Victory Is My Second Name

13

De volgende ochtend voelde ik me niet goed, ik wilde niet naar school. Toen het acht uur was kwam mijn moeder naar binnen. ,,Rose, opstaan! Je komt nog te laat."

,,Ik voel me niet lekker," kreunde ik. Ze zuchtte. ,,Oké, je mag thuis blijven. Ik zal school bellen, en zometeen breng ik thee. Je broer is 's avonds thuis, en ik om ongeveer acht uur." Ik knikte en bedankte haar. Ik kroop weer onder mijn lakens, het was erg koud. Het liefst had ik gewild dat mijn moeder thuis bleef, maar helaas moest ze werken. Ik dacht weer aan gisteravond, was ik mijn beste vriend nu kwijt? Waren mijn kansen bij het team verpest? Ik was alles verloren. Ik ging mooi niet naar die wedstrijd van morgen, ze hadden mij toch niet nodig. Mijn leven was nu echt .. klote. Ik had mijn andere vrienden al twee dagen ofso niet gesproken en derest weten jullie al. Ik heb geen goede relatie met mijn broer ookal zou je dat na die gebeurtenis wel denken. Mijn moeder is niet vaak thuis. Ik heb geen contact met andere familielieden. Mijn moeder kwam binnen met een kop thee. Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd. ,,Zorg goed voor jezelf. Ik ga nu weg."

Ik knikte, ze verliet mijn kamer en ik was weer alleen.

Na twee uur in mijn bed gelegen te hebben besloot ik om naar beneden te gaan. Ik keek in de spiegel. Mijn warrige knot was nog warriger geworden, mijn gezicht was zowat bleek. Met andere woorden, ik zag er niet uit. Het boeide me totaal ook niet dat ik in een lange grijze shirt door her huis liep. Het leek op een jurk die oversized was. Mijn knalroze pantoffels matchden dan ook echt goed, proef sarcasme. Mijn hoofd bonkte van de pijn, en ik voelde me erg slap. Duidelijk dat ik een griepje had. Ik pakte 2 paracetemols uit het doosje en nam het in met een glas water. Hopelijk hielp het. Ik ging op de bank zitten en zette de tv aan.

Vier uur later werd ik door de bel wakker, waarschijnlijk was ik weer eens in slaap gevallen. Dat gebeurd vaak als ik ziek ben. Ik voelde me nog steeds niet lekker. Ik liep naar de gang en deed de deur open. Het deed automatisch pijn toen ik Elliott zag. ,,Kom binnen," zei ik. Hij stapte naar binnen en ik deed de deur achter hem dicht. Toen ik de woonkamer binnen kwam zag ik hem al zitten. Ik ging op een bank ver van hem vandaan zitten. Er heerste een ongemakkelijke stilte. ,,Ik ben ziek," zei ik opeens. Geen idee waarom ik dat zei, maar de stilte kilde me, letterlijk. ,,Oké," zei hij onverschillig. Mijn hoofd schoot omhoog en ik keek hem aan, meende hij dat? Alleen maar een oké. ,,Als je me pijn wilt doen kun je net zo goed vertrekken."
Hij zei niets, stond op en maakte aanstalten om weg te gaan. ,,Dus je haat me," zei ik. Hij draaide zich om. ,,Haten is wel een groot woord," zei hij. ,,Wat is er dan! Wat kom je hier doen!" schreeuwde ik. ,,Doe niet zo dom! De enige die je hier voor gek zet is jezelf. Van mijn part zoen je voortaan met elke jongen die voor me staat, maar dan moet je ook de consequenties accepteren. Je weet zelf héél goed dat dit kinderachtig gedoe is. Wat wil je hiermee bereiken?" schreeuwde hij terug. Ik liep naar hem toe. ,,Je kan toch niet zomaar het contact verbreken. Over één klein dingetje."

,,Één klein dingetje? Ik weet dat dit zo door zal gaan. Ik zeg niet dat we het contact moeten verbreken, maar jij moet gewoon even nadenken."

Ik snapte het niet, ik snapte hém niet. Wat deed ik nou verkeerd? Ik had alleen een of andere Alex gezoend. ,,Ik snap het niet," zei ik. ,,Nee? Ik zal het je uitleggen. Je doet vreemd omdat je weet dat ik je leuk vindt. Is dit de eerste keer ofso dat iemand je leuk vindt?"

,,Weet ik veel. Jij doet zelf vreemd! Ik word er gek van, ga dan lekker weg. Ik snap jou niet meer!"

Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haren en bleef staan. ,,Wil je echt dat ik ga?" vroeg hij na een tijdje. Ik knikte, dat wilde hij zelf toch ook. ,,Oké, weet je het zeker?"

Ik aarzelde en knikte. Natuurlijk wilde ik niet dat hij wegging, ik wist dat hij niet meer terug zou komen, of pas over een aantal maanden. Ik kende hem. Maar als ik dit niet zou zeggen, dacht hij misschien dat ik zwak was en niet zonder hem kon. ,,Dan ga ik maar, en als er problemen met Alex ontstaat moet je mij niet bellen."

Hij liep weg, en gooide de deur met een klap dicht. En dat was het moment toen ik wist dat ik een goede vriend kwijt was.

---

Omdat ik inspiratie had, heb ik gelijk nog een stukje geschreven haha.

Byee byee Elliott, je doet te overdreven . (Just kidding Elliott is mijn bae)

Voor de mensen die het zich afvroegen, ik doe volgend jaar n&g met natuurkunde, maar niet wiskunde b!