Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güneşin doğuşu ile bizde gözlerimizi açtık. Sol tarafımda hâlâ bir ağrı vardı. Çetin'de yavaş yavaş kendine gelmeye başlamıştı. Gözlerini ovaladı ve bana baktı.
"Yerin rahat mıydı?" dedi, ve hafifçe gülümsedi.
"Rahattı." dedim, ve kalktım. Etrafıma baktım.
"Ben bu kadar eşyayı nasıl taşıyacağım?" dedim, Çetin yerden kalktı ve bileğimden tuttu.
"Efsun, bunları düşünmeyeceksin." dedi, ve beni rahatlatmak istermiş gibi gülümsedi.
Bakışlarımı çevirdim.
"Ne yapacağım o zaman?" dedim, ve etrafıma bakmaya devam ettim.
"Ne yapacağız?" dedi, imalı bir ses tonu ile.
"Beraberiz Efsun." dedi, ona doğru döndüm ve derin bir nefes aldım.
"Bunu yapmak zorunda değilsin Çetin. Biz her zaman yalnızdık şimdide yalnız olsam inan hiç koymaz." dedim, ama içimdeki his bunların tam tersini söylüyordu. Çetin elini yanağıma koydu.
"Sensiz hiçbir şeyin anlamı olmaz." dedi, ve dudaklarını burnumun ucuna bastırdı, öptü.
"Yüzüm hiç gülmez eğer yanında olmazsam."dedi, ve çeneme yaklaştı orayı da öptü.
"Kalbimde taşıdığım en güzel duygularımsın."dedi, ve dudaklarımda yöneldi. Nefes alarak öptü.
"Evin hiçbir yeri değişmeyecek. Sende buradan ayrılmayacaksın, bana bırak." dedi, ona gülümsemek istedim fakat bunu yapamadım.
