Beside You

Rozdział 15

Całe trzy godziny spędziłam w namiocie, leżąc i użalając się nad samą sobą. Niestety przerwała mi to Caroline, cała zdenerwowana, wchodząca do namiotu.

- Cholera, Hayley. Wstajesz, przebierasz się i idziemy. - powiedziała ze złością.

- Nigdzie nie idę, Caroline. Nie wyciągniesz mnie stąd. - odpowiedziałam, chowając głowę pod koc.

- Ja pierdole! - krzyknęła, przez co lekko podskoczyłam. - Nie interesuje mnie to, że ty nie chcesz, albo że nie masz humoru na zabawę. Masz wstać i przestać się zamartwiać. Przyjechaliśmy tutaj, żeby się bawić. - rzuciła we mnie jakimiś ciuchami, na co przewróciłam oczami. - Proszę Cię, nie niszcz sobie wyjazdu tylko dlatego, że spotkałaś swojego niby ojca. - powiedziała już trochę spokojniej.

- Dobra, ale zrobię to tylko dlatego, żeby nie słuchać tego wszystkiego. - mruknęłam, na co przewróciła oczami.

Wstałam i przebrałam się w ciuchy, które podała mi Caroline. Zapewne wyglądam jeszcze gorzej niż wcześniej, więc oszczędziłam sobie makijażu, którego i tak na codzień w dużych ilościach nie używam.

Wyszłam za Caroline i ruszyłyśmy w kierunku jednego z większych barów. Przy jednym ze stolików siedzieli wszyscy moi przyjaciele.

- Cześć. - powiedziałam i usiadłam koło Drake'a, bo to miejsce było jako jedyne wolne.

- Jak udało Ci się ją przekonać, by wyszła do nas? - Chris zwrócił się do blondynki.

- Siła perswazji. - zaśmiała się.

Rozmawialiśmy chwilę o mało istotnych rzeczach. No dobra, oni rozmawiali, a ja dodawałam coś od siebie co jakiś czas.

Nagle Oliver i Matt wstali i poszli w stronę baru. Zapewne kupują piwo. Hm, przyda mi się odrobina alkoholu. Może zapomnę na chwilę o tej całej sprawie z ojcem. Tak, jasne. Zapomnę, zwłaszcza gdy teraz o tym myślę.

Idiotka.

Po chwili chłopacy wrócili z butelkami. Oliver podał mi piwo, a ja podziękowałam mu skinieniem głowy. Po jakimś czasie rozmawiałam już trochę więcej ze swoimi przyjaciółmi. I nie wiem czy to zasługa nudzenia się, czy trzeciego piwa, które właśnie piłam. To raczej ta druga opcja.

Postanowiliśmy, że pójdziemy do parku. Ponoć Drake z Chris'em znaleźli jakąś fajną polanę, z dala od festiwalu, ale na jego terenie.
Szumiało mi już trochę w głowie. Zaczęłam się wygłupiać z Caroline. Skakałyśmy, śmiałyśmy się i popijałyśmy piwo. Chłopcy szli za nami, mając z nas niezły ubaw.

Szczerze mówiąc, dziękuję w duchu za to, że ustąpiłam Caroline i wyszłam z namiotu do przyjaciół. Dzięki nim mogłam chociaż na chwilę zapomnieć o sprawie, która wczoraj zaszła.

Oliver podczas naszej nocnej rozmowy podsunął mi pomysł, abym porozmawiała z tym człowiekiem. Przecież nie muszę mu wybaczać, ale powinien mieć szansę, by spróbować mi to wszystko wyjaśnić. Myślę, że moja pijana podświadomość zgadza się teraz z tym pomysłem. Wrócę do tego, gdy będę trzeźwo myśleć.

Szliśmy przez park, między drzewami.

- Skąd wiecie o tej polanie? - Oliver zwrócił się do Drake'a.

- Przez przypadek. Byłem pijany i razem z Chris'em błąkaliśmy się po parku. I tak jakoś natrafiliśmy na tamto miejsce. - zaśmiał się Drake. Brunet skinął głową i wziął łyka piwa.

- Zaraz będziemy na miejscu. - dodał Drake, łapiąc w tym samym czasie Chris'a, który prawie przewrócił się przez własne nogi.

Jak narazie wypił on chyba najwięcej, więc nie dziwię się, że traci równowagę. Ja i Caroline chodziłyśmy od prawej do lewej, dosłownie. Tylko Oliver, Drake i Jordan byli w miarę trzeźwi.

- To tutaj. - powiedział Drake, przechodząc pod przewróconym drzewem.

Zrobiliśmy to samo i wyszliśmy na pole. Pomimo tego, że była to pusta przestrzeń, tylko górki siana, zboże i pełno kwiatów, to było tu niesamowicie. Była tu jedna, największa góra siana, praktycznie na środku pola.

Spojrzałam ukradkiem na Caroline, a ona uśmiechnęła się szeroko i wiedziałam, że myśli o tym samym co ja. Zaczęłyśmy biec w stronę siana, śmiejąc się i potykając o własne nogi. Może było to dziecinne, ale za to jakie świetne. Biegłam przez pole, wśród kwiatów. Kłosy zboża lekko drapały moje nogi, a słońce ogrzewało moje plecy. Chłopcy biegli za nami. Nie zwracaliśmy uwagi na to, jak komicznie to wyglądało.

Gdy ja z Caroline byłyśmy już tuż przy górce, złapałyśmy się za ręce i skończyłyśmy prosto na siano, śmiejąc się. Chwilę później chłopacy rzucili się koło nas. Leżeliśmy tak kilka minut, śmiejąc się z samych siebie.

Czułam się świetnie. Czułam się wolna, liczyła się tylko ta chwila. Tu i teraz.

Cały czas leżałam i bawiłam się zerwanym źdźbłem zboża. Caroline, Jordan i Chris biegali po polu, a Drake i Oliver rozmawiali ze sobą, siedząc na sianie.

Zamknęłam oczy, czując przyjemne ciepło promieni słonecznych. Niestety ktoś postanowił przerwać mi moją przyjemność. Otworzyłam oczy i zobaczyłam uśmiechniętą twarz Olivera. Odwzajemniłam uśmiech i zamknęłam ponownie oczy, mając nadzieję, że chłopak odsłoni mi słońce. I na szczęście tak się stało. Brunet położył się obok mnie tak, że stykaliśmy się ramionami.

- Jak się czujesz? - zapytał. Odwróciłam głowę w jego stronę.

- Lpiej. - odpowiedziałam.

Było to prawdą. Czułam się o wiele lepiej, niż kilka godzin wcześniej. Chłopak uśmiechnął się i kiwnął głową.

Nic już później nie mówiliśmy. Leżałam, czując promienie słońca na swojej twarzy, wiatr targający moje włosy i słysząc śmiech moich przyjaciół. Było dobrze. Ale niestety wszystko co dobre, zawsze się kiedyś kończy. Jutro o dwunastej musimy opuścić Tomorrowland. Zostanie mi już wtedy tylko dwadzieścia dni do powrotu do Sydney. Ale mam zamiar spędzić je jak najlepiej. Przecież nie powinno być tak źle, prawda?