Lesbisch!? Ben ik dat echt?! {voltooid}

Hoofdstuk 28

De bel ging, voor het eerst tijdens wiskunde dat ik het jammer vond dat de bel ging. Ik volgde maar de rest, want ik was in gedachten verzonken. We hadden Nederlands, denk ik, want ik hoorde niks van wat hij zei, maar volgens mij was het Meneer Groen, dus ja, dan is het dus Nederlands. Na 50 minuten dagdromen hadden we pauze. Ik liep met Anna en Renske mee naar de aula. We zochten een plekje.

"Waar is Lente eigenlijk?" vroeg Renske. Ik keek haar aan met een blik van 'ik ben doof van de verliefdheid, wat zeg je?' (ik weet het, het is blind van verliefdheid, maar in dit geval ben ik doof). Ik keek Renske aan met een vragende blik. "Waar is Lente?". Ik haalde mn schouders op en pakte mn telefoon uit mn bh. Ik bel haar wel ff. ~hoi, dit is de voicemail van Lente Heemskerk, spreek een bericht in na de piep.....pieeeeeep~. Ik hing op. Voicemail...."wat doen we nu?" vroeg Anna. Renske haalde haar schouders op. Ik keek op mn snap. Ze heeft een snap gestuurd zei ik blij. Ik keek. (Zie hierboven plaatje).

"Fijn dat alles goed gaat" zei Renske blij. Dat vonden Anna en ik ook. Ik stuurde een snap naar Lente met daarin: 'blij dat alles 👍 is, wi-docent is heel aardig en zooooo knap😃❤️!!!'. Gelukkig zagen Renske en Anna niet wat ik had gestuurd, dan zouden ze me keihard uitlachen denk ik. Ook al zijn het mn beste vriendinnen. En Anna zal dan waarschijnlijk heel blij zijn, want dan was ik niet meer op haar..... Of toch wel.... Ik zuchtte diep, wat een moeilijk leven is het soms toch......

POV. Lente
Ik keek op mn telefoon. Snap van Eva. Met daarin: 'blij dat alles 👍 is, wi-docent is heel aardig en zooooo knap 😃❤️!!!' (volgend hoofdstuk zien jullie die snap). Ik lachte. Eva toch.... Ik zuchtte. Wat zou ik nu toch graag naar haar toe gaan nu.... Maar wat ben ik aan het doen, ik lig in een ROT ziekenhuis en heb ook nog eens van die KLOTE Kanker. Ik was in mezelf aan het schreeuwen. De tranen sprongen in mn ogen.

"Hé, want is er nou?" vroeg Hannah bezorgt. Ze kwam bij mij op het bed zitten. Niks, en ik veegde snel mn tranen weg. "Je kan het wel tegen me zeggen hoor". Het bleef even stil. "Maar als je niet wil, hoeft dat natuurlijk niet". Er was weer een stilte. Uiteindelijk zei ik: Mn vrienden zijn lekker op school, met een super lieve nieuwe wiskunde docent, -dat zegt mn vriendin, die nu verliefd op haar is-, en wat doe ik, ik lig hier in een ziekenhuis en ik heb KLOTE Kanker! Zei ik boos met tranen in mn ogen, alles kwam er nu uit. Hannah sloeg een arm om me heen. "Sssst, stil maar, rustig maar". Op een een of andere manier werkte dat als Hannah dat zei. Dat was heel prettig. "Neem anders even een slokje water". Hannah pakte het bekertje die de zuster had neer gezet en ik dronk er gulzig uit.

~~~~~~~~
Dit was weer een hoofdstukje! 😃. Volgend hoofdstuk zien jullie de snap van Eva naar Lente. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Vote, comment, followww