,,Mag ik vragen op wat voor manier je dat bedoelt, het houden van?" vroeg ik voorzichtig. Ik wist niet zeker of ik dit moest vragen, misschien werd hij wel boos, misschien snauwde hij me af. Maar het ergste van allemaal, misschien gaf hij me een antwoordt dat ik helemaal niet wilde horen. ,,Maakt dat wat uit?" Zijn stemming was duidelijk omgeslagen, door die ene vraag. "Eerlijk? Ja." Ik moest dit weten, het moest. Als beste vrienden moeten we elkaar van alles kunnen vertellen, ook dit. Sommige dingen kon je beter niet met elkaar spreken, maar mijn nieuwsgierigheid overwon altijd. ,,Wil je het weten? Goed dan, ik houd van je. Meer dan een vriend, en dat je mij zoent maakt het er niet beter op," antwoordde hij bot. Ik slikte, ik had al zo'n vermoeden. Ik wilde dat het gevoel bij hem weg ging, daarom kon ik maar één ding doen.
Van hem afstand nemen.
,,Komop, zijn jullie nou jongens of een kind van tien jaar! Een aantal push ups kunnen jullie toch wel aan?!" schreeuwde Steve. Eigenlijk, was ik een meisje en de push ups gingen mij makkelijk af. ,,Oké, stop maar. Ik heb wat nieuws voor jullie."
Iedereen zuchtte van opluchting en keek de coach nieuwsgierig aan. ,,We hebben nu al twee trainingen gehad, en daarom hebben we zaterdag een oefenwedstrijd. Máár, dit kan alles voor jouw positie bepalen! Ook zal ik de teamcaptain kiezen na de oefenwedstrijd," zei hij. De jongens werden gelijk enthousiast, en ik ook. Zaterdag mocht ik niet verpesten. ,,Maar coach, waarom kiest u niet nu een teamcaptain? We weten allemaal wel wie het verdient," zei Beckett lachend. Steve keek hem streng aan en haalde zijn wenkbrauwen op. ,,Ik weet nog helemaal niets," antwoordde hij op Beckett's vraag.
Zijn ego zakte gelijk, en ik grijnsde. Hij merkte het op, en vroeg wat ik zo grappig vond. ,,Wat ik zo grappig vind? Dat je zo zelfverzekerd van jezelf bent," zei ik lachend. Hij rolde met zijn ogen. ,,Ik ben gewoon zelfverzekerd op de dingen die ik ben.",,Een klootzak, dus?"
Hij reageerde al niet meer en draaide zich om en liep weg. Ik zuchtte, de training was voorbij en ik moest straks nog huiswerk maken.
Toen ik thuis kwam zag ik mijn domme plant weer staan. Hij was gewoon raar, waarom kocht mijn moeder een rare plant voor mij?
Ik hoorde iemand de trap oplopen en zag even later Chase, die mijn kamer binnen kwam. ,,Wat doe jij hier?" vroeg ik. Ik had geen zin in Chase, hij was ook saai. En stom. En een sukkel. ,,Gewoon, ik woon hier ook," antwoordde hij simpel. ,,Ehm, nee. Dit is mijn kamer, mijn. Niet die van jou, en je komt nooit zonder reden. Dus vertel maar, wat wil je."
Ik kruiste m'n armen, tikte op de grond met mijn voet en wachtte op een antwoord af. ,,Goed, een vriend van mij is geïnteresseerd in jouw vriendin," zei hij. ,,Punt één, welke vriendin? En punt twee, welke vriend?""Je hebt maar één vriendin, Dana. En het is Dean," reageerde hij. Hij had een punt, Dana was mijn enigste vriendin in een vrouwelijke vorm. Voorderest had ik nog Ryan en .... Brock. Had Brock. ,,Hahaha, Dean? Grapje zeker, Dana gaat niet met hem. Bovendien kent ze hem niet eens, en valt zij niet op zulke types."
Hij keek me geïrriteerd aan. ,,Geef me gewoon haar nummer," zuchtte hij. ,,Nee."
Hij keek me met geknepen ogen aan, en zo keek ik ook terug. Er ontstond zo'n dodelijke stilte en een propje papier rolde voorbij.Oké, er rolde géén propje papier voorbij, maar het ging om het effect. Hij deed een rare beweging met zijn vingers. Binnen enkele seconde schopte hij mijn plant om, en keek me triomfantelijk aan. Ik keek naar mijn plant. ,,Ha! I don't care, die plant was toch stom, sukkel," ik grijnsde. Hij trok zijn wenkbrauwen op en liep de kamer uit. Door hem had ik mijn kwartier verspild en mijn nieuwe plant was dood, dat laatste maakte me niet zoveel uit. Zuchtend pakte ik mijn wiskunde boeken, en sloeg het open. Een raar beestje kroop eruit, en ik kon een gil niet onderdrukken. ,,Omijngod! Wat is dat!" riep ik.
,,Dat is een kleine spin."
Mijn blik ging vluchtig naar mijn deuropening en daar stond jawel, Beckett.
---
Sorry dat ik al twee weken niet heb geupdate. Ik ben erg ziek geweest. Maar... ik heb Miranda ontmoet!!!!!!!!!!!!! En ze was super aardig haha..
X
JE LEEST
Victory Is My Second Name
RomanceRose (17) wilt teamcaptain worden van het soccerteam van haar school. Alleen één klein probleem dat haar tegen houdt; Beckett. Hij is al een aantal jaar teamcaptain, en die titel geeft hij niet gauw weg. Rose zal er alles aan doen om teamcaptain te...