Lesbisch!? Ben ik dat echt?! {voltooid}

Hoofdstuk 8

Eva kijkt door her raam naar buiten. Alles shoeft voorbij. Bomen, bomen, hectometer bordje, bomen, bomen, hectometer bordje, en dat dan nog zo'n keer of duizend. Ze zat met haar moeder en zusje in de auto, naar het ziekenhuis. "Mam" zei Myrthe. "Ja, lieverd". "Ligt oma in zo'n ziekenhuis bed met allemaal tuin slangetjes die aan haar vast zitten?". "Ja, waarschijnlijk wel, maar het zijn geen tuin slangetjes hoor". Eva moest lachen toen haar zusje "tuin slangetjes" zei, want ze zit namelijk op het moment ernstig in de de zogenaamde "door-denk fase". Dus, bij woorden zoals, ballen, liniaal, wortel of tuinslang moet ze altijd heel hard lachen. Eindelijk stopte de auto met rijden. "Zijn we er eindelijk" zei Myrthe, die net 2 seconde eerder met vragen was dan Eva. "Ja". Eva keek omhoog naar het witte gebouw en vroeg zich af alles van binnen er ook zo wit eruit zou zien. Eva, loop je mee naar binnen of blijf je tot morgen naar het ziekenhuis staren" zei Myrthe. " Uh, nee, ik loop mee naar binnen" zei ze verward. Ze liep achter haar zusje en moeder aan naar binnen. "Wow, wat is het groot" fluisterde Eva tegen haar zusje. Ze zag uit haar ooghoeken dat ze knikte. "En wit" zei Myrthe. "Ja, maar waar moeten we heen?" Vroeg Eva. Ze zag haar moeder al bij de balie staan. "Oh, kijk, daar is mama". En ze trok haar zusje mee naar haar moeder. "Oké, bedankt, hoorde ze haar moeder nog zeggen. "Meisjes, we moeten naar verdieping 8" zei haar moeder. Ze liepen met z'n drieën naar de lift, maar ze moesten eerst nog wachten, want er kwam iemand met een hondje uit. Myrthe sprong gelijk op het beest af en ging hem aaien. "Myrthe, lieverd, kom je mee" zei haar moeder ongerust. "Sorry" zei haar moeder tegen de vrouw. "Het geeft niet hoor". Ze lachte even en toen sloten de deuren naar boven, naar verdieping 8.