Victory Is My Second Name

7

Ik voelde me een beetje ongemakkelijk toen de coach zei dat we ons mochten omkleden. Ik ging dus echt niet tussen al die jongens omkleden, zelfs niet voor een miljoen. Oké misschien wel voor een miljoen euro. Nee! Zelfs dan niet, zelfrespect is belangrijker dan een paar papiertjes met een grote waarde.

"Coach, ik kl-," Hij onderbrak me. "Noem me toch Steve."
"Oké Steve... ik kleed me thuis wel om. Want ik ga niet bij de jongens omkleden." Hij moest lachen, ik wist niet waarom. Het was écht niet grappig. "Dat snap ik, je kan je gewoon in een ander kleedkamer omkleden," zei hij toen hij uitgelachen was. "Oké, dankje Steve."

"Oh en trouwens, goed gespeeld, misschien zit je bij de eerste wedstrijd niet op de bank . Sterker nog, ik ben wel benieuwd hoe een meisje het doet als teamcaptain."

Na zijn woorden bedankte ik hem nogmaals. En toen ik pas in een lege kleedkamer stond kon ik mijn geluk uitschreeuwen. Betekende het dat ik teamcaptain werd, omijngod. Ik moest nog niet te vroeg juichen, maar ik kon al wel een binnenpretje hebben.

Die ik gerust in een lege kleedkamer mocht uitten. Niemand die me tegenhield.

Dus na een kwartiertje snel gedoucht te hebben, een vreugdedansje deed en me had omgekleed liep ik de kleedkamer uit. Er waren al een aantal jongens weg, maar een aantal stonden nog wat te praten. Een blondharige jongen kwam op me aflopen. Hij zat ook bij mij in het team, en hij heette Leary. "Hey, uhm..," begon hij en ik wist zeker dat er een rood kleurtje op zijn wangen verschenen. "Zal ik je naar huis brengen, ofso. Mijn auto staat daar." En hij wees ergens in het niets. Alhoewel ik hem dankbaar was, wees ik het aanbod af. Ik kende Leary niet, en hij kende mij en mijn plant niet. Je kende me pas goed genoeg als je wist wie mijn plant was, en hoe hij heette. Nu ik zo over Brock dacht, herinnerde ik me dat ik hem al vier dagen geen water had gegeven. Oh nee, shit! Mijn plant was een kamerplant, en had veel water nodig. Misschien was hij dood..

Aan de gedachte al voelde ik opkomende tranen.

Als mijn moeder dit hoorde had ze waarschijnlijk dit gezegd : 'Hoe geweldig zou het zijn als er een krantenartikel kwam met de kop MEISJE HUILT OM DODE KAMERPLANT'
Daarna zou ze gelacht hebben, en toen zou ze stil zijn. En snel het nummer van een psycholoog opzoeken, als ik niet meelachtte.

Ik bedachtte me snel en riep Leary, die inmiddels bij een clubje jongens stond waar helaas Beckett ook bij stond. Hij keek om, en als ik het goed zag fronste hij. Ik zuchtte en liep op hem af. "Wil je me nog misschien thuisbrengen?" Ik toverde een glimlach op mijn gezicht. Hij keek een stuk vrolijker. Normaal zou ik dit niet vragen, maar dit was voor Brock.

Ik rende gelijk naar mijn kamer, toen ik thuis aankwam. Ik gooide mijn deur open en liep naar Brock. Hij voelde droog aan. Ik pakte snel mijn flesje water en gooide het in de vaas. Het hielp niets. Het was te laat, Brock was ook al een beetje geel. Ik trok een stukje van een blad af, hij was droog dus ging er makkelijk van af. De zon hielp ook niet echt. Wie had hem ooit in de zon gezet?

Chase.

Maar wat maakte het uit, Brock was dood. "Waarom verlaat je me? Je was nog zo jong!" En ik zweer het je als ik zeg dat er een paar tranen uit mijn ogen gleden.

Noem me raar, maar Brock was een goede vriend. Hij was mijn familie.

Die avond hield ik met mijn moeder en zelfs Chase - dat hij gedwongen werd erbij te zijn deed er niet toe - twee minuten stilte. Maar de stilte werd gauw verbroken toen Chase een harde boer liet. Mijn moeder keek hem waarschuwend aan. "Pardon," zei hij snel. Hoe kunnen jongens altijd toch een boer laten? Het is walgelijk. Dus na de verstoorde twee minuten gingen we naar binnen. "Hé, zullen we nu een nieuwe plant kopen? En dan kunnen we gelijk langs een vriendin van me, ze is psycholoog. En helpt graag mensen met .. hun problemen."

Zie je? Zie je wat ze deed. Ze verklaarde me voor gek. "Ugh Rose, je lijkt op een kind die nog maar een minuut bestaat. Allebei huilen om geen reden," zei Chase geërgerd. Ik gaf hem een geïrriteerde blik. "Moet jij nodig zeggen. Jij moest al janken om die ene chick jaren geleden."

"Houd je mond over haar, dat was anders."

Dit gebeurd dus altijd, hij mag mij wel vernederen, maar als ik iets zeg ziet hij de pret er niet in. Maar terug bij mijn moeder, Brock is nog maar een paar uur dood en ze wilt nu al een plant voor me komen. Verrader. En de winkels zijn volgens mij ook al dicht.

---

Cover made by Beeykr, super mooi en lief ! Echt bedankt x

only for you guys een weekje eerder geupdate derest van mijn boeken komen toch echt volgende week!

-vote
-comment
-follow