Victory Is My Second Name

19

'Rose, geloof mij en iedereen. Ryan vind je leuk.' Dana probeerde serieus tegen mij te praten, terwijl ik door de gangen liep, naar mijn kluis. Ik stopte en keek haar serieus aan. 'Ik weet het niet, het is Ryan. Heeft hij ooit wel een vriendin gehad?' vroeg ik twijfelend. Dana lachtte en keek me daarna eng aan. 'Dat komt omdat hij jou al heel lang leuk vindt!' schreeuwde ze in mijn oor. Ik keek haar chagrijnig aan. 'Oké, oké. Als dat echt zo is, dan is dat zo. Alleen vind ik hem niet leuk.'
Ze keek me scheef aan en tikte me op mijn neus. 'Gekkie.'
En ze liep door. Ik keek haar vragend na en rende achter haar aan. 'Je moet je gevoelens loslaten, ze de vrijheid geven?'
Sinds wanneer was zij een hippie? 'Doe normaal Dana, waarom ben je zo vreemd aan het doen?' vroeg ik geïrriteerd. Ik vond dit niet meer grappig, hoe moest ik me nou gedragen bij Ryan? Gewoon normaal, of aardiger? Ik besloot het laatste te doen tijdens lunchtijd.

'Ryan?' vroeg ik en raakte zijn arm aan. Oh gosh, ik was hier zo slecht in hé. Hij keek opzij en daarna gelijk naar mijn hand die op zijn arm rustte. 'Ja?'
'Zullen we vanavond naar de bioscoop, gewoon wij?' vroeg ik en knipperde met mijn wimpers. Dat is wat je moet doen, toch? Tenminste, dat stond in een magazine. Als dat niet zo is ...
Hij legde zijn broodje neer, en keek van mij naar Dana. 'Oké, nu wil ik echt weten wat er aan de hand is! Waarom doen jullie zo vreemd?'
Ik zuchtte en ging achteruit in mijn stoel zitten. Dana rolde met haar ogen. 'Niet ontkennen Ryan, je vindt Rose leuk, toch?' Dat laatste vroeg ze onzeker. Ik keek haar met een dodelijke blik aan, dit meende ze niet. 'Ja man, Rose is hartstikke leuk,' zei hij sarcastisch. Ik klemde mijn kaken op elkaar en sloeg zijn broodje uit zijn handen. Geschrokken keek hij me aan. 'Rose, ik vind je echt leuk. Maar als je later samen met mij wil wonen moet je niet mijn eten uit mijn handen slaan.'
Dana proeste het uit van het lachen. 'You two are just two cute,' zei ze met een raar Engels accent. 'Ik ga naar Beckett. Oh en Rose, ik vind je niet leuk.'
Ik keek hem boos na toen hij de kantine uitliep. Toen hij uit zicht was, keek ik weer naar Dana. Nou ja, dat was de bedoeling, maar ik zag haar nergens meer. Ik zuchtte en bedacht me dat ik vandaag even naar de coach moest gaan, om mijn excuses aan te bieden. Ik wilde nog heel graag voetballen en heel graag Beckett verslaan. Maar ja, dat ging niet als ik een soort van geschorst was..

'Maar, meneer. Het zit gewoon zo, ik weet dat Beckett mij niet echt ziet zitten en ik hem ook niet. Maar ik beloof echt dat ik niks meer zal uitlokken!'
Hij keek me wantrouwend aan. 'Oké... als je je daar maar aanhoudt. Je zit weer in het team.'
'YES!' schreeuwde ik en sprong in het rond. 'Oh nu we toch bezig zijn, wilt u mij teamcaptain maken?' ik keek hem smekend aan. 'Leuk geprobeerd, maar dat moet je verdienen.'

Ik pakte mijn kauwgom uit mijn mond en gooide die behendig in mijn prullenbak. 'Je hebt me echt, echt voorschut gezet,' zei ik tegen Dana in de telefoon. 'Sorry, echt duizend keer sorry. Maar, het leek echt zo. Of hij verbergt het,' zei ze mysterieus. Ik ging rechtop zitten. 'Dana echt ophouden nu, als hij nee zegt is het nee.'
Ik kan wel volwassen zijn. Ik hoorde geklop op mijn deur. 'Ja?' schreeuwde ik. Mijn broer kwam de kamer binnen. Zijn gezicht stond niet vrolijk, of pesterig. Eerder bang, of so iets? 'Wat is er?' vroeg ik. 'H-het is Elliott.'
Ik drukte Dana weg. 'Wat is er met Elliot!' schreeuwde ik. Ik was bang voor wat ik nu horen zou, ik wilde het niet horen, ik wilde het niet weten. Maar toch, ik zou er vroeg of laat wel achterkomen. 'Vertel dan!'

'Hij, hij ligt in coma.'

--
Helloooo.
Jaja, zoals je ziet heb ik 0,0% inspiratie en daarom ligt Elliott nu in coma, maar daardoor heb ik weer inspiratie.

Nouja sorry voor het korte stukje.