මීදුම්....13....
"හලෝ... අම්ම කියන්න...."
"කොහෙද දරුවො ඉන්නෙ අද ගෙදර එන්නෙ නැද්ද දැන් දහයටත් ලගයිනෙ..."
"ආ මන් මේ පොඩි ගමනක් ආව අම්මෙ... දැන් මේ එන්න හදන්නෙ..."
"හා... හරි එහෙනම් පරිස්සමට එන්න.. ඔයා ලග යතුරක් තියනව නේද ...
"ආ.. ඔව් අම්ම.. ඇයි ඔයාල කොහෙ හරි යනවද..."
"ඇයි දරුවො... මන් උදේ කිව්ව නේද අප්පචියි මමයි අද අනුරාධපුරයේ යනව කියල වන්දනා ගමනක්..."
හුටා අම්ම උදේ එද්දි එහෙම කිව්ව නේද අනේ මන්ද මගෙ සිහියනම්
මන් හිතෙන් මටම බැනගන්න ගමන් කතා කරන්න ගත්ත..
" ආ... හරි අම්ම... එහෙනම් පරිස්ස්මට ගිහිල්ල එන්න.. අම්ම ලග සල්ලි තියනව නේද.. නැත්තම් අර මන් දීපු ඒවගෙන් ගන්න..."
"ආ හරි හරි මගෙ ලග සල්ලි තියනව ... ඔයා පරිස්සමට එන්න.. අනික මල්ලිත් මේ ටිකේ ගෙදර නෑනෙ.. ඔයා ලොකු අයියලගෙ ගෙදර ගියා නම් මටත් ඒක හිතට සැහැල්ලුවක්... අක්ක ඉන්න නිසා කෑම ගන බය වෙන්න ඕනිත් නෑනෙ..."
" අයියෝ අම්ම..ඔයා ඕව නොහිත ගිහිල්ල එන්න මට මන් ගැන බලාගන්න පුලුවන් මන් පොඩි බබෙක් නෙවෙයිනෙ අම්ම... දැන් පරිස්ස්මට යන්න අප්පච්චිවත් මතක් කරා කියන්න බුදු සරනයි..."
"බුදු සරනයි...පුතේ..."
අම්ම එක්ක කතා කරල ඉවර උනත් මට යන්න හිතුනෙ නෑ.. අම්මලත් දැන් ගෙදර නැති නිසා රෑ වුනාට අවුලකුත් නෑනෙ.. අනික හොද වෙලාවට මල්ලිත් ටුවර් එකක් ගිහිල්ල ඉන්නෙ නැත්තන්ම් මන් මාට්ටු මොකෝ ඉතින් මේ හොටෙල් එකේමනෙ එයා වැඩ කරන්නෙත්...
මන් එහෙම කල්පනා කරන ගමන් ආයි ආදිත්‍ය සර්ගෙ ෆෝන් එකට කෝල් එකක් දැන්ම.. ඒත් ලයින් එක එන්ගේජ්...
මන් එහෙමම ෆෝන් එක ඕෆ් කරල සාකුවට දාගෙන ඉදපු තැනින් නැගිට්ට..
ලොකු බඩගින්නක් තිබ්බත් නැති නිසා මන් බීපු කොෆී දෙකට පේ කරල එලියට ආවෙ ගෙදර යන්න කියල හිතන්.
තාමත් උදේ පටන් ගත්ත චුරු චුරු වැස්ස ඒ විදිහටම වැටෙනව...
මන් ආපහු කාර් එක ලග ඉදගෙනත් වැස්සෙ තෙමි තෙමි කාර් පාර්ක් එකේ පාර දිහා බලන් ඉදියෙ ආදි සර් දැන් එයි දැන් එයි කියල හිත හිත... ඒත් පාලුවෙන් අදුරින් පිරුනු පාර දැක්කහම මට මගෙ ගැනම මහා ආත්මනුකම්පාවක් දැනුන...
ඇත්තට අපි බලාපොරොත්තු ගොඩාක් තියන් ඉන්න තරමට ඒවා අපිට රිද්දන්නෙ දරාගන්න බැරි තරමට නේද කියල මගෙ හිත මටම කියද්දි ලොකු හුස්මක් හෙලපු මන් කාරෙකට නැග්ග...
YOU ARE READING
මීදුම්.
Romanceජීවිතය මීදුමක් වගේමයි විටෙක කියාගන්න බැරි ලස්සනක් මවන ගමන් තවත් විටක අසුන්දර බව වසාගෙන මංමුලා කරනවා.. ඒ වගේම මේ රැදිලා මේ අතුරු දහන් වෙනව හරියට සමහරු නොකියාම ජීවිතෙන් යන්න වගේ..
