★Mr.Right★ [ Completed ]

Part [ 8 ]

မမှီ့တမှီဖြစ်နေသော တရုတ်စံကားပွင့်ဖြူများ
ကိုကြည့်ပြီး နွေငယ်အသည်းတယားယားဖြစ်နေ၏။မခိုင်းသော်လည်းလိုချင်နေသော မေလေးကြောင့်အလိုက်သိသောနွေငယ်က ကြိုးစားပန်းစားခူးနေခြင်းဖြစ်သည်။

ဖြူဖွေးနေသောနွေငယ်၏ခြေသလုံးတို့တွင် အရှိုးရာများကတဖြည်းဖြည်းသက်သာသွားပြီး ဖြစ်သဖြင့်အိမ်နေရင်းမိုးပြာရောင် ဘောင်းဘီတို ကိုဝတ်ထားသည်။

စည်း၏ တိုက်တွန်းမှုကြောင့်
ဒဏ်ရာမပျောက်မချင်း ပုဆိုးလေးရက်ငါးရက်ခန့် ဝတ်လိုက်ရသော နွေငယ်သည်
လွတ်လပ်မှုတို့ပျောက်ဆုံးနေသည်မှာကြာလှပြီဖြစ်ကာယခုမှပင်နေသာထိုင်သာ ရှိလာ၏။

ထို့အခိုက်တွင် ဘေးနားမှဖြတ်သွားသော
ခြံစောင့်ကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့်....

“ ကိုစော ကိုစော ခဏ... ”

“ ဗျာ ကိုလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျွန်တော်ခူးပေးရမလား ”

မနိုင့်တနိုင် ဖြစ်နေသောတံချူတံကို ထိန်းရင်း နွေငယ်က ခေါင်းခါပြသည်။

“ မခူးနဲ့ ရတယ် ... ခြံထောင့်က ခုံပုလေးရှိတယ်မလား အဲ့တာ တစ်ချက်လောက်ယူလာပေး ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်သွားယူလိုက်မယ်
ခဏစောင့်နော် ”

“ အင်း မြန်မြန်လာခဲ့ ”

ကိုစောက ခပ်သွက်သွက်လေးထွက်သွားသဖြင့် မမှီနိုင်ဖြစ်နေသော စံကားပွင့်တို့ကို
ကြည့်ကာ နွေငယ်တစ်ယောက်
စုတ်တသပ်သပ်နှင့်ဖြစ်နေရပြန်သည်။
မြင်‌နေရက်သားနှင့်ခူး၍မရသည့်အဖြစ်။

“ ဟမ့် !! ဒီတစ်ခါတော့လား ”

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တရုတ်စံကားပွင့်တို့ကို ကြိမ်း
မောင်းနေသော နွေငယ်သည် ထိုပန်းပွင့်တို့ကို
ကြည့်ရင်း ခပ်နိမ့်နိမ့်သာ ပွင့်လိုက်ပါတော့လားဟု ရေရွတ်နေပြန်၏။ထိုအချိန် ခုံပုလေးကိုသယ်ရင်း အနားရောက်လာသည့် ကိုစောက...

“ ရပြီ ကိုလေး ဒီမှာ ... ”

“ ဒီနားချပေး ကိုစော ”

နွေငယ်သည် သူ့ကိုမမှီ့တမှီဖြစ်စေသည့် မြက်ခင်းတစ်နေရာပေါ် လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်၏။ကိုစောကလည်း နွေငယ်ပြသည့်အတိုင်း ခုံပုကိုထားပေးကာထိန်းကိုင်ပေးရန် လုပ်သည်။