Victory Is My Second Name

14

Het was zaterdag, half vijf en het regende. De wedstrijd was afgelopen, niet dat ik erbij was, maar de rest van school wel. Natuurlijk overdrijf ik een beetje, maar de meeste kwamen altijd wel. Met de meeste bedoelde ik niet de mensen die niet van voetbal hielden. Ik was inderdaad niet gegaan, ik had gewoonweg geen zin en ik voelde me nog niet goed. Daarbij moest ik toch op de bank zitten. Het was erg stom dat ik niet ging, echt erg stom. Als ik teamcaptain wilde worden moest ik wel komen opdagen bij de wedstrijden, ik ben niet naar de eerste wedstrijd gegaan, dat is al gelijk een slecht teken voor de coach. Ik wilde wel komen, maar het kon niet. Ik dacht nog altijd aan gisteren, aan Elliott. Zal ik hem bellen? Deze vraag had ik mezelf de afgelopen uren al misschien wel duizend keer gesteld. Oké, ik doe het gewoon. Waarom niet? Wat heb ik te verliezen? Hem, nee. Ik was hem al verloren. Ik pakte mijn telefoon van de tafel en zocht naar hem in mijn contacten. Toen ik hem had gevonden klikte ik op het groene telefoontje. Hij ging over en over. Uiteindelijk werd er opgenomen. Het was niet Elliott, maar een meisje. Zover ik wist had Elliot geen zus ofsoiets. ,,Ehm, hallo?" zei ik. Er klonk veel geluid aan de andere kant. ,,Ja, wat?" zei het meisje ietwat arrogant terug. ,,Waar is Elliott?" vroeg ik. ,,Elliott? Die heeft plezier met mij," zei ze en lachtte. ,,Jess, wie is dat?" klonk Elliott's stem. ,,Weet niet, een of ander meisje. Sinds wanneer praat je met meisjes, je hebt mij toch?" kirde ze. ,,Elliott is mijn beste vriend, en binnenkort meer dan dat," siste ze. Ik rolde met mijn ogen, wie deze Jess ook mocht zijn, ze was zijn moeder niet. ,,Hallo?" zei Elliott. ,,Elliott gaan we nog verder waar we mee bezig waren?" hoorde ik Jess van achter zeggen. ,,Jessica ik kom zo," zei hij zuchtend. ,,Hallo?" vroeg hij nogmaals. ,,Elliotthetspijtmevanallesikwilhelemaalgeenruziemaarikkonernietsaandoenen-"
Ik werd door hem afgekapt. ,,Rose, ik heb hier geen tijd voor. Wat had ik gezegd? Verbreek het contact. Doei." En hij hing op. Zuchtend ging ik weer achter over hangen. Had hij nu een of andere Jessica? Hij had nooit iets over Jessica verteld. Waarom wilde hij geen contact meer, om één klein dom iets...
Beste vrienden zouden het allang opgelost hebben, toch?

Maandag

,,Kom mee-hee," zei ik terwijl ik Ryan meesleurde. Hij rolde met zijn ogen en liet zich door mij mee trekken. ,,Dit slaat toch nergens op? Donut donderdag is afgeschaft!" Riep ik terwijl ik naar de poster in de kantine wees. ,,Wat erg," zei hij sarcastisch. Ik gaf hem een stomp in zijn maag. ,,Geef toe, wie wilt nu geen gratis donut?"
,,Jij."
,,Correct!"
Het was nog een beetje stilletjes op school, maar dat maakte niet uit. Ik had Ryan, mijn BESTE vriend. Niet net zoals Elliott. Inmiddels was ik er over heen, soort van. Oké, toch niet. Maar ik deed maar alsof. Helaas was Ryan ook Beckett's beste vriend. ,,Ryan, wat deed je in het weekend?"
Hij haalde zijn schouders op en keek afwezig de gang in. ,,Wat jongens doen." Hij keek me vluchtig aan. ,,Trouwens, jij was zaterdag niet bij je eerste wedstrijd."
Ondertussen was het al drukker. ,,Voelde me niet goed."
Hij knikte maar geloofde me niet. ,,Het is Beckett."
Ik schudde met mijn hoofd. ,,Je bent op Beckett!" schreeuwde hij. Een aantal leerlingen keken ons aan. ,,Nee!"
,,Rose je bent gewoon op Beckett."
Ik sloeg mijn hand voor zijn mond en trok hem de eerste beste bezemkast in. ,,Wat is jouw probleem? Ik ben niet op Beckett!"
Een bezemkast was niet de beste plek om te praten, het stonk en het was er stoffig. En misschien had ik ondertussen tien spinnen dood getrapt, bij die gedachte wilde ik kokhalzen, maar het kon even niet anders. ,,Kijk, ik voelde me vrijdag niet lekker, dus was ik thuis gebleven. En toen kwam Elliot. En toen.. toen zei hij dat we maar beter nooit meer contact konden hebben." Ik hield mijn tranen nu echt in, want hoe stom was het als ik met rode ogen de klas binnen liep. ,,Oh, het spijt me. Ik ben er altijd voor je." Hij keek me medelevend aan en trok me in een knuffel. ,,Dankje."
De deur werd geopend, en wie stond er in de deuropening? Beckett. Hij grijnsde en maakte een foto. ,,Dus Ryan, gozer. Heb je met Rose?"
,,Nee." zei hij en lachtte nerveus. Ik haatte Beckett, de ene keer deed hij aardig, was maar een keer gebeurd, en nu ugh. Het komt er op neer dat ik hem haat. ,,Zo, dus jij belde zaterdag Elliott, huh?" vroeg hij. Ik keek hem verward aan, hoe wist hij dat nou weer? Heeft hij me nu ook al gehackt, nee toch. ,,Jessica heeft het me verteld."

Jessica. Jessica. Jessica. Als ik nog één keer de naam van die Jessica hoor. ,,Hoe ken jij Jessica?"
Hij lachte en trok zijn wenkbrauwen op. ,,Ik ben Beckett, ik ken iedereen en iedereen kent mij."

Hij liet mij verbijsterd achter, Ryan achter hem aan lopend. Hij zei nog een snelle sorry en liep weg. Beckett mocht Elliott niet kennen, en Jessica mocht hij ook niet kennen.

In de lessen kon ik me niet concentreren, waarom kende Beckett Jessica? En waarom hadden ze het over mij en Elliott. En wat boeide het hem. En wie is Jessica? Wat voor persoon is zij überhaupt? Een arrogante bitch, zeker. Ik stak m'n vinger op. ,,Meneer, mag ik naar de wc?" vroeg ik. Hij knikte en ik snelde het lokaal uit. In de gang kwam ik Beckett tegen, gewoon doorlopen en geen oogcontact. Gewoon doorlopen

Gewoon doorlopen

Gewoon doorlop-

,,Laat me los," zei ik en keek hem aan. ,,Je was er zaterdag niet," merkte hij op. Goh. ,,Niet zo best als je teamcaptain wilt worden, maar gelukkig was ik er wel."
Ik rolde met mijn ogen, wat ik tegenwoordig vaak doe. Het was hartstikke leuk voor hem dat hij er wel was, alsnog ging ik teamcaptain worden. ,,Hoe ken je Jessica eigenlijk?" vroeg ik om van onderwerp te veranderen. Hij fronste even. Was het een rare vraag? Misschien wel, misschien niet. Het kon me niet veel schelen. Hij liet me los en liep weg, ik keek hem vragend achterna. Na een paar passen stopte hij en draaide zich om.

,,Jessica is mijn zus, stiefzus om precies te zijn."

----

Na meer dan twee weken een hoofdstuk!