MURASSA 🌿Muâşaka Serisi🌿 (TAMAMLANDI)

11. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

"El olduk efendim. Velhâsıl ziyan olduk ziyadesiyle...”      Turgut Uyar 🖋️

Göğsümü titretiyordu hıçkırılarım. Ağabeyimin öfke dolu nefesinin sesi arabanın içinde duyulan tek şeydi . Kırmıştım onu. Pervasızca , düşüncesizce yaralamıştım en hassas yerinden. Ama dur durak bilmiyordum. Öyle bir öfke kemendine vurulmuştu ki benliğim iflah olmuyordu.  Yine , yeni , yeniden akvaryumunun camlarına çarpan bir süs balığı gibi debeleniyordum. Yaralıyordum kendimi. Bereleniyordu ruhum...

Arabanın tiz bir frenle durmasıyla ilk kez bakmıştım camdan dışarı. Yol bitmiş, Çalaphan yalısı tüm heybetiyle karşımıza dikilmişti. Ağabeyim arabadan inip delişmen adımlarla gelmiş, benim kapımı sertçe açmıştı. Ama yok. Bitmemişti bende direniş. Aklım henüz başıma gelmemişti. Sonuna kadar haksız olduğumu bilsem de lanet olası gururum bana her zamanki gibi kuyruğu dik tutmayı öğütlüyordu. İnmemek için direttim. Başını gökyüzüne çevirip derin bir nefesle doldurmuştu ciğerlerini. Bana karşı kötü davranmak istemiyordu. Ama ben bir şekilde hak ettiğimi yaşatıyordum kendime. Kolum ağabeyimin büyük eli tarafından kavranırken beni yine çok sert olmayan bir tavırla indirmişti arabadan. Kolumu ellerinden çekmeye çalıştım. Sanki o kapıdan girersem ayak bileğime bir pranga sarılacak , ve bir daha asla gün yüzü göremeyecektim.

Direnişim boşaydı. Ertuğrul Çalaphan her daim istediğini alırdı. Beni tekrardan boşalan hıçkırıklarım ile zorla soktu içeriye. Kolumu kavramaya devam etmiş, yalının salonuna gelene dek ardından sürüklemişti. Derken bir anda öfkeyle fırlatılmıştı salonun orta yerine. Bu yalnızca töre dizilerindeki kızların başına gelmez miydi ? Sosyetenin en gözde ailelerinden birine mensup olan ben nasıl yaşayabilirdim bunları? Annem , Sungur ağabeyim ve gelinler bir anda şaşkınlık ile ayağa fırlamıştı.

-Ertuğrul ne oluyor ?'

Başımı eğdiğim yerden kaldıramadım. Söyleyecek miydi beni ne halde bulduğunu ? Bir şeref yoksununun elinden zor kurtardığını anlatacak mıydı herkese ? Söyleyecekti... Yarasını kanatmıştım ben onun. Üzeri örtüldü sanılan en büyük hatasını suratına çarpmıştım. Elbette söyleyecekti. Evvela bende ,sonra salondaki herkeste tek tek gezindi bal hareleri. Ve göğsü öfke dolu nefesleri ile hızla inip kalkarken çalışma odasına gitmeden evvel çınlattı duvarları.

-Bu kız benden habersiz kapı dışarı çıkmayacak ! Ve en kısa sürede de evlenecek! Söyleyin Muhsin amcalara gelsin istesinler !'

🤍

Üç gün... Üç koca gün... Ne odamdan ne yatağımdan çıkmadığım üç ayrı gün... Düşünüyordum. Uzun zamandır yapmam gereken şeyi yapıyor ve yaşadıklarımı tane tane düşünüyordum . Annem saat başı gelip kontrol ediyordu ne durumda olduğumu. Amine gelmiş, Ilgaz gelmiş , Sungur ağabeyim hatta Lina bile başını uzatmıştı kapıdan. Ama ben hiçbiriyle konuşmaya hazır hissetmiyordum kendimi. Ne bildiklerini de bilmiyordum. Sanırım yanıma gelmeyen tek kişiyi bekliyordum kendimi toparlayabilmek için. Onu... Kalbini paramparça ettiğim, yetmezmiş gibi kırıklarının üzerine çıkıp zıpladığım abimi...

Okulun birkaç gün sonra tatile girmesi benim için bulunmaz bir fırsat olacaktı. Evde kalmak, annem ve babamla daha uzun zamanlar geçirmekti belkide ihtiyacım olan. Babamın günden güne daha iyi olması da mutluluğa umudumda bir etkendi tabii . Yalan yok bir yanım kızmıştı Amine'ye . Ağabeyime söylemesi ondan yana bir kazık yemiş gibi hissettirmişti. Ama sonra düşünmüştüm. Eğer yetişmeseydi... Yaşayacağım o şeyden sonra nefes almaya devam etmem mümkün değildi. Dahası , erken doğum riski olan bir kadını kocasıyla karşı karşıya getirecektim. Sonucu ise evlerden ırak ! Böylece iyi ki demiştim. İyi ki Amine ona gizlice evden çıkacağımı söylemiş de , beni kurtarmış... Yastığımda yatarken boş gözlerle tavanı izlediğim esnada kapının tıklanmasını duymuştum. Gözkapaklarım istemsizce yumulurken uyku taklitlerime devam edip olası ziyaretçimi atlatacağımı düşünmüştüm. Ta ki aralanan kapıdan onun sesini duyana kadar.