Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatım tam anlamıyla bitmişti. Ben kendimi yaşamıyor gibi hissediyorum. Telefonu nasıl kapattığımı bile anlayamadım. Çetin elimden telefonu aldı ve hemşireyle konuştu. Ben ise nefesimi düzenlemeye çalışıyordum. Anneme bir şey olmayacak. Hem hâlâ yaşıyor. Çetin telefonu kapattı ve kendi cebine koydu.
"Güzelim." dedi, ve saçlarımı önümden çekti.
"Sakin ol sen. Annene bir şey olmamış." dedi, derin bir nefes aldım.
"Ona bir şey olmayacak değil mi Çetin?" dedim, ve sağ gözümden bir damla yaş düştü. Çetin cevap vermedi.
O da belirsizlik içinde.
İkimiz bir taksiye binip hastaneye gittik. Telefonumu yolda vermişti ve kızlardan bir sürü bildirim gelmişti üstüne tıklamadan bir kaçını okudum.
Suç Ortağım : sakın korkma biz yanındayız
Suç Ortağım : yanına geleceğiz
Ela Gözlü'm : güzelim iyisin değil mi?
Telefonumu komple kapattım ve cebime attım. Şu anda tek duam anneme hiçbir şey olmamasıydı. Tamam, annemle belkide hiç anlaşamıyoruz ama o benim annem. Bana bakıp büyüten annem. Her şeyde yanımda olan annem. O olmazsa ben ne yaparım?
Onsuz yapamam.
Babam yok benim. Annem olmazsa yaşayamam.
Çetin elimi sıkı sıkıya tutuyordu. Ben ise bildiğim bütün surelerini okuyordum. Hastaneye geldiğimizde hızlıca arabadan indim ve koşar adımlarla hastaneye girdim. Hava yine yağmurluydu. Hastaneye girdiğim ilk an gök öyle bir gürledi ki, sanki yerle bir etmişti her şeyi. Korkudan hıçkırdım, telaştan elim ayağıma dolandı. Çetin yanıma geldi ve bileğimden tuttu. Ona döndüm.
