Buried Past (On Going)

Chapter 19

Little do you know

I am so aware. How I broke when he left me. How I suffered when they tell the truth. And how I felt when I saw him.

Just like a normal person, I have my regrets. I have my what If's. But beyond those regrets I've learned my lesson. I have learned from my mistakes. At ang mga leksyon na nakuha ko roon ay hindi ko pinagsisisihan. But I can't help my self crying everynight with the thought of something might happened.

That night was so dark.

Sinundan ko si Cad gamit ang motor ni Kuya. Hindi ko alam ang iniiisip ko pero alam kong kailangan ako ni Cad ngayon. Kailangan niya ako. Tutulungan ko s'ya.

Mas binilisan ko pa ang takbo nang makitang malayo-layo na s'ya. Nabigla ako nang lumiko s'ya papunta sa kabilang bayan. I stop myself a little and decided to follow him again.

Kaunti nalang ang mga sasakyan na papunta sa kabilang bayan. So I increase my speed dahil hindi ko na makita si Cad sa daan. Just when I continue my self to drive ay nakita ko sa gilid ng daan si Cad. He looks lost. Umiiyak s'ya at may paulit-ulit na binabanggit.

"Cad, hold on. Nandito na ako." bulong ko sa hangin at lumapit sa pinag-parkingan niya. Pero laking gulat ko nang mabilis niyang pinaandar ang motor at pinahurorot iyon diretso sa kabilang syudad. "Cad! Cad!" I tried to call him but he's driving fast. Hindi niya ako nilingon o pinatigil man lang ang motor niya.

Tumakbo ako pabalik sa motor ko nang biglang sumakit ang likod ng tuhod ko. Unti-unti iyong tumataas papunta sa hita at sa tiyan ko. Then I remembered I am pregnant. I have my baby in my womb. But Cad was in danger. Ayokong may mangyari sa kanilang pareho. But I decided my mind. Cad's need me.

Pinilit kong paandarin ang motor at mabilis na sinundan si Cad.

Hindi ko s'ya nasundan agad kaya hindi ko alam kung saang pasikot-sikot s'ya dumaan. I looked at the right way nang marinig ang mga busina doon. Then I found myself in the front of the Regional Hospital. I saw Cad crying and kneeling at someone. I can't see the man in front of Cad but his tall, as tall as...

No. No. No. Tell me I'm wrong.

"Cad!" bumaba ako sa motor at walang lingong-lingong tumawid at hindi ko namalayan ang isang ten wheeler truck na paparating. But everything was fast. I found myself lying on the road and Cad... bathing with his own blood.

"No! No! No! Cad! Cad! Help!" Sigaw ako nang sigaw habang nakatingin sa mulat na mga mata ni Cad. He's like begging me to not cry. Ito iyong mga mata niya na ayaw niya akong paiyakin. But how can I help myself not to cry? Kung ganito ang nakikita ko?

Naramdaman ko ang paghawak sa akin ng kung sino at pinahiga sa isang stretcher.

"She's bleeding. The patient is pregnant, be careful." I heard one of the nurses said. But my attention was on him. Nilalagay na rin s'ya sa stretcher. Puno nang dugo ang mga damit niya at hindi ko alam kung makakalimutan ko pa ba ang mga nagsusumamo niyang mga mata.

"Si Cad? Yung lalake kanina." nagsimula akong umiiyak habang hindi mawala sa isip ko ang mukha ni Caden. I wish the truck didn't cause too much impact on him.

"Just relax ma'am. Everything will be alright. It's alright ma'am. Just think about your baby." then after that, I felt so tired. Gusto kong umidlip. But Cad's need me.

****

"Wake up please. " I just listen to the voice. Kanina pa ako nagigising pero mas pinili kong hindi imulat ang mga mata ko dahil kinukumbinsi ang sarili na hindi iyon nangyari kay Cad. Pero kahit anong pilit kong isipin, amoy na amoy ko pa rin ang hospital na pinaglalagyan ko. At nagpapahiwatig nga iyong may nangyari sa kanya.