ongeveer wel het laatste waar ik aan denk.

im so sorry maar ik beloof weer meer te gaan uploaden.

stay strong with school x