Encanto - The Magic World

Bölüm-18/Gerçekler

~Günümüz_Mirabel'in gözünden~

Eve giderken kimse birşey konuşmuyordu. Sadece tia Pepa'nın üzerdinde bulutla, alçak sesle saydırması vardı.

Kamila'nın koluna girerek yürüyordum. Kamila ise şoka girmiş gibiydi. Ne ağlıyor ne gülüyor ne de konuşuyordu.

Eve vardığımızda Alma hepimizi salona götürdü.

Mirabel=Kamila ne duruyorsun, hadi gel.

Boş gözlerle baktı bana. Gülümseyerek salona doğru götürdüm onu. Herkes yerleşti, Alma ayakta ciddi bir ifade ile bize döndü.

Alma=Kamila bize geldiğinde bebekti. Onu çok sevdik, her zaman...

~15 yıl önce_Bruno'nun Gözünden~

Aptal foğtarafa baktım bir kere daha. Arkasındaki notu okudum. Bunu yapmayacaktım! Herşey benim için bitmişti. Herkesten uzak olmak istiyordum.

Akşam saati kapı çaldı. Birden Mi madre bana seslendi. İsteksiz bir şekilde aşağı indim.

Kucağında uyuyan bir bebek ile şaşkınlıkla yüzüme bakıyordu. Elindeki notu bana uzattı.

"Merhaba Madrigal ailesi, ben Anny. Bu bebeğe ben bakamam, çok çok üzgünüm ama yapamam. Sizin bakmanızı istiyorum çünkü siz harika insanlarsınız. Annem piskopat biri, çocuğuma yapacakları şeyleri hayel bile edemiyorum. İstemez iseniz bizim evemize geri getirin. Bunu anlarım... "

Ondan nefret etmek istiyordum ama kalbim buna engel oluyordu!

Alma=Bu bebeği bırakamayız.

Bebeği bana uzattı.

Bruno=Ben onu tutamam!

Beni dinlemedi ve kucağıma verdi. Bebek uyuyordu.

Alma=Ne yapacağımı düşüneceğim şimdilik şu puseti yanına al ve yukarı çık.

Bruno=Ama...

Alma=Bir kere dediğimi yap!

Bebeği ve pusetini alarak odama çıktım. Sinir ve üzgünlüğüm bir birine karışmıştı. Odamdaki köprüden geçtim.

Bebeği pusede koyup kuma oturdum. Ağlamak üzereydim. Bebeğin ağlaması ile ayağa kalkıp onu kucağıma aldım. Ondan hoşlanmasamda o bir bebekti!

İsteksizce onu alıp salladım. Yüzüne bile bakmıyordum. Birden elimi sıkıca kavradı ve gülümsedi. Gözleri maviydi. Ona bakınca bir anda sevinçle doldu içim. Acı veriyordu bana ama mutlu da ediyordu. Konuşmaya başladım.

Bruno=Annene çok aşıktım biliyor musun, bebek?

Bir anda kıkırdamaya başladı ve ev titremeye başladı.

Hızlıca dışarı çıkarken herkes uyanmış dışarıdaydı. Dolores korkarak ağlıyor onun ağlaması diğerlerini ağlatıyordu.

Bruno=Bu çok tuhaftı.

Julieta=O bebek ne Bruno?

Alma=Anny'nin çocuğu ama bize bırakmış nedenini anlayamadım.

Pepa=CAMİLO SUSMUYOR!

Felix=Sakin ol, Cariño(sevgilim)

Agustin=Bebek konusunda ne yapacaksınız?

Alma=Şuanlık bizde kalıcak. O daha küçük. Anny'i görünce onunla konuşur bir çözüm yolu buluruz.

Dolores ve İsabella yanıma gelip, bebeğe baktılar.

Dolores=Bu bebek bizim olsun!

İsabella=Evet, saçlarını tararız.

Dolores=Çok küçük ablası yok. Biz ablası olalım, benim hiç kız kardeşim yok.

İsabella=Gözleri ve saçları kahverengi, bu senin bebeğin mi tio?

Bruno=Kahverengi mi? Ama az önce maviydi!

Alma=Belki yanlış görmüşsündür.

Dolores=Tio Bruno.

Bruno=Efendim Dolores.

Dolores=Bebeğin adını ben koyabilir miyim?

Bruno=Tabi, ne koymak istiyorsun?

Dolores=Kamila olsun. Mükemmel demek ve o bebek mükemmel. Hem Camilo erkek bu da kız hali gibi.

Bruno=Tamam, Kamila olsun...

~2 ay sonra~

Kamila 1 ay bizde kaldıktan sonra bir yemek oldu ve büyükannesi onu aldı. Ancak kızının son isteğinin olabildiğince benimle büyümesiymiş. Bunun üzerine anlaşıldı.

Haftanın 4 günü bizde 3 günü onlardaydı. Bebek bakmaktan çok anlamıyordum. Julieta bana yardım ediyordu. Pepa ise Camilo'dan kalan vaktini Kamila ile geçiriyordu.

O bana hala acı veriyordu ama ona alışmıştım ona. Akşamları gördüğüm gelecek rüyaları yüzünden çoğu zaman uyuyamıyordum. O zamanlar Kamila ile ilgilenirdim.

Büyükannesi taşınmak istedi, onu aldılar...

~10 ay sonra~

Kamila'nın 1 yaş doğum günü yaklaşmıştı. Büyükannesi ile döndüler.

Onun dönmesinden hoşlanmamıştım. Onu görmek beni üzüyordu.

Bize geldiğinde çok çekingendi.

Julieta=Hoşgeldin, Kamila. Hadi gel.

Kamila büyükannesine döndü. Onun kafa sallamasıyla beklemediğim bir anda bacaklarıma sarıldı. Kafasını okşadım.

Daha sonra arkama geçti ve diğerlerine baktı.

Pepa=Bak Kamila, bu Camilo. Ve burada üç tane abla var. Dolores, İsabella ve Luisa. Onlarla oynamak ister misin?

Gülümsedi ve kafasını salladı. Küçük olmasına rağmen yaşına kıyasla daha büyük davranışlar sergiliyordu.

Akşam olunca onu çocuk odasına götürdük. Camilo'nun yanına bir beşik daha kuruldu ve Kamila'yı oraya yatırdık. Pepa ikisine sarılırken ben kapıdan bakıyordum.

Pepa=Ne bakıyorsun Bruno? Gelsene.

Yanlarına gittim. Onların uyumasını bekledikten sonra çıktık. Tam kapıdayken oyuncak düşme sesi geldi ve somrasında Camilo'nun ağlama sesi başladı.

Arkamızı döndüğümüzde Kamila elleri ile oyuncağı havaya kaldırıp Camilo'nun beşiğinin içine koyuyordu. Ona baktığımızda emziğini çiğniyerek beşiğikten el salladı.

Pepa=Alma'ya haber vermeliyiz!

Bruno=Biraz bekleyelim.

Sabah kahvaltı sofrasında Alma çok endişeliydi. Pepa'ya baktım ama hiç bir şey söylemedim dercesine gözlerini açtı.

Alma=Noble Ailesi gitmiş! Kamila burada kalıcak!

Sofrada bir neşe başlasada benim için hüzün dolu dakikalardı...

Yemekten somra çocuklar oyun oynamaya gitti. Ben de kasabada yine kötü bir gelecek görünce oradan kovuldum.

Evde tek oturmaya doğru Casita'nın yolunu tuttum.

Eve vardığımda bir ağlama sesi...

* Burada bırakıyorum. Bir dahaki bölüm geçmişten devam edicek. Görüşürüz...