Sac çatılardan gelen yoğun ses konuşmaları bölerken yaşlı adam biraz daha yaklaştı önünde titreyen gence doğru. Elinde ki oltu tesbihi avuçlarının içinde sıkarak adımlarını zorlukla attı, sinir hücrelerine yayılırken gözlerinden ışık saçılıyordu ade...
Lütfen vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?
Hadi bölüme geçelimmm
***********************
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çaresizce bakındı etrafına genç adam, elleri titriyor kalbi deli gibi çarpıyordu. Hayaline dolan manzara korkunçtu, işte bu yüzden kalbinin sesini dinleyip çıkıyordu bu yola. Özlediği birisi vardı ve bulacaktı onu! Asla vazgeçmeyecek peşinden gidecekti. Hafif uzamış sakallarını eliyle sıvazlayıp diz çöktüğü yerden kalktı ve ona şaşkınca bakan genç adama dikti yorgun bakışlarını.
-Bundan kimseye bahsetme Alatay.
-Toprak bey az önce kendinizi kaybettiniz, normalmiş gibi davranıyorsunuz!
-Bu ilk kez başıma gelmiyor, eminim ki sonda olmayacak. Araba da su var mıydı?
Alatay korkuyla bakıyordu hala karşısında titreyen genç adama, ne yapacağını bilmiyordu tüm bu olanlar saçma geliyordu ona. Az önce uçurum kenarında deli gibi bağıran şimdi şimdi hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. Derin bir nefes alıp verdi, yalnız bırakmaktan korkarcasına gözünü ayırmadan geri geri arabaya doğru yürüdü. Kapıyı açıp torpido gözünden taze su şişesini alarak yeniden Toprak'ın yanına geldi. Toprak elleri titreye titreye sudan büyük yudumlar aldı, şişenin kapağını kapatırken bir yandan da konuştu.
-Hafızasını kaybetmiş bir adamdan normal davranışlar bekleyemezsin Alatay. Ben birisini arıyorum ve daha kimi aradığımı bilmiyorum.
-İnsan hep bir şeyler arar zaten, hafızasını kaybetmiş bir adam da ya sevdiğini ya da sevmediğini arar.
Toprak acıyla karışık gülümsedi, gözlerinde yağmur yüklü bulutları taşırken akıtmamaya özen göstererek iç çekti. Kalbi yanıyordu, kor alevlere atmışlarda yakıyorlardı adeta. Karşısında ona anlayışla bakan adama göz ucuyla baktı. Alatay anlayışla başını salladı, tek kelime etmeden arabaya bindi ve Toprak da bindikten sonra yeniden yola koyuldular.
Toprak yeniden bakındı o çok tanıdık olan yola, ama nereden ve nasıl tanıyor olabileceğini bilmiyordu. Geniş bir o kadar da gergin omuzlarını dikleştirerek derin bir nefes alıp verdi, yavaş yavaş alışacaktı tüm bunlara. Yeniden söz verdi kendine hemen yıkılmak yok diye.
Alatay arabayı durdurunca anladı geldiklerini, karşıya baktı. Yine avuçlarının içi terliyordu, nefes alış verişleri hızlandı. Arabanın kapısını açarak çıktı ve yavaşça adımlarını attı. Biraz ileride ki evin önünde polis aracı ve hastaneden geldiği anlaşılan beyaz bir araç duruyordu. İki genç adam anlamsızca birbirine baktıktan sonra ilk ilerleyen Toprak oldu Alatay da hemen arkasındaydı. Mavi üniformalı iki bayan hemşire genç kızın koluna girmiş araca doğru götürüyorlardı, tabi buna götürmek denilirse adeta sürüklüyorlardı. Toprak bu manzara karşısında sessiz kalamadı, koşar adım hemşirelerin yanına gelerek durdurdu onları.
