Victory Is My Second Name

5

"Laten we gaan," stelde ik voor. Het werd met de minuut awkwarder. Als dat een woord is. Ik wist niet waarom hij dat plotseling zei. Het was gewoon vriendschappelijk bedoelt. Elliott en ik als een koppel? Never.

Hij fronste maar knikte langzaam en stond uiteindelijk ook op. We liepen in stilte naar zijn motor, en ik voelde me erg zenuwachtig. Maar ik wist niet waarom. Toen ik bij hem achterop ging zitten voelde ik iets ongemakkelijks tussen ons hangen, ik haatte het. Waarom was het zó ongemakkelijk?

De rit naar haar huis verliep ook in stilte, niet dat je echt een gesprek kon voeren op een motor. Ik was al snel thuis, en zei hem gedag. Ik kreeg geen antwoord terug, dus liep ik maar naar mijn voordeur. Ik deed hem open en stapte in. Toen ik nog achterom keek, voordat ik de deur dicht deed, zag ik hem in het niets naar voren staren.

---

De volgende dag was alweer aangebroken, vandaag waren de selecties na school. Ik wist wel dat er een hele menigte op af zou komen, vrienden, leraren, fangirls. Ik was nerveus om het feit dat er veel mensen naar kwamen kijken, het waren maar selecties. Maar ook omdat mijn been nog steeds pijn deed. Ik was benieuwd of Elliott zou komen, hij zei van wel maar het zou me niets verbazen als hij niet kwam opdagen.

"Oké focus Rose, je gaat heilige Benjamin wel verslaan!" gilde Dana. Ik keek haar fronsend aan, wie was heilige Benjamin? Ik kende volgens mij helemaal geen Benjamin.

Misschien kende er een Benjamin mij, rwt zou echt eng zijn. "Heilige Benjamin is Beckett," antwoordde ze mijn vragenda blik. Alsof hij heilig was, dacht het niet. Hij was eerder arrogante potvis Beckett. Dat was zijn bijnaam.

De twee laatste uren hoefde ik geen les te volgen in verband met de selecties. Alle deelnemers werden genummerd, en ik was nummer 44. Het was gewoon een random getal. Ik begon maar alvast met stretchen.

Na twee uur een beetje getraind te hebben, was het al heel druk. De selecties begon eerst met z'n allen stretchen, daarna individueel op het doel schieten, dribbelen, samenwerking, snelheid, en het grote eindopdracht, een wedstrijd. Alle deelnemers werden verdeeld in zes groepen, groep 1 moest tegen groep 2, groep 3 tegen groep 4 en groep 5 tegen groep 6.

Ik had Beckett al wel gezien, ik haatte hem. Het stretchen ging goed, en ik moest nu individueel op het doel schieten. Het was mijn beurt. De keeper die er stond deed ook mee aan de selecties. Ik zette de bal op de witte stip en liep wat naar achter. Wat veel mensen niet wisten was dat ik links en revhts was, en Beckett had op mijn rechter been gescopt. Ik hoopte niet dat het invloed zou hebben op mijn snelheid. Ik werd nog nerveuser om het feit dat iedereen naar mij keek. De fluit ging, als teken dat ik mocht schieten. Focus. Ik nam een aanloop, maar net toen ik wilde schieten manipuleerde iemand mijn schoot. Mijn bal raakte de lat. Achter het doel stond Beckett, net wanneer ik wilde schieten. Hij keek me doordringend aan, shit. Waarom moest hij alles verpesten. Ik keek opzij en Dana gaf me een bemoedigend glimlachje.

Ik kon het wel vergeten.

De andere onderdelen gingen redelijk. Ondertussen was Elliott er al wel. De groepsindelingen waren al bekend, ik zat in groep 1. Helaas zat Beckett ook in groep 1.

Ik liep naar de kant toe, waar Elliott, Dana en Ryan stonden. Ryan was ook mijn beste vriend. Dana overhandigde me een energiedrankje. ,,Je kunt dit! Ga ervoor," zei ze. Ik rolde met mijn ogen, natuurlijk ga ik ervoor, anders deed ik ook niet mee. "Je gaat het wel redden Rosie." Ik keek Elliott met een glimlach aan. Hij was altijd zo rustig, en kalm.

Tenzij je hem boos maakte. Dan kon je je toekomst wel vergeten.

Dat was een keer gebeurd met mijn goudvis Loki. Elliott en ik hadden ruzie, geloof het of niet. Hij moest zijn woede op iets levends uiten, of op iets heel breekbaars. Ik had niet echt iets breekbaars in mijn kamer staan, en hij zou mij nooit pijn doen. Helaas was Loki het slachtoffer geworden. Het arme beest werd uit het water gepakt en tegen de muur aangegooid.

Heel zielig en vies. Hij was dood. Elliott had er later spijt van en wilde een nieuwe goudvis voor me kopen, maar een goudvis was bij iemand anders beter af dan bij mij.

Begrijp me niet verkeerd, we waren toen allebei jong. Hij was bijna 13 en ik was 9.

Elliott leek veel op mijn broer, allebei wilden ze iets van mij vermoorden.

Ryan stond er maar een beetje bij. Elliott mocht hem niet, en hij mocht Elliott niet. Ryan was iemand van de 'populaire'.

Ja ja, nu vragen jullie je zeker af hoe kan een plantenliefhebber beste vrienden zijn met iemand die populair is.

Hoe zal ik het zeggen? Ryan vond mij gewoon cool.

Nee dat is echt geen grap. Toen hij drie was had hij dat tegen mij gezegd. Sindsdien gingen we vaker met elkaar om.

"Hé, ik denk dat je moet je gaan," zei Ryan. Ik knikte en rende terug. Mijn team bestond uit een ander meisje, en voorderest negen jongens. Inclusief Beckett. Onze blikken kruisten elkaar. Ik keek hem moordlustig aan, ik wilde hem echt vermoorden.

Waarom kon Elliott hem niet tegen de muur aangooien?

Zijn grijze ogen keken me zonder emotie aan. Ik keek weg.

Ik stond als aanvaller, samen met Beckett jammer genoeg. Er werd gefloten en Beckett pakte gelijk de bal af. Een aantal middenvelders en ik rende naar voren. De middenvelders bleven nog een beetje achter mij. Beckett rende links van de lijn, en kwam dichterbij het goal. Voor me stonden er twee mensen, als hij nu zou pasen kon ik makkelijk scoren. "Hier!" schreeuwde ik. Hij maakte geen aanstalte om naar me over te pasen, in plaats daarvan rende hij gemakkelijk voorbij de tegenstanders en scoore vanaf drie meter. 1-0.

Het was echt egoïstisch van hem om het niet over te pasen, misschien wilde hij de eerste zijn die scoorde. Wie hou je voor de gek? Hij wilt alleen maar zelf scoren. De keeper van de tegenstanders schoot naar een speler van zijn team, die met volle vaart richting ons doel rende. Ik kon hem jammer genoeg niet tegenhouden, en de middenvelders ook niet. Een verdediger pakte de bal makkelijk af en schoot hem naar een middenvelder. Hij zag me in het oog en schoot de bal over naar mij. Dit was mijn kans, ik moest het nu niet verpesten. Ik rende voorbij de spits en een middenvelder, het doel naderde. Ik schoot de bal van verre afstand, en ik zweer je ik haatte Beckett op dat moment zo erg. Hij kwam op het doel afrennen en schoot de bal erin. De bal kon zonder zijn hulp erook inzitten. Waarom moest hij dit nou verpesten? Net dat het goed ging met mijn been. Ik haatte hem echt met heel mijn hart.

---

1169 woorden zonder dit.

Zoals velen lezers van dit boek en mijn andere boeken weten heb ik lang niet geupdate. Het spijt me daarvoor, maar ik was druk en had geen tijd, motivatie of inspiratie. Alle andere verhalen worden vandaag of morgen geupdate.

Nog maals sorry x

- niet nagekeken-