Victory Is My Second Name

8

,,Rose, mijn vriendje heeft jou en Ryan uitgenodigd om kennis te maken, vandaag," zei Dana met een ernstige blik. Ik keek haar verbaasd aan, niet alleen omdat Dana blijkbaar een vriendje had maar ook om haar gezichts expressie. Als zij het al erg vond, dan vond ik het helemaal al erg. Ik kon niets anders uitbrengen dan dit: ,,Je hebt een vriendje?!"
Ze keek me met grote ogen aan, geschrokken van mijn reactie. Ik snap het ook wel, mensen schrikken al als ze me zien laat staan als ik tegen ze schreeuw. Ze knikte snel met haar hoofd. Ik wilde haar niet bang maken, maar wat zal ik zeggen?

Ik kwam intimiderend over bij andere. Ik vond het prima, zo zouden minder mensen met me praten.

Natuurlijk was dit niet waar, niet iedereen vond me eng. Ik was het maar, Rose. Een dom meisje dat voetbalt. Ha, wat een grap. ,,Sorry dat ik schreeuwde. Moet ik gelijk mee na school?" vroeg ik. Ze knikte. "Oh, en Brock is dood," zei ik met een pruillipje. ,,Gecondoleert," kwam er als reactie.

Dus zo was school gedaan en zat ik nu met Ryan en Dana in de auto van Ryan, naar het huis van Dana's vriendje te rijden. Aangezien Dana ook voor zat was ik alleen, en werd ik zenuwachter toen Ryan me steeds een blik gaf vanuit zijn achteruitkijkspiegel, of hoe dat ook heet. Waarom keek hij steeds zo? Dat deed hij nooit, echt nooit. "Ryan, wat is er!" brulde ik. Oké, ik brulde niet. Maar schreeuwde. Ik kan niet brullen, tenzij je me kwaad maakt. "Omdat je mooi bent," zei hij.

We stopten bij een huis dat me bekend voorkwam, heel bekend. Ik slikte.

De voordeur ging open en zoals verwacht zag ik daar Elliott staan. Hij greep Dana bij haar middel, en kuste haar volop. Waar Ryan en ik bij stonden.
Ryan keek me grijnzend aan. ,,Misschien moeten we een voorbeeld aan hen nemen," en hij maakte kinderachtige kusgeluidjes. Ik gaf hem een klap tegen zijn achterhoofd. ,,Zelfs wanneer ik er twee miljoen euro voor kreeg niet," zei ik serieus. Ergens wist ik dat ik het voor twee miljoen wel deed, ik bedoel twee miljoen.
Dana wist niet dat ik Elliott kende. ,,Hey Elliott," zei ik toen ze eindelijk uitgekust waren. ,,Hi," zei hij. Dana keek verrast van mij naar Elliott, maar zei er niets over. Waarom had Elliot gezegd dat wij hem moesten leren kennen? Hij kende mij en ik weet zeker dat Ryan hem niets boeide. Wat probeerde hij hiermee te bereiken? We stapten zijn huis binnen, en gingen zitten op een bank in de woonkamer. ,,Dusss...," zei ik. Er heerste een ongemakkelijke stilte. Elliott keek me scherp aan, ik schrok van zijn blik dus wendde mijn blik af.

We zaten zo al vijf minuten totdat Dana de stilte verbrak. ,,Hoe kennen jullie elkaar?" vroeg ze. Ze keek mij en Elliott aan. ,,We zijn al soort van dertien jaar beste vrienden," zei ik. Waarom zei ik soort van? ,,Jullie doen wel afstandelijk voor beste vrienden," merkte ze op. En alweer werd het ongemakkelijk. ,,Er is vanavond een vet feest, ik ken mensen dus jullie kunnen er makkelijk in. Als jullie willen komen?" Elliott keek ons alledrie vragend aan. Natuurlijk kirde Dana een 'ja', Ryan mompelde een 'oké', dus uiteindelijk stemde ik ook maar mee in. Het was vrijdag, misschien kon het voor een keer geen kwaad. Ik zou geen alcohol drinken, en mijn moeder keurde het sowieso goed.

Momenteel was ik bij Dana, samen met Ryan. Maar die was beneden tv aan het kijken omdat wij ons zaten om te kleden.
,,Vertel, wat is er tussen jou en Elliott?" Ik keek haar vragend aan, eigenlijk was er helemaal niets. Het was gewoon ongemakkelijk na de laatste keer. ,,Niets," zei ik en daarmee was het onderwerp gelijk afgelopen.

Elliott had ons opgehaald. Dana had een zwart jurkje aangetrokken die na mij doen veel te kort was en een grote inkijk had. Maar ik ben Rose, en ik oordeel veel. Niet super veel, maar gewoon.. laat maar.

Toen we binnen waren was het er al super druk, logisch het was al half twaalf. Elliott verdween gelijk met Dana en ik was over met Ryan. Ugh Ryan. Begrijp me niet verkeerd ik mag hem heel erg, maar hij is soort van irritant de laatste tijd. Wel aardig irritant. ,,Dus wil je wat drinken?" vroeg hij. ,,Nee dankje," zei hij. ,,Dansen?"
,,Oké."

Hij trok me aan mijn pols mee naar het midden, tussen al die zwetende mensen in. Ik vond het dus altijd akward om te dansen. Ik schrok behoorlijk toen ryan zijn armen om mijn middel sloeg. Ik vond het geen naar gevoel, want hij deed dit wel vaker, vriendschappelijk. Maar ik schrok er gewoon van. Want je weet hoe het gaat. Ik gaf hem een glimlach en sloeg een arm om zijn nek. Maar toen gebeurde het volgende.

Niemand had het ooit verwacht. Dan kon je net zo goed gelijk geloven dat Beckett de president van Amerika ging worden. Waarom dacht ik aan Beckett? Maar Ryan, ja Ryan, kuste me. Ik liet het een paar seconde toe, maar duwde hem gelijk weg. Daarna rende ik tussen de menigte door, en zag Elliott ergens staan. ,,Hey!" schreeuwde ik. Nog steeds voelde ik Ryan's lippen, en ik wist niet wat ik ervan moest vinden.

Daarna werd ik wakker, en realiseerde ik me dat het een droom was. Gelukkig. Want Ryan die me mooi noemt en kust, dat is een van de beste sprookjes ever. Niet dat het voor mij een sprookje is. Helemaal niet. Absoluut niet. En Dana iets met Elliot? Ha... Ha. Te grappig voor woorden.

----

*update* *update* *update*

ZAL IK EEN INSTA ACC MAKEN VOOR MIJN VOLGERS? ZOJA HOEVEEL MENSEN GAAN ME DAN VOLGEN?

BYEEE ILOVEYOU