MURASSA 🌿Muâşaka Serisi🌿 (TAMAMLANDI)

37.Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

''Uzun bir aradan sonra göğe bakmak gibisin...'' Said Faik 🖋️

Kehribar rengi gözlerim bulunduğum mavi, beyaz ve siyah renkli odanın her bir köşesinde içten bir tebessümle geziniyordu. Avuç içlerim ise varlığını öğrendiğim günden beri her daim karnımın üzerindeydi. İçimde kanat çırpan minik bir kelebek vardı! Benim kelebeğim ! Kollarıma geleceği güne dek bana tutunup gün a gün büyüyecekti. Canımla , kanımla ama en çok sevgimle büyütecektim onu. İçime derin bir nefes çekerken oturduğum yumuşak minder üzerinde hafifçe kıpırdanmış, bağdaş kurduğum bacaklarımı hafifçe kendime doğru çekmiştim.

Ağabeyimle konuştuğumuz günün akşamında babamında verdiği müsaade ile dönmüştük evimize. Ertesi günü sabah erkenden kocam olacak delişmeni çekiştirerek yakınlardaki mobilya mağazasına götürmüştüm. Babasına oda hazırlamak konusunda son derece ciddiydim. Ve o bu konu hakkında bana ne olumlu ne olumsuz tek bir cümle etmemişti. Lakin asıl şaşkınlığı yaşayan İskender Baba olmuştu. Ona telefonda artık evimizde bir odası olduğu haberini verdiğimde sesi bir an kesilmiş, ardından kekeleyerek zorlukla konuşmuştu. Aynı gün gelmişti aldığımız yatak odası takımı. Ve ben birkaç obje ve güzel nevresim takımları ile odayı tamamlamıştım. Yarın Adana'dan dönecek ve direk buraya gelecekti. Akşam yemeği içinde güzel bir masa hazırlamak gibi heveslerim mevcuttu. Ama herşeyden evvel bu akşam kocama vereceğim bir müjdem vardı.

Evet ! Hala bir bebeğimiz olacağını söylememiştim Alparslan'a. Nasıl söyleyeceğime bir türlü karar verememiştim. Sonra ise aklıma bu oda gelmişti. Kocamın hiç yaşayamadığı çocukluğunun odası... Artık bu odanın sahibi geldiğine göre sevgili delişmenimiz yaşayamadığı çocukluğunu çocuğuyla yaşayabilirdi öyle değil mi ? Ardiyeden bulduğum bir koliyi almış, beyaz gardırop ve komedinin çekmecesinde ne kadar etiketi üzerinde eşya varsa eğretiden katlayarak içine yerleştirmeye koyulmuştum. Bunları Amine'nin yeni kurduğu yardım derneğine yollayacaktım. Onlar güzel bir şekilde değerlendirirlerdi. Mobilyaları ise cinsiyet belli olduktan sonra halledecektim. İçim heves doluydu. Kendimi tutmasam gidip askılar dolusu kıyafet alacaktım bebeğime. Oyuncaklar dolduracaktım odanın her bir köşesini. Fakat sabır diyerek durduruyordum kendimi. Göğsümde sızılar bırakan bir düşünce olsa da evvela duymamız gereken bir kalp sesi vardı. Minik ve güzel bir kalp... Duygusallığım aşağıdan duyulan kapı tıkırtısı ve ardından yükselen şırdanspor sesiyle puf diye kaybolmuştu.

-Ahu gözlüm! Gökçe nerdesin ?'

Sabah yine şıpşıkırdım, iki dirhem bir çekirdek giyinerek holdinge gitmişti. Arada beni arayıp orada olmaktan ne kadar sıkıldığını söylese de ne hikmetse karanlık çökerken dönüyordu evine. Üzerime giydiğim askılı pembe tulumla yerimden asla kıpırdamazken iki yandan ördüğüm saçlarımı hafifçe sırtıma doğru ittirmiştim. Fazlasıyla tatlı göründüğüme emindim. Bir de karnım büyüdüğünde yanakları sıkılacak bir hamiş olacağım kesindi ! Merdivenlerde duyduğum adım sesleriyle katladığım bir çocuk tişörtünü kolinin içine gelişi güzel bırakmıştım.

-Buradayım !'

Sesi duyulan adımlar bulunduğum yerin farkına vardığında bir anda hızlanmıştı. Öyle ya, bu odanın kapısı devamlı kilitli duruyordu. Ve Alparslan Bey bu odaya psikolojik travmaları tetiklendiğinde giriyordu. Gerçi ben bu eve geldiğim günden beri yalnızca bir kez girmişti. Evveliyatı bilmiyor ama tahmin ediyordum. Bakışlarım yanımdaki eşya yığınından istemsizce kopup adım seslerinin durduğu kapıya doğru çevrilmişti. Yedi köyün delişmeni gelip donuk bir suratla odaya bakmış, zifiri hareleri duvardaki boşalmış raflarla ve boş gardıropta turladıktan sonra yerdeki minderlerde oturan bana şaşkınlıkla tutunmuştu. Elleri ne yapacağını bilemez halde boğazındaki kravata giderken çekiştirip çıkararak yere fırlatmıştı. Benim yerimde başka biri bu odaya dokunmuş olsa akıbetinden korkardım yalan yok. Çünkü bakışları içinde büyüyen bir öfkeyi bastırmak ister gibiydi. İçeri doğru sarsak bir adım atmıştı.