Zanim Cię pokocham.

22.

Nie rozumiałam, czemu Państwo Johnson uznali, że znajdą u mnie Lisę. Nie widziałam jej, odkąd wróciłam do Cleveland. Skąd miałam wiedzieć, gdzie przebywała? Wydawało mi się, że to oni kolejny raz wysłali ją na jakąś wycieczkę. Zastanawiałam się, co się stało, że szukali córki. Miałam nadzieję, że Lisa nie zrobiła nic złego albo nic jej się nie stało. Po wyjściu Państwa Johnson zamierzałam sama dowiedzieć się, gdzie była. Mimo że w ogóle nie wiedziałam, gdzie mogłam szukać przyjaciółki.

– Naprawdę nie wiem, gdzie jest. - Spojrzałam na jej ojca.

– Masz z nią jakiś kontakt?

– Nie, pytałam Panią o numer do niej – przeniosłam wzrok na kobietę – uznała Pani, że lepiej będzie, gdy Lisa odezwie się sama.

Wiedziałam, że chciała mnie wtedy spławić, ale wydawało mi się, że rodzice byli z nią w kontakcie cały czas. Widocznie wcale nie obchodziło ich, co działo się z córką, którą wysłali w obce miejsce. Okazywało się, że ci ludzie mogli nie być lepszymi rodzicami niż mój ojciec. Pozbywali się problemu za każdym razem. Nie chcieli, żeby Lisa przynosiła im wstyd. Przed znajomymi zapewne opowiadali historyjki o córce, która chciała podróżować, zwiedzać świat.

– Kiedy? - Mąż na nią spojrzał.

Chyba nie powiedziała mu o naszym spotkaniu i o tym, że załatwiła mi pracę. Rozumiałam, że wolała ukryć, że ze mną rozmawiała. Jednak to mogło być istotne. Lisa mogła nagle urwać kontakt z rodzicami, co pewnie ich zmartwiło. Skąd by wiedzieli, że coś z nią nie tak? Dziwiło mnie ich zachowanie, ale sprawiło, że zaczęłam martwić się o przyjaciółkę. Nawet nie mogłam dowiedzieć się, czy potrzebowała pomocy.

– Dawno.

– Nasza córka potrzebuje pomocy. Musimy ją znaleźć – odezwała się kobieta. – Myślałam, że może się z tobą kontaktowała.

– Chciałabym wam pomóc, ale naprawdę nic nie wiem.

Nie wiedziałam, co działo się z Lisą. Chętnie bym się z nią skontaktowała, ale nie miałam jak. Nigdy nie zostawiała mi swojego numeru telefonu. Raz nawet zaśmiała się, że z niego nie korzystała. Nie uwierzyłam w to. Po pijanemu mówiła wiele głupich rzeczy. Nie wiedziałam nawet, gdzie powinnam szukać przyjaciółki. Prędzej rodzice znaleźliby miejsce jej pobytu. Wysyłali ją do wielu miast. Może była gdzieś, gdzie jej się spodobało. Poza tym wydawało mi się, że dla Państwa Johnson łatwiej byłoby odwiedzić osobę, która poinformowała ich o zaginięciu córki. Ktoś musiał wiedzieć cokolwiek na jej temat. Lisa znała sporo osób. Odwiedzała fundacje, pomagała ludziom słabszym od siebie. Przez to najczęściej pakowała się w kłopoty. Uważała, że prawo nie stało po stronie osób pokrzywdzonych.

– Gdyby się do ciebie odezwała, od razu daj nam znać.

Mężczyzna brzmiał na zdesperowanego. Martwił się, czego w ogóle się po nim nie spodziewałam. Myślałam, że na rękę było mu, że córka zniknęła na kilka miesięcy i nie odzywała się do nikogo. Widocznie się myliłam. Nie znałam tych ludzi. Może wydawało im się, że z dala od domu Lisa zrozumie swoje błędy. Niestety miałam wrażenie, że dziewczyna w ogóle nie przejmowała się rodzicami. Spędzała z nimi mało czasu. Nie była rodzinna. Zawsze wydawało mi się, że to dlatego, że rodzice wymagali od niej zbyt wiele, a nie chciała się dostosować. Byli bogaci i pewnie chcieli, żeby córka otaczała się w tych samych kręgach, co oni. Miała przecież przejąć ich złoty interes. Podejrzewałam, że Lisie w ogóle na tym nie zależało. Nie zastanawiała się, co stanie się po śmierci rodziców i że ich pieniądze kiedyś się skończą. Mogła zostać z dnia na dzień z niczym, a w ogóle się tym nie przejmowała.

– Dobrze.

Nie byłam pewna, czy powiem im cokolwiek, gdy Lisa się odezwie. Nie wiedziałam, czy tego chciała. Sama zdecyduje o tym. Może zamierzała odciąć się od rodziców. Musiała mieć jakiś pomysł. Nie wiedziałam, jakie miała z nimi relacje. Chociaż odnosiłam wrażenie, że to ojciec rządził w ich domu. Jego żona wyglądała na przestraszoną, gdy wspomniałam o naszej rozmowie. Pewnie nic nie wiedział o tym, a ona wolała nie mówić, że ją nachodziłam. Zresztą zrobiłam to tylko raz.