Fobi꧂

0.4

19
“Tamam.”
Sarah çocuk odasına girdi, karanlıkta pencereye doğru bakıp el
yordamıyla elektrik düğmesini aradı.
Bir akıl hastasının iğrenç yüzünün dışarıdan ona bakıp sı-
rıtmasını beklerken, düğmeyi buldu ve ışığın kamaştırmasıyla
gözlerini kıstı. Neredeyse aynı anda vurmalar yeniden başladı.
Sarah sesin kaynağını o anda gördü.
Pencereye doğru yürüdü ve rahat bir soluk aldı.
Bak, uzun, sıska parmaklar yokmuş işte. Ne hayalet ne de başka
biri var.
Kendi yansımasının arkasında ince dalı fark etti; Harvey’nin
penceresinin önündeki kocaman porsuk ağacından kırılmıştı, ince
bir kabuk parçasıyla gövdeye tutunmuş, sallanıyordu. Karanlıkta
gerçekten de son bir sinir lifine bağlı olarak boşlukta gidip gelen
bir hayalet kola benziyordu. Dal rüzgârda hareket ettikçe uçları
ceset parmakları gibi camı tıklatıyordu.
“Dal kırılmış, tatlım, hepsi bu,” dedi Sarah, Harvey’ye doğru
uzandı ve oğlunu yüreklendirmek için ona el salladı. “Gel ve kendi
gözlerinle gör. Rüzgârdan olmuş. Baban eve gelir gelmez ağacı
budasın, yoksa başımıza bir şey gelecek. Aslında kaç zamandır
bunu yapmayı düşünüyordu.”
Yine de Harvey annesi gibi rahatlayamamıştı. Olduğu yerden
kıpırdamadan başını hayır anlamında salladı. “Bahçedeki adam ne
oldu peki?”
Sarah pencereden dışarıya baktı. Yüksek çitler her türlü ışığı
önlediği için evin arkasındaki bahçe kapkaranlıktı.
Sarah’ın gözleri bir erkek bedenini andırabılecek bir gölge,
çalılık ya da ağaç aradı ama görünürde hiçbir şey yoktu. Hayal
gücünü zorlaşa da kuşkulu olabilecek en ufak bir belirti göremiyordu.
“Tatlım, bahçede kimse yok.”
“Ama biri vardı.”
Sarah oğlunun yanma gidip ona sarıldı. “Sana inanıyorum ama
gitmiş. Artık korkman gerekmiyor.”
“Ya yeniden gelirse?”
“Buna cesaret edemez. Pencerende ışık görünce mutlaka
korkmuştur.”
“Emin misin?”
“Kesinlikle.”
Harvey önce pencereye doğru baktı, sonra başını kaldırıp
gözlerini annesine dikti. “Ben bu gece yine de senin yanında
yatabilir miyim?”
Bu, dünyadaki hiçbir annenin “hayır” diyemeyeceği bir bakıştı.
7.
Harvey çok geçmeden derin bir uykuya dalmıştı. Önce Sarah’ya
sıkıca sokulmuştu, daha sonra da yatağın Stephen’a ait tarafına
kayıp kollarını ve bacaklarını yaymıştı.
32
Wuîf Dom
Sarah karanlıkta oğlunun düzenli soluklarını duyuyordu. Eğer
Harvey yine düş görüyorsa, bu defaki keyifli bir düş olmalıydı.
Uçarak penceresine yükselen ve onu uykusundan tıkırtılarıyla
uyandıran gizemli adamın o anda yanında olmadığı belliydi.
Bir çocukla bir yetişkinin korkuları arasındaki fark işte bu, diye
düşündü Sarah, gözünü kırpmadan rüzgârı dinlerken. Çocuklar
gerçeküstü şeylerden, uçan gizemli adamlardan, gardıroptaki
canavarlardan korkarlar ama anneleriyle babalarının onları
dünyadaki kötülüklerden koruyacaklarına inandıklan için yeniden
uykuya dalarlar. Karanlık pencerenin ötesinde pusuya yatmış
gerçek tehlikeli yaratıklardan bihaberdirler çünkü.