Lesbisch!? Ben ik dat echt?! {voltooid}

Hoofdstuk 9

Eva deed de kamer deur open en zag haar oma liggen in een ziekenhuisbed, met allemaal rare apparatuur ernaast, en inderdaad allemaal slangetjes. Haar oma draaide zich naar hen toe. "Hoi oma!" Riep Myrthe enthousiast. "Hallo" zei oma. "Beetje rustig aan, lieverd" zei haar moeder. hun oma lachte. "Vind je het moeilijk om te praten" floepte het uit Eva's mond. haar oma knikte weer. "Ik heb iets getekent" zei Myrthe. Ze gaf de tekening aan haar oma. Ze lachte lief naar Myrthe. "Sorry, ik heb niks" zei Eva verontschuldigd. "Dat geeft niet, je hebt een hele dikke knuffel mee genomen" zei haar oma. Eva liep naar haar oma toe en gaf haar een knuffel. De moeder van hen stond er maar een beetje bij. Na 5 minuten begon ze te vragen. "Je weet waarom we hier zijn hè" zei haar moeder. Oma knikte. En ze keek bedroeft. Jullie mogen afscheid van oma nemen. Haar moeder keek Eva aan. Myrthe mag wel eerst. Myrthe liep naar haar toe, gaf een knuffel en zei:"ik hou heel veel van je, ik zie je over een paar jaar in de hemel" zei ze. "Je hoeft maar een paar dagen te wachten". "Want wat op de aarde misschien wel 90 jaar duurt, is in de hemel maar 2 dagen". "Dus als je straks naar de hemel gaat, ik ben er waarschijnlijk binnen 2 dagen" zei Myrthe. "Haar oma knikte, "is goed schat". Eva je mag, nee mam, ik wil dat jij eerst gaat. "Oké". "Lieve mam, ik hou heel veel van je, ze gaf oma een kus en een knuffel, en hield even haar hand vast en lachte. Haar oma lachte terug. "Eva" zei haar moeder. "En ook ik, ik hou heel veel van je" zei Eva met tranen in haar ogen. Ze gaf haar oma een knuffel en hield haar hand vast. Ze zag dat oma die blik had van "je moet niet zo onzeker zijn, als je het wil, kan je alles ". En Eva had de blik in haar ogen "oma, je mag niet dood gaan, ik hou te veel van jou". Haar oma zag de letters in haar ogen staan, ze lachte en sloot haar ogen. Het apparaat stopte met de hartslag opnemen, er stond een rechte lijn. "Oma.....Oma......Oooommmaaaa" huilend zakte Eva in naast het bed. Haar moeder legde een hand op haar schouder en ze huilde. Myrthe pakte haar moeders midel klampte zich eraan vast en huilde ook. En zo stonden ze daar met z'n drieën een tijdje te huilen. Een kwartier lang. Toen kwam de verpleegster binnen. Ze zag hen huilen. En ze keek naar oma, en naar het apparaat waar de hartslag opstond. Één rechte lijn. "Willen jullie hier nog even met z'n drieën blijven of willen jullie al weg, of willen jullie dat ik wel hier blijf. Haar moeder haalde adem en zei:" we willen hier graag nog even met z'n drieën blijven". "Ja snap ik, kan ik nog wat te drinken in schenken?" Vroeg ze vriendelijk. "Ja graag" zei de moeder. "Wat mag het zijn?" Vroeg ze. "Thee voor mij" ze draaide zich om naar Eva en Myrthe, "heeft u ook appelsap?" vroeg Myrthe. "Ja, tuurlijk". Ze probeerde contact te krijgen met Eva, maar ze staarde alleen maar naar haar oma, terwijl ze haar hand nog steeds vasthield. "Lieverd, wat wil je drinken?" Vroeg haar moeder. "Uuhhh, thee is wel goed" zei ze. "Oké, ik ben zo terug". Ze liep de kamer uit en Eva richtte zich weer op haar oma, en dacht aan de woorden die ze in haar ogen kon lezen "je moet niet zo onzeker zijn, als je wil, kan je alles!". Aan die gedachten bleef ze maar denken. De verpleegster kwam weer binnen, en ze keek naar Eva die nog steeds de hand van haar oma vasthield. "Dankje wel" zei haar moeder vriendelijk. De verpleegster liep weer uit de kamer. Ze keek haar moeder aan met betraande ogen. Ze liet haar hand los van haar oma en ze rende op haar moeder af die haar een knuffel gaf. Eva bleef als een soort plakkerige spekje aan haar moeder geplakt zitten, heel hard huilend. Myrthe zat alleen op een ziekenhuis bed, ze was ook net van de schrik bij gekomen, ze dronk rustig en stil haar appelsap op. Op een gegeven moment liet Eva haar moeder los en pakte haar thee, ze ging naast haar zusje op het ziekenhuis bed zitten. Haar moeder volgde haar voorbeeld. Een kwartier zij niemand iets. Tot haar moeder zei: "meiden, zijn jullie al in staat om weg te gaan?" "Ja" zei Myrthe en sprong van het ziekenhuisbed. Ze liep naar haar oma toe en gaf haar een kusje op haar wang. Eva knikte en liep ook naar haar oma toe en deed hetzelfde. Haar moeder ook. Met z'n drieën stonden ze in de lift. Naar verdieping 0. Ze stapte daar weer uit de lift, hun moeder liep naar de balie om te melden dat hun oma dood was gegaan. Ze liepen weer terug naar de auto. En de hele rit zij niemand iets. Ze keek weer naar buiten door het raam. Bomen, bomen, hectometer bordje, bomen, bomen, en zo maar door. Ze waren eindelijk thuis. Myrthe belde aan. "Lieverd, dat heeft geen zin, er is niemand thuis" zei haar moeder. "Oh ja" waarop Myrthe antwoordde. Ze liepen naar binnen. Het eerste wat Eva deed is haar jas en schoenen uit doen, en ze rende gelijk naar boven. Ze pakte haar mobiel, toetste het nummer van Anna in, maar toen dacht ze "nee, ze wil me toch niet spreken" zei Eva in haar hoofd. "Eigen stomme schuld" zei Eef nors. Ze toetste het nummer van Lente in. De telefoon ging over. "Met Lente".