Buried Past (On Going)

Chapter 21

Have you ever?

Ten years had passed and I still remember everything. My cried, the accident, the betrayal but still, I stood up in my own feet.

Ten years na rin akong naghintay na gumising si Cad.

Sa loob ng sampong taon na iyon ay nakilala ko si Lucas.

Lucas was on her last year in law school when I accidentally bump him in the bridge. Akala ko noon magpapakamatay s'ya dahil stress na sa law school. Yun pala may pinakawalan s'yang malaking isda na nahuli nila noong isang araw.

And until that day, parati na kaming nagkikita sa may tulay na 'yon. Wala naman kasing parating dumadaan doon. Kaya minsan nagpipicnic kami. Minsan din namimingwit.

So we treat that as our special place.

Ilang oras na akong nagra-rounds at sobrang ngalay na nang mga paa ko. Mabuti nalang din at break ko. So I have decided to visit him again.

Papasok pa lang ako sa elevator nang makita ko ang pamilyar na mukha na kinakausap ng isang doktor na kasamahan ko rin dito sa hospital. Titignan ko sana ulit nang masirado na ang elevator.

Baka kamukha?

Naglalakad palang ako nang nakita ko ang nakaupo na si Tito.

After a year of treatment sa hospital na nandoon sa amin ay nagdesisyon sila Tito at Tita na ipatingin sa mga specialist si Cad. Dahil sumuko na ang mga doktor namin doon. Mabuti nalang ang spesiyalista na nakuha nila Tito ay magaling at binibigyan kami nang lakas.

Minsan sinasabi niya na lumalaban ang katawan ni Cad, meron namang mga panahon na nilalabanan ni Cad ang makina. Parang ayaw niyang magpakabit dahil nagsa-side effect s'ya.

"Tito?" nabaling sa akin ang atensiyon ni Tito ng magsalita ako. "Is everything fine?" nag-aalala kong tanong matapos makita ang mukha niya.

"Nagre-react na si Cad, hija. Kanina lang gumalaw ang daliri niya. The doctor said it's good dahil unti-unti nang bumabalik ang mga senses niya." Tito calmly said pero bakas pa rin ang pag-alala doon.

My eyes widened of what he said. Magandang balita nga iyon dahil ibig sabihin niyon malapit nang magising si Caden!

"Then, bakit ka ganyan Tito? You should be happy right?" I curiously said dahil walang nag-iba sa reaksiyon niya. Parati niyang ipinupunas ang kamay sa mukha niya tapos ay bubuntong hininga.

"May possibility na hindi makakaalala si Cad, hija. And regardless of his situation, maaring hindi s'ya makakalakad, makakapagsalita, and even forever amnesia, hija." pumiyok sya sa pagsasalita at bigla nalang napaluha.

I hug him and caress his back.

Sa taong kagaya ni Tito, they need their strength. Pero paano kung ang taong kailangan nila ay ang taong pinoproblema?

"Kaya po may tinatawag kaming process, Tito. Hindi naman lahat nang nako-coma, lalo na at sobrang tagal na natulog si Cad, kailangan niyang dumaan sa observation saka process. Nandito naman tayo para sa kanya di ba? We will help him right, Tito?"

Kumalma si Tito ng ilang sandali at nagpapasyahang ako nalang muna ang magbabantay kay Cad.

When I enter the ICU room. Kitang-kita ko ang normal niyang paghinga at minsan sa loob ng limang minuto nakikita ko ang paggalaw ng daliri niya.

"Sige lang, Cad. Gumising ka na para ipamukha ko sa'yong matalino rin ako." bulong ko at mahinang tumawa.

Hinding-hindi kita bibitawan, Cad. Ako ang mambubuwisit sa'yo hanggang pagtanda.