Yine nöbet günü...
En nefret ettiğim zaman geceleri nöbete kaldığım zamanlar. Neyseki bu sefer kuzenim ile birlikteyim. Onunla birlikteyken sıkılmıyorum. Şanslıyım onunla aynı hastanede çalıştığım için.
Tek sorun yaklaşık 2 saattir onu kapının önünde baklemem,hava karanlık olduğu için sapık sanacaklar biraz daha beklesem. Hayır yani alt tarafı hastaneye nöbete gidiyoruz hastalara mı süsleniyorsun? Giy pantolonunu in aşağı.
Tam ona söyleniyordum ki aşağı indi iki saat sonra nihayet gelebildi. Ağzımı söylenmek için açacakken beni susturdu her zaman bunu yapıyor ne zaman konuşmak için ağzımı açsam susturuyor bende gerçekten susuyorum işin tuhaf tarafı.Ailemde iletişim kurduğum tek kişi kuzenim. Annem , babam öldürüldü bana bu zamana kadar sahip çıkan tek kişi kuzenim ve ailesi. Henüz 5 yaşında annesiz babasız kalmak... O zaman aklım ermezdi ama büyüdükçe daha çok arar oldum onları. Kim tarafından ne zaman öldürüldü bilmiyoruz soruşturma cevapsız kaldı, katil bulunamadı. Bana ailemden kalan tek şey annemin günlüğü ve fotoğraf albümü. Amcamın,yengemin, kuzenimin yardımı olmasa bu kadar iyi olamazdım çoğu zaman bana maymunluk yapıyor gülmem için tabiiki ayak uyduruyorum ona. 18 yaşına girdiğimizde aynı dövmeyi yaptırdık kendi içimde ona söz verdim
" Xiao Cho Hee seni asla yalnız bırakmayacağım."
Hastaneye geldik ve ben yol boyunca hem bunları düşündüm hem de kuzenimin bitmek bilmeyen heyecanlı konuşmasını dinledim ve daha hastaneye girmeden yorulduğumu hissettim bu kadar konuşmak zorunda mıydı? Ne kadar çok şey yaşıyor bir günde anlamıyorum gerçekten hayır yorulmuyor da.
Koridorlarda oturup bekleyen hastaları görüyorum kimisi karın ağrısından kimisi baş ağrısından kimisi basit bir kontrol için gelmiş ve yüzlerinde huysuz bir ifade var. Kafamı çevirip Cho Hee'ye baktım hastalarla çok iyi ilgileniyor bazen çocuk bazen de yaşına göre davranıyor.
Cho Hee
-Biraz daha bakarsan hastaların yanında kahkaha atacağım yüz ifaden çok komik
Zhan
-Nolmuş yüzüme?
Cho Hee
-Gülümsüyorsun. Deli sanıp ikimizide tımarhaneye hastalar yolcu edecek.
Zhan
-Hiç yorulmaz mısın?
Cho Hee
-Dostum ben 7/24 mutluluk hormonu salgılıyorum ben yorulmam.
Zhan
-İlişkin nasıl gidiyor?
Cho Hee
-Evlilik teklifi yakındır kuzen hazır ol.
Zhan
-Ciddi olamazsın...
Cho Hee
-Arkamdan çok ağlama. Eeee senin ilişkiler nasıl?
Zhan
-Neden bu soruyu sormak için ağzını boşa yoruyorsun biliyorsun ki sevgilim yok,olmasını isteyen de yok.
Bana dönerek bir süre baktı ve bıkkın bir ifadeyle gözlerini kaydırmaktan hiç çekinmedi. Erkeklerden hoşlandığımı bilse ne yapar acaba? Merak ettiğim tek şey bu olabilir erkeklerden hoşlanıyorum hiç sevgilim olmadı olsa da düzenli ilişkimin olacağını sanmıyorum ya zaten.
Kafamdaki saçma düşüncelere ara verip hastalarımla ilgilenmek için acile yöneldim. Asansörün kapısı açıldığında hemen işe koyulup hastalarla ilgilenmeye başladım herkesin derdi neredeyse aynı mide bulantısı, baş ağrısı, karın ağrısı falan. Ben bunlara söylenirken kuzenim muhteşem hafif eliyle omzuma vurdu. Acıdan inlerken kolumun uyuşmasının geçmesini bekledim.
Zhan
- Napıyosun Cho Hee?
Cho Hee
- Hadi gidelim kahve alalım dinlenme saati hastalar da bitti zaten son kontrolleri hemşireler halleder
Bu fikir kulağıma hoş geldi bu yüzden ona kızamadım bile kafamı salladım ve arkasından ilerlemeye başladım. Kahveleri alıp arka bahçeye doğru ilerliyoduk ki yaklaşan ambulansı görüp bardakları kenara bıraktık. Ambulans durduktan sonra arka kapı açıldı oraya doğru yöneldik ama arabanın içinden sedyede uzanan hasta değil,sedyenin üzerinde duran iki kanlı valiz ile olduğumuz yerde kalakaldık.Ve ardından hastaneye yaklaşan polis sirenleri kulaklarımızı tiz sesiyle doldurdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK (YİZHAN)
FanfictionBir doktorun ve bir polisin iki valiz dolusu ceset parçaları sayesinde bir araya gelmesiyle oldu olanlar...
