Oblivion Series 1: All Lies (COMPLETED)

CHAPTER 10

Chapter 10 :Stucked by Rain

"Hi." Napatalon ang balikat ko nang marinig ko ang boses ni Crimson. Napahawak pa ako sa dibdib ko dahil sa lakas nang pagkabog nito.

"W-What?" I asked him.

Nakasilip lang siya sa pinto na bahagya pang nakabukas. Ang ulo niya lang ang nakikita kaya nagulat talaga ako.

"Hindi ba't sinabi ko na sasamahan kita na pumunta sa location ng project natin?" wika niya. Hindi siya nakangiti ngayon pero alam kong hindi naman siya mukhang iritado.

Well, kanina ko pa nga 'yan naisip at balak ko na rin sanang pumunta kahit mag-isa lang ako. Saka hihingi na lamang ako ng favor sa architect namin. Kahit hindi ko pa siya kilala ng lubos ay alam kong hindi naman 'yon tatanggi sa akin na samahan ako. Mas nakakahiya kung sa CEO ako magpapasama. I feel nervous when he's around.

Tumayo na ako at sinikop ko lahat ang gamit ko saka ako naglakad sa pintuan. 

"Ano na? Labas ka na," I said in a cold voice. Nakasilip lang kasi siya at parang nasisiyahan pa. Tinaasan ko siya ng kilay nang hindi man lang talaga umalis do'n.

Mahinang sinipa ko ang pintuan at napadaing siya dahil tumama 'yon sa panga niya. I rolled my eyes nang sobra siyang maka-react.

"Suplado," he murmured saka siya umalis sa pintuan at lumabas na rin ako.

Napangisi ako nang hinihimas-himas pa niya ang nasaktan niyang panga. Hindi naman 'yon kalakasan pero kung umakto akala mo ay nasaktan talaga. Salubong ang kilay niya at nakangiwi pa.

**

"Convoy tayo," mariing bigkas ko. Nagtatalo na naman kasi kami pagdating sa parking lot ng company niya.

Gusto niyang sumakay ako sa kotse niya para raw makapagtipid kami ng gas o kaya naman daw ay para sabay kami at mabilisan na ang pagdating. Ang gusto niya ay 'yong hindi kami maghihiwalay. Ang clingy ng CEO na ito!

"I have my car, you can drive your car," bored na sabi ko sa kanya at sinimangutan ko pa siya.

"Okay then, ako na lang ang makikisakay sa 'yo," ani pa niya at walang sabi-sabing sumakay na sa sasakyan ko.

Napabuga na lamang ako ng hangin sa bibig at napahilot sa sentido ko. Napaka-kulit talaga niya.

Tahimik lang ako sa buong biyahe. I want to concentrate sa pagmamaneho pero sadyang mapang-asar ang kasama ko dahil nakatitig lang siya sa akin at hindi man lang tumingin sa iba.

"Quit staring at me, Del Labiba. Napagkakamalan ka na talagang bakla," angil ko. He just chuckled. Mas uminit ang bunbunan ko. Para tatantanan na niya ako ay pinaharurot ko na ang kotse ko at malapit na ito sa full speed drive.

"What the heck?!" he cussed and I smirked.

"H-Hey, slow down!" he shouted pero hindi ko siya kinibo at mas bumilis lang ang pagmamaneho ko.

Safe naman kaming nakarating sa destinasyon namin at hindi ko alam kung ano ba ang mararamdaman ko ngayon.

Matatawa ba o maaawa sa kasama ko? Pagkababa niya kasi ay halos matumba pa siya at pagewang-gewang maglakad saka siya sumuka nang sumuka.

Nakaluhod lang siya sa gilid ng kotse ko at sumuka na talaga siya sa kalsada. Putlang-putla pa nga siya.

Okay, na-guilty ako. Lumapit ako sa kanya at tinabihan siya. Saka ko hinagod ang likod niya. 

"You okay?" I asked him. Sinulyapan niya ako pero masama 'yong tingin niya sa akin. Kitang-kita ko ang paglabas ng ugat niya sa sentido at muli na naman itong sumuka.