Bir kalemin çığlığını kim duyabilir ki, hangi mürekkep ağlamaz, hangi sayfa yıpranmaz bir şiirde. Ağladığını duyar bir rüzgar usulca gelir yanına sen gözyaşlarını silmeye yetişemezken kazağını deli gibi sürdürüp burnunu silemezken bir rüzgar gelir,
saçların ne kadar da kırgın rüzgarın bile içini acıtan bir kırgınlık bu,
dönüp dursada etrafında rüzgar elini vermeyen saçlar sen yaşıyor musun?
Rüzgar sana geldi hadi kalk kalk ta alsın gözünden yaşları yoksa dayanamaz gökyüzü ağlar tüm gece
bulutlar dolmuş zaten bahane arıyorlar meraklı damlacıkları tutamıyorlar
biliyorum düşecekler küçük bir kız çocuğunun ellerini açıp beklediği yere,
kelebekler gördüm yağmura inat uçan belli ki son anları belli ki mutlu ölecekler yağmur bile acıtmıyor canlarını uçuşuyorlar umuda,
senin niye canın yanıyor sen niye ağlıyorsun? Hep gülerken düşlerdim seni böyle yorgun değil
sanki umudunu kaybetmiş gibi bir halin var,
nolur yok de bana benim umudum buramda de deki şu boğazımı yakan şeyden kurtulayım sonra seni de kurtarırım bu sessizlikten, benim umudum var...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YILDIZLARA ASTIĞIM ŞİİRLER
Poesía"şiir ki bu bi devrim, gülümsemek gibi tertemiz" -A.BİLGİN-
