MURASSA 🌿Muâşaka Serisi🌿 (TAMAMLANDI)

16. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

“Ve sen sonunda bir gün çıkar gelirsin diye, çok şeyin adı küçük yazıldı...”     Cemal Süreyya 🖋️

Geceye karışmıştı zifiriler. Tenimde duran elleri buz kesmişti. Hızlı soluk alıp verişleri kulaklarıma dolmuştu. İçinde büyüyen bir öfkeyi zaptetmeye çalıştığı öyle belliydi ki. Geri çekilip mağrur bakışlarımla bakmıştım yüzüne. Gece gözleri irileşmiş , gözpınarlarında duran damlalar tek bir kirpik kırpışına bağlamıştı kaderini. Boğazından sert bir yutkunma geçerken ateşe değmiş gibi irkilerek çekmişti tenimde duran elini. Ve geri geri adımlayarak bir anda çıkıp gitmişti odadan.

Mecalsizce çöktüm yatağın ucuna. Ellerimi kaldırıp nemli yanaklarımı kuruladım. Tuhaf ama tüy gibi hafif hissediyordum şimdi. İçimde biriken öfkeyi özgürce haykırmak iyi hissettirmişti. Derin bir nefes alıp sakince üfledim. Öyle yorgundum ki. Öyle bitkin. Günlerin , haftaların hatta ayların ağırlığı vardı omuzlarımda. Bir de sevdiklerimin vebali... Bir gün çıkacaktı ortaya yaptığım hatalar biliyordum. Ama ne yalan söyleyeyim bu kadar çabuk olmasını beklemiyordum. Elimi uzatıp az evvel giyemediğim tişörtü aldım ve başımdan geçirdim. Ah bu koku... Ona ait birşeyi giymeme konusunda ne kadar da kararlıydım oysaki. Bakışlarım yerdeki gelinliğe düştü. Sertçe yutkundum. İnanamıyordum kurtulduğuma. İnanamıyordum onun yanında olmadığıma... Öyle uzun , öyle bunaltıcı bir kabustu ki ömrümce çekeceğim düşüncesi beni ölmekten beter etmişti. Ama kurtulmuştum. Nedenine , nasılına daha sonra bakacaktım. Kırılıp dökülen hayatımı sonra düşünecektim. Dinlendirmem gereken bir bedenim vardı şimdi. Bir de kalbim...

Ellerim spreyli kalan saçlarımı çekiştirip ensemi rahatlatmaya çabaladı. Duş almadan uyursam sabah çitişmiş bir saçla uyanacaktım ama ne yapalım? Şimdi aşağıdaki hödükle romantik komedi sahneleri yaşamaya hiç niyetim yoktu. Zaten kesilen elimde sızlıyordu. Derken bir anda alt kattan kapı çarpmasıyla yerimden sıçradım. Gözlerim ne olduğunu anlamaya çabalar gibi donuk halde irileşti. Dış kapı sesine benziyordu bu. Gidiyordu. Gidiyordu ama nereye? Bir anda fırladım ayağa. Koşup perdenin arasından bahçeyi görmeye çabaladım. Neyse ki oda ön tarafa bakıyordu da meraktan ölmemiştim. Tam nerede bu diye düşünürken hışımla yürüyerek girmişti görüş açıma. İki yana hafifçe açılmış heybetli kollarını adeta kabadayı gibi sallayarak koşar adım ilerliyordu. Derken siyah bir araba bahçenin kıyısına hızlı bir giriş yapmıştı. Saniyeler içinde ön kapısı açılıp uzun boylu bir genç inmişti aşağı. Telaşla arabasına doğru yürüyen Alparslan'ın yanına doğru koşmuş, onu yarı yolda durdurup önüne geçmişti. Dizi izler gibi merakla izliyordum olup biteni. Bir parça da endişe ile . Genç önüne geçmiş adeta hal diliyle durması için yalvarıyordu ona. Ama durmuyordu. Delirmiş gibiydi. Ellerini kollarını açmış hararetli hararetli birşeyler söylemişti. Sonrada ceketini geri itip beline uzanmıştı.

-Hi!'

Bir çığlık fırlamıştı dudaklarımın arasından. Belinden çıkarıp elinde sıkıca tuttuğu o parlak şey gerçek bir silahtı! Delirmişti bu adam ! Yaptıkları yetmiyormuş gibi katil olacaktı bir de ! Aklıma gelenle bir an duraksadım. Arslan'a gidiyordu elbette. Arslan'a gidecek ve bana yaptıklarının hesabını soracaktı. Boğazımdan bir yutkunma geçti. Peki ya ona kim soracaktı bana yaptıklarının hesabını ? Perdeyi öfkeyle çekip döndüm arkama. Ve umursamaz bir tavırla yatağa girerken mırıldandım.

-Yiyin birbirinizi !'

🤍

Bir sağa... Bir sola... Yüz üstü? Yok yok sırt üstü. Koyun mu saysam , kaçırdığım keçilerimi mi toparlasam ? Derinden bir of çekip bir kez daha döndüm yatağın içinde. Başımı yastığa koyduğumdan bu yana muhtemelen saatler geçmişti ama benim gözüme küçücük bir uyku bile uğramamıştı. Nasıl uğrasaydı ki? Gözkapaklarımın ardı kabuslar evi gibiydi ! Kapattığım an karabasanlar üşüşüyordu zihnime. Annem ve babam ne halde? Ağabeyim delirip kimlere çattı ? Arslan bu terk edilişi yanıma bırakır mı? Bu manyak gecenin bir yarısı elinde silahla nereye gitti ?