YILDIZLARA ASTIĞIM ŞİİRLER

*Umut Yeniden*

Ne kadar çabalasak ta tamamen mutlu olamıyoruz hep eksik kalıyor günlerimiz belki gülüş lerimiz eksik, belki umutlarımız belki de hayallerimiz yeterince güçlü değil, her nasılsa o kocaman gülümseme yok aynalarımızda artık, hiç oldumu diye sorsan yine çatarım kaşlarımı ... Boşversene bunları der yine atarım dermansız dertler dolabına aklımdaki cevapları... Ne lazım bana bilmiyorum, evet çok düşündüm bunu, belki saatlerce belki bütün gece ama alt satır hep boş kaldı yazamadım cevabını bi türlü... Bitsin artık herşey diyen bi ses var içimde "sadece 18 yılda mı bıktın bu hayattan" diye sorunca susuyor bi süre ama sadece bi süre, sonra yine hatırlatıyor bana her şeyi hadi gidelim artık diyor, bırak bu diyarı topla valizini çıkıp gidelim ... Nereye ? diye sorunca içine çekilerek hafif bi fısıltıyla "sende biliyorsun işte bu sıkıcı yerden her şeyden, insanlardan uzaklara..." belki de haklısın demek istiyorum çünkü artık yoruldum, gücüm kalmadı, yazmak bile artık mutlu etmiyor beni, kalemim bile elimden düşüyor, defterim açmıyor sayfalarını, belli ki küsmüş bana, yeter yazma artık diyor. Hikayelerim üzgün, şiirlerim ağlıyor, pikachu sinirli yine kıvılcımlar çıkartıyor...bütün düzen bozulmuş, Maalesef artık hiç bir şey eskisi gibi değil yalanlar çoğalıyor hayatımda, arkadaşlar desen kim kaldı ki, ailem var evet belki de pamuk ipliğine bağlı hayatımın, en sağlam yeri onlar... yaşına meydan okuyan annem, saçını son siyahlarını da kaybeden babam ve kendi denizlerine yelken açan kardeşlerim.... Onlar son halkası mutluluğumun, huzurumun son demleri, Ama kelimeler de yavaş yavaş terk ediyorlar beni, kimisini İstanbul sokaklarında kaybettim kimisini de martıların kanatlarında benden kaçarlarken gördüm arkalarından koştum, didik didik aradım her yeri ama nafile... Son kalanlar için de korkuyorum aslında ya kimse kalmazsa ya son şiirimi yazamazsam. Sadece dua ediyorum başka ne gelir ki elden sen söyle matmazel, napiym içimdeki sesimi dinleyeyim yoksa kimse kalmayana dek bekliym mi... Naparsan yap der gibisin...Ama Şuan yapabileceğim tek şey kocaman bir "boşver" demek doğru ilk söylediğinde hep rahatlatır insanı sonra yavaş yavaş o deli sorular gelir kurcalar beynini sonra aynı tas aynı hamam... Gülüyorsun demek ki anladın beni ... Sabah alarmını ertelemek gibi dir, boşver demek, eninde sonunda uyanacağını bile bile ertele ye basarsın ya boşver demek te öyle bişey 5 dakika daha uyursun ama yine çalar yine yine yine ... Daha yaşayacak çok şey var biliyorum bu kadar dert bize fazla zaten, kurtulmak gerek bunlardan, gelecek geçmiş ten de bugünden de güzel olabilir kim bilir... Tanışacağım bi sürü insan, yanında huzur bulacağım dostlar, belki defterimle de barışacağım, kelimelerim geri dönecek ler, pikachu boynuma sarılacak... Sisler dağılacak belki, hayaller renklenicek ,anlayacağın umut yine son sözünü söyleyecek belki...hep belki diyorum ama Ben buna inanıyorum zaten başka yolu yok diğer yollar hep karanlık, inanmak zorundayım... Evet maça kötü başladım ama iyi bitirmem gerek bütün mesele umudu kaybetmemek... O giderse önceden gidenler asla geri dönmez ama o varsa hepsi geri gelebilir...Umut edinn... Öyle yaşayın...

Mutluluk ve huzur seninle olsun... @rambobilgin