"အ့ နာလိုက်တာ"
အရိုက်ခံထားရတဲ့ ကျောကဒါဏ်ရာကြောင့် နိုးလာတယ်။
သူ့ဘေးမှာ တစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်း။
အဝတ်မပါတဲ့ အဖြူထည်ခန္ဓာကိုယ်လေး။
ပေါင်နဲ့ ခြေသလုံးက အရည်ဖြူစီးကြောင်းတွေတောင် ခြောက်လို့နေပြီ။
တအားပင်ပန်းသွားတယ်ထင်ပါတယ် တရှူးရှူးနဲ့အသံလေးထွက်လို့အိပ်နေတာ။
ဂျောင်ကု ဆေးသေတ္တာဗူးယူပြီး ထယ်ယောင်းခြေနှစ်ချောင်းကို အသာခွဲလို့ကြည့်လိုက်တယ်။
"ဟင်"
ချက်ချင်းဆိုသလို လျှံကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေ။
အပေါက်တစ်ခုလုံးက မြင်ရက်စရာမရှိအောင် ပြဲနေတယ်။
ပြဲနေတဲ့အက်ရာတွေကနေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ သွေးစက်တွေ။
နောက်ပြီး ဖင်နှစ်ခုဆက်ကြားမှာ ခြောက်သွေ့လို့ကပ်ညှိ့နေတဲ့ အရည်ဖြူပေါင်းများစွာ။
(ငါ့ရင်တွေကွဲပါပြီ ထယ်ယောင်းရာ)
ကြေမွမတတ် နာကျင်နေတဲ့ရင်ဘတ်ကိုဖိလို့ အတန်ကြာငိုနေမိတယ်။
နောက်မှ အသိပြန်ကပ်ပြီး ဆေးထည့်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။
ဆေးထည့်ရင်း မြင်နေရတဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့ပေါက်ပြဲရာတွေ ။
မျက်ရည်တွေကြားက ရင်နာနာနဲ့ဆေးလိမ်း နေမိတယ်။
ထယ်ယောင်းနိုးလာရင် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရပါ့မလဲ။
ငါ့ကို ငါ့ကိုစွန့်ပစ်သွားတော့မှာလား။
ငါ့ကိုမုန်းသွားတော့မှာလား။
(တိရိစ္ဆာန်ကောင် ၊ ငါကတိရိစ္ဆာန်ကောင်၊ မင်းကိုယုတ်မာတဲ့ကောင် အီးဟီးး)
"ဒူးးးးးး ဒူးးးးးး ဒူးးးးးးး"
ဆေးလိမ်းလို့ ပြီးခါနီးမှာ မြည်လာတဲ့ ဖုန်းသံ။
(ဘယ်သူကြီးလဲ ငါ့ကိုဖုန်းခေါ်တဲ့လူဆိုလို့ ထယ်ယောင်းပဲရှိတာလေ)
ဖုန်းကိုနားဘေးကပ်လို့ ဖြေလိုက်တယ်။
"ဟယ်လို"
မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားတဲ့ဂျောင်ကု။
ထို့နောက် ကြမ်းပြင်ပေါ် လွတ်ကျသွားတဲ့ ဟမ်းဖုန်း။
________________________
အ့ ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်။
ထယ်ယောင်း ဘယ်လောက်ကြာအောင်အိပ်သွားမိတယ်မသိ။
သူနိုးလာတော့ နောက်နေ့ ညနေတောင်ရောက်နေပြီ။
YOU ARE READING
I'm Fine
Fanfictionအမေက ဘဝကို အဆင်ပြေအောင်နေဖို့ ပြောခဲ့တယ်။ဘယ်လိုအဆင်ပြေအောင် နေရမလဲတော့ မပြောပြခဲ့ဘူး။ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လဲ ပင်ပန်းနာကျင်နေရင်တောင် အဆင်ပြေနေခဲ့တယ်။ Kim Tae Hyung
