秘密书 | Secret Book

6. Episode

Xiao Zhan rüyasında gördüğü şeylerle nefes nefese uyandı. Kâbus görmeyeli uzun zaman olmuştu. Kalbini tutup yataktan kalktı ve banyoya girdi. Ellerini lavaboya yaslayıp aynadan kendine baktı. Saçları terden anlına yapışmış ve dağılmıştı, gözleri de ağlamaktan kızarmış ve yanıyordu. Nasıl bu kadar ağlayabildiğine anlam veremedi. Başının ağrısı başlarken aynı anda midesi de bulanmaya başladı. İğrenç hissediyordu. Kusabilse hemen kusacaktı ama onu bile yapacak halde değildi. Üstündeki geceliği bir çırpıda çıkartıp bir köşeye atarken duşa kabinin içine girip suyu açtı. Soğuk su vücudundan aşağıya inerken iliklerine kadar donmuştu. Kendine gelmesi için birkaç dakika soğuk suyu altında kaldı. Gözlerini açıp saçlarını geriye doğru attı ve ısınmak için sıcak suyu açtı bu seferde.

Biraz ısındıktan sonra suyu kapattı ve titreyen bacaklarıyla odaya geri girip üzerini değiştirdi. Yatağa yatmadan komodinin yanına çömeldi ve içindeki günlüğü çıkartıp geri kapatırken yatağa yaslanarak yere oturdu. Nedensizce günlüğü elinde tutma hissi doğmuştu içine, amaçsız bir işlevdi ama yapmıştı. Kafasını kendine doğru çektiği bacaklarına koyarken toparlanmaya çalıştı. Günlüğü de bacaklarıyla gövdesinin arasına koymuştu.

Bir süre sonra mide bulantısı ve baş ağrısı geçmiş gibiydi. Gördüğü şeyleri hatırlamak amacıyla zihnini yoklasa da hatırladığı bir şey yoktu. Gördüğü bütün kâbusları uyandığı anda unuturdu Zhan. Bunun bir yandan iyi olduğunu düşünüyordu ama ne amaçla gördüğünü de merak ediyordu.

Kafasını kaldırıp komodinin üstündeki telefonun ekranını açtı. Saat beşe yaklaşıyordu. Tekrar uyuması mümkün değil gibiydi. Yerden kalkmadan önce boğazını temizledi. İçindeki yalnızlık hissi bir anda bütün vücudunu kapılmıştı. Evdeki sessizliği iliklerine kadar hissetti tekrardan. Telefonunu ve günlüğü alarak salona geçti. Önce TV'yi açtı sonra da elindekileri sehpaya bırakıp odasından pike ve yastık almak için tekrar döndü. Kendine geldiği için her şeyi hızlıca halledebiliyordu. Pike ve yastığı alıp salona döndü. Hızlıca koltuğa kurulurken kumandayı alıp kanallarda gezintiye çıktı.

Gecenin bu saatinde neden TV kanalında bir gezme programı vardı bilmiyordu Xiao Zhan ama diğerlerinden daha ilgisini çektiği için onu açık bıraktı. Kumandayı bırakıp telefonunu aldı eline. Amerika'daki arkadaşlarından gelen mesajları kontrol ettikten sonra guruba birkaç mesaj atıp telefonu bıraktı. Uzandığı yerde biraz dönüp rahat bir pozisyon buldu ve günlüğe uzandı. En son nerede kaldığına baktıktan sonra Belki reklam arası girdiğinde okunabilirdi diye düşünerek tekrar günlüğü yerine koyup programı izlemeye başladı. Şimdi günlüğü okusa da bir şeyler anlayabileceğini sanmıyordu.

Kalbi sakinleşmiş, mide bulantısı ve baş ağrısı da geçmişti. Rüyası zihninde kayıplara karışırken bir de onu aramak için tekrar başını ağrıtmak istemiyordu.

Programın ortalarına doğru reklam arası verildiğinde Zhan yattığı yerden doğruldu. Önce TV'nin sesini kıstı ardından da günlüğü alıp kaldığı yeri açıp okumaya başladı.

01.09.2009 Wang Yibo

Bugün beni evden çıkardı.
Evden dışarı çıktım.
Ben. Yıllar. Sonra. Evden. Dışarı. Çıktım.

Tek tek yazıyorum!!! Çünkü çok mutluyum!!!
Dışarıda olma hissini tamamıyla unutmuşum. Emin değilim, her şey çok garip geldi sadece. Arabadayken aptal aptal gülümsedim. Nereye gideceğimizi hiç sormamıştım. Sabah olduğu için trafik vardı ve güneş yüzüme yüzüme çarptı ve onunla bile moralim bozulmadı.

Aslında huzurlu gibiydim ama tetikteydim de. O adamın ne yapacağı belli olmazdı. Bunu unutmamaya çalıştım. Neyse asıl konuya gelirsek; meğer silah öğrenmeyi kullanmam için dışarı çıkarmış. Yol bitince, varacağımız yere vardık ve beni yine bir binanın içine soktu. Sanırım dışarının hissini alınca içeriye girmek beni boğdu. Aşırı derecede boğuldum ama tepki göstermeye vaktim olmadı. Hemen bir hocanın yanına koydular beni, o adam da bir camın arkasından bizi izledi. Çırılçıplak hissettim. İzlenmekten hiç hoşlanmıyormuşum. Çok fazla inceledi.
Hocayla baya alıştırma yaptık sonra da eve döndük. Eve dönüş yolunda dışarıyı izleyemedim çok yorulmuştum ve kollarımı hareket ettirecek halim yoktu neredeyse sonra da uyuya kalmışım.