LEES A/N OP HET EINDE
Een week was voorbij gegaan, ik ging elke dag bij hem op bezoek. Hij zag er slecht uit en zijn situatie was nog niet verandert. Twintig procent..
Twintig procent dat hij dit overleefd, dat is gewoon echt weinig. Ik zuchtte. Sinds het nieuws ben ik niet meer gaan trainen, ik heb alles al aan mijn coach uitgelegd, hij snapte het, maar wilde dat ik vanaf volgende week weer meetrain en wedstrijden speel , omdat over drie weken de captain wordt uitgekozen en we officieel kunnen beginnen met ons seizoen. Eerlijk gezegd had ik er geen zin meer in. Ik bedoel, wat boeide het dat je meer respect kreeg, of gewoon voorrang kreeg bij meer dingen? Eigenlijk boeide het me wel, maar nu niet meer. Ik klapte mijn boeken dicht, mijn concentratie was echt verloren. Ik liep naar beneden en ging zitten op de bank. Morgen was het weer maandag, dat betekende school. Shit, morgen had ik ook training. Ik had echt gewoon zin om uit het team te gaan. Wat was er nog leuk aan als Elliott je niet meer kwam aanmoedigen bij een wedstrijd? Juist ja, helemaal niets. Ik moest afleiding zoeken en geduld hebben. Vooral dat laatste was moeilijk, hoelang moest ik nog wachten? Voor het zelfde geldt was zijn situatie over 30 jaar nog steeds hetzelfde. Ik kon dat niet aan. Ik wilde definitief antwoord, dood of levend. Misschien klonk het harteloos, maar het was wat ik dacht. Ik zuchtte en besloot maar om te gaan slapen.Toen ik de volgende dag wakker werd had ik gek genoeg goed geslapen. Ik had verwacht dat ik niet in slaap zou vallen door alle gedachten die in mijn hoofd spookte. Ik stond op en liep naar de badkamer om daar een douche te nemen en mijn tanden te poetsen.
Nadat ik klaar was liep ik naar beneden om snel iets te eten. Vandaag had ik gekozen voor cornflakes, ik vond het niet vies maar ook niet bepaald lekker. Het was maar dat ik het snel op kon hebben. Ik liep mijn huis uit en stapte de bus in.
De dag ging snel voorbij en voor dat ik het wist had ik alweer training. Ik zag er echt tegen op, maar aan de andere kant misschien gaf het afleiding. Ik kleedde me om in een apart kleedkamer en liep rustig naar het veld toe. Tot mijn ergernis zag ik daar Beckett staan. Ik liep met een boog om hem heen zodat ik aan de overkant stond. "Goed, deze week hebben we een belangrijk wedstrijd," begon coach. "Nou ja, belangrijk voor jullie. Ik ga vanaf deze wedstrijd bepalen wie er teamcaptain oftewel aanvoerder kan worden. Ik let niet alleen op hoe vaak je scoort, dat is het minst belangrijk. En Rose, ik hoop dat je aanwezig bent. Oh, en de twee wedstrijden en trainingen daarop bepalen ook wie er geschikt is. En voor nu wil ik dat Rose deze training bedenkt, donderdag zal ik weer training geven." Ik zuchtte, waarom ik? Ik had hier echt geen zin in. Onze trainer liep weg en ging praten met een of andere man. Iedereen keek me afwachtend aan. "Komt er nog wat van, of kan ik net zo goed naar huis gaan?" vroeg een blonde jongen. Ik rolde met mijn ogen. "Ehm, ja we doen eerst wel een warming-up." Het was voor het eerst dat ik me onzeker voelde, dat had ik nooit. Normaal gezien had ik iets terug gesnauwd naar die jongen en gezegd dat hij zijn mond moest houden. Maar normaal was vroeger, tegenwoordig moet er wel wat gebeuren. "Oké, maak nu maar tweetallen en doe wat je wilt doen, maar wel serieus en met z'n tweeën." Iedereen begon door elkaar heen te lopen. Ugh, konden ze gewoon niet even snel tweetallen maken. "Dat betekent dus dat wij een tweetal moeten vormen." Ik schrok en keek naast me. Beckett. "Mooi niet," zei ik. "Helaas, wel." Ik rolde met mijn ogen en pakte een bal waarna ik hem naar hem toe schopte. Hij schopte hem terug en zo begonnen we aan gewoon overschoppen. "Hoe gaat het met die gast?" vroeg hij opeens. Ik keek hem aan, zijn gezicht stond serieus. "Gaat jou niks aan," schreeuwde ik. Wat boeide het hem nou?
________
Na 2.5 maanden ben ik weer terug.
Maar goed.WIE GAAT ER MORGEN NAAR HET MELANIE MARTINEZ CONCERT. OMG IK GA. EN VOOR DE MENSEN DIE IN ANTWERPEN WAREN GEWEEST, HOE WAS HET?
- REAGEER HIER ALS JE MORGEN GAAT
-REAGEER HIER ALS JE IN ANTWERPEN BENT GEWEEST
DOEIII
JE LEEST
Victory Is My Second Name
RomantikRose (17) wilt teamcaptain worden van het soccerteam van haar school. Alleen één klein probleem dat haar tegen houdt; Beckett. Hij is al een aantal jaar teamcaptain, en die titel geeft hij niet gauw weg. Rose zal er alles aan doen om teamcaptain te...