Encanto - The Magic World

Bölüm-38/Ay ışığı

~Kamila'nın gözünden-Günümüz~

Ben Bruno ve Abuelo Pedro arasındaki köprü olmuştum.

Üç kardeş sıra sıra Pedro ile konuştu,ağladı. Sonra Abuela bana doğru ilerledi. Derin bir nefesle çok acı gülümsedi.

Alma=Mi amor...

Gülümseyen yüzü bir anda yaşlara boğulmuştu.

Pedro=Böyle yapma lütfen beni de ağlatıyorsun...

Alma=Sen olmadan çok saçma takıntılar elde ettim. Çocuklarımız etkilenmesin diye sürekli dışarı insanlara yardıma yolladım. Kafa dağıtmak için.

Pedro=Biliyorum her salisesinde buradaydım.

İkisi bir süre daha konuştu.

Alma=Pedro lütfen bir daha seni kaybetmeme izin verme. Geri dönmeye ihtiyacım var.

Pedro=Bu mümkün değil. Ama beni göremesende ben yanındayım biliyorsun,ben Casita'yım.

Alma=Sen dönemiyorsan beni yanına al.

Julieta=Anne!

Sessizlik...

Pedro=Sen çok güçlü,güzel bir anne ve büyükannesin. Benim yokluğum seni üzüyor,acı veriyor biliyorum ama dim dik ayakta durmalısın sana ihtiyaçları var. Vakti gelince yine görüşeceğiz...

Çocuklarda içeri girdi. Herkesle vakit geçirme ve yaklaşık üç saat boyunca herkes Pedro ile konuştu.

Camilo konuştuğu kısımda benim elimi tuttu. Herkes burada lütfen kalbim sakin ol.

Pedro tek kaşı havada baktı Camilo'ya. Camilo sanki beni kaybetmiş gibi anlamlı biçimde bana anlamlı bakıyordu. Yanaklarım kızarmadan bakışlarımı çevirdim.

Pedro=İkiniz de beni iyi dinleyin. Bilmediğiniz şeyler var ama her türlü Noble ailesi ve Madrigal Ailesi iyiliği için ikiniz de bir birinize karşı olan hislerinizi azaltın.

Daha sonra Camilo ile farklı şeyler konuştu. Söyledikleri ise kalbimi derinden bıçakladı.

Pedro=Teşekkürler Kamila herkesle konuşma fırsatım oldu. Kapın tahminimce yarın açılır. Yarın tekrar dene. Beni unutmayın...

Göz rengim normale dönerken Pedro kaybolmaya başladı.

Gözyaşları akıyordu herkesten.

Alma=Erken... Erken yatalım.

Yutkundu. Boğazım düğümlenmişti. Akşam yemeği es geçilerek herke odalasına çekildi.

Bir sağa bir sola döndüm. Çok tuhaf hissediyordum. Kapalı gözlerimi açtığımda tavana yeşil renkte bir ışık süzüldü. Bu ışık gözlerimden çıkmıştı. Korkuyla gözlerimi kapadım. Benim gibi yanımdaki farelerde korkarak şirin seslerle ellimin arasına girdiler.

Gözlerim kapalı onları göğüsüme yaklaştırdım. Ellime sarıldılar. Onların sesi beni, benim sesim onları sakinleştirdi.

Bunun bir rüya olduğunu kendime inandırdım ve tekrardan yattım.

Uyuyamıyordum. Birden odama biri girdi. Yüzüme iyice yaklaştı. Gözlerimi hafiften açtım. Yeşil ışık yoktu ama Camilo'nun yeşil gözleri gözlerimdeydi.

Yavaşça eğildi,eğildi ve daha çok eğildi. Yüzüme yaklaştıkça gözlerini kapatıyordu. O kapadıkça ben de kapatıyordum. Beni tam öpüyordu...

Terler içinde uyandım o anda. Başım ağrıyordu. Bi süre elimle başımı tuttum sonra yine yattım.

Kaç saat uyudum bilmiyorum ama bir zaman sonra yüzünüze güneş ışığı vurur ya böyle bir ışıkla gözlerimi araladım. Bem beyaz ay ışığı beni uyandırdı.

Yavaşça kalktım. Camının önünde ateş böcekleri ile harika ötesi bir manzarayla karşılaştım.

Öldüm sandım bi an. Cennet gibiydi,çok güzel... Kendimi tutamadım ve kısık seste şarkı söylemeye başladım...

Birden fareler fırladı ve kapının altından geçtiler.

Kamila:Hey durun!

Kapıyı açtım yavaşça.

Benim kapım parlıyordu. Çok çok parlıyordu.

Gözlerimi alan bu ışık bir anda azaldı. Yolumu ayın ışığı süsledi. Kırmızı halı değil ama ay ışığından bir halım vardı. Ve bu ışık büyüleyiciydi.

Yavaş adımlarla kapıma yürüdüm ve vardığımda yine parlamaya başladı. Şarkını sonlandırdım ve başımı kaldırıp kapına baktım.

Derin bir nefesle kapıma dokundum.

Dolares:Çabuk herkes gelsin! UYANIN.

Kapıma dokunduğum an saçlarım havalandı ve gözlerimden yine ışık çıkmaya başladı.

Alma:Buna inanamıyorum...

Pepa:Bu normal mi?

Alma: Bilmiyorum...

Kapım şekilden şekile giriyordu ve onun her bir şeklinde farklı farklı güçlerim oluyordu.

Element kontrol,uçma,elektrik,hayvana dönüşme...

Aklınıza ne gelirse o anda hepsini tek tek sahip oluyordum. Ama sahip olduğum gibi benden geri alınıyorlardı.

Birden yere düştüm. Elimi tokmaktan çektim. Işığın parlaklığı çok azaldı. Ben yerde dizlerimin üstünde duruyordum.

Camilo:Kamila iyi mis-

Bruno:Dur Camilo kendisi yapabilir bunu.

Bana gelmekte olan Camilo'yu durdurdu Bruno.

Ben de yavaşça ayağı kalktım. Nazikçe tekrardan dokundum tokmağa.

Figürün oluşmaya başlarken sarı ışıklarla adetak benim gücünde bana veriliyordu. Saçlarım havalandı. Bir tutamu yavaşça yeşil oluyordu.

Sırıttım kapı tokmağını bırakıp arkamı,merdivene doğru, döndüm yavaşça gözlerimi açtım. Ellimi dirseğimi kırarak havaya kaldırdım ve yeşil bir ateş çıkardım. Kapalı gözlerimi açtığımda onlarda yeşildi.

Birden kapımda figürüm belirdi. Telikineziydi benim gücüm...

*Yaşanan depremler yüzünden kitabı bayağı boşladım. Yakınlarını kaybedenlere baş sağlığı,vefat eden vatandaşlarımıza ise Allah'tan rahmet diliyorum. Geçmiş olsun Türkiyem,umarım birilerinin yüzü gülmüştür. Görüşürüz...