"Στους δύο τρίτος δεν χωρεί."
"Αν κάνεις τον κωλαράκο σου μία θέση πιο πέρα μία χαρά χωρεί."
. * ✦ . ⁺ .
𝐁𝐞 𝐢𝐧𝐬𝐩𝐢𝐫𝐞𝐝,
𝐛𝐮𝐭 𝐝𝐨𝐧'𝐭 𝐜𝐨𝐩𝐲.
𝐁𝐲 _𝐯𝐚𝐬𝐢𝐥𝐢𝐤𝐨𝐬 | 2022
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Είμαι ρομαντικός, τι να κάνουμετώρα;"
. * ✦ . ⁺ .
"Γιατί χαμογελάς σαν το χαζό;" Ο Leo την αιφνιδίασε. Η Sunny έκανε μία απότομη κίνηση και παραλίγο να της πέσει από τα χέρια το ταψί με το μπανόφι σοκολάτας, που με τόσο κόπο έφτιαξε.
"Δεν χαμογελάω." Είπε σαστισμένη. Ο συγκάτοικός της πήρε το ταψί με το γλυκό και το ακούμπησε πάνω στον πάγκο. Έκατσε ακίνητος, ανέκφραστος και αμίλητος μπροστά της.
"Για κοίτα με." Εκείνη υπάκουσε και παρά τις προσπάθειές της έσκασε ένα χαμόγελο που την πρόδωσε. "Έγινε τίποτα ευχάριστο;"
"Ναι. Έμαθα πως θα ανοίξει σινεμά στην γειτονιά και δεν θα χρειάζεται να παίρνω λεωφορείο κάθε φορά που θέλω να πάω! Τέλειο;"
"Υπέροχο!" Ειρωνεύτηκε. "Τίποτε άλλο;"
"Τι άλλο; Τίποτα. Όπως τα ξέρεις."
"Μάλιστα..." Ο Leo έκοψε ένα τεράστιο κομμάτι από το γλυκό και έφυγε για το σαλόνι.
Περίπου μία εβδομάδα πριν, ο Dexter και αυτή έπιασαν συζήτηση για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες και πρότειναν ο ένας στον άλλον μερικά κομμάτια. Οπότε, τρώγοντας γλυκές κρέπες, ένα ανοιξιάτικο βράδυ, μοιράστηκαν την μουσική που τους έκανε να νιώθουν πράγματα. Εκείνη τον άκουγε με προσήλωση όσο μιλούσε με το τόσο αγνό πάθος για αυτό που αγαπούσε. Όσες ζωές και αν ζούσε ο Dexter σε κάθε μία από αυτές θα διάλεγε την μουσική πάλι και πάλι. Τις τελευταίες μέρες έβαζε στα κρυφά τα τραγούδια που της είχε προτείνει και τα άκουγε μόνο από τα ακουστικά της ή όταν ήταν έλειπε ο Leo από το σπίτι. Αισθανόταν σαν να φύλαγε ένα επτασφράγιστο μυστικό. Κάτι τόσο όμορφο και αθώο που ήθελε να το προστατέψει από τον κόσμο.
Σήμερα είχε τελειώσει νωρίτερα την δουλειά από ότι συνήθως και μόλις γύρισε σπίτι βρήκε την ευκαιρία να φτιάξει ένα μπανόφι. Ήταν μία καλή δικαιολογία να βάλει μουσική ενώ μαγείρευε. Δυστυχώς, η απογευματινή μελαγχολία την πλάκωσε κάνοντάς την να θυμηθεί το γεγονός ότι ο μπασίστας θα έφευγε σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Αν την ρώταγε κανείς τι ένιωθε, το πιο πιθανό ήταν να του απαντούσε με έναν μακροσκελή μονόλογο, εμπνευσμένο από αρχαία ελληνική τραγωδία σε συνδυασμό με άναρθρες κραυγές πόνου, γκριμάτσες απελπισίας και ένα σονέτο του Shakespeare.
