Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çetin'in gidişini izlerken, kendime gelebilmem uzun sürdü. Neden böyle yapmıştı?
Ona kim olduğumu açıklamıştım.
Koşarak eve gittim. Göz yaşlarım yanaklarımdan aşağıya süzülürken tek istediğim bir an önce eve varmaktı. Apartman kapısını hızlıca açtım ve merdivenleri çıktım. Annem evde yoktu. Buda benim işime geldi.
Elimi yüzümü yıkayıp, banyodan çıktım. Ev üzerime üzerime geliyordu. Odama gidip üzerimi değiştirdim. Pijamalarımı giyinip yatağıma girdim.
O gün sabaha kadar ağlaya ağlaya uyuyakalmıştım. Sabah uyandığımda ise gardırobumdan siyah, beyaz ve gri kareli gömleğimi çıkardım. İçine beyaz boğazlı kazak giyecektim. Onun altınada siyah pantolon.
Onları hızlıca giyinip, kafamada aynı renk bir şapka taktım. Çantamı alıp sessizce evden çıktım. Telefonuma dünden beri bakmamıştım. Ekranını açtığımda hiçbir bildirim yoktu.
Çetin, bir kez bile yazmamış.
Ekranı kapattım ve sinirlice cebime koydum. En azından şansımı denemiş oldum. Belki onu sonsuza dek kaybettim ama hislerimi bilmesi onun için ve benim için iyi olmuştu.
