"ဟင် ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ"
နိုးခါစမို့ အသိစိတ်အကပ်သေး ။
အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်။
ကြမ်းပြင်တစ်ခုလုံးလဲ သုတ်ရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတယ်။
လူကနုံးပြီး အားမရှိ။
ကျောကတုတ်ရာတွေကြောင့်လဲ သေမတတ်နာကျင်နေတယ်။
စိတ်ထဲအရင်ဆုံး တွေးမိတာ ထယ်ယောင်း။
"ထယ်ယောင်း ငါထယ်ယောင်းဆီသွားရမယ်"
"ဟိုးဟိုး နေပါဦး၊ ရှင်မသွားခင်ဒါလေးကြည့်သွားသင့်တယ်"
ဘယ်ကတည်းက ရှိနေမှန်းမသိတဲ့ ဂျီဝန်။
Projectorမှာ ပေါ်နေတာက မနေ့က ပုံရိပ်တွေ။
Volumeကို ကျယ်လိုက်တာမို့ နားရှက်စရာအသံတွေက တခန်းလုံး ဟိန်းထွက်လာတယ်။
"သေချာစဉ်းစား၊ နင့်လို လူတကာနဲ့ဆက်ဆံနေတဲ့ကောင်က ထယ်ယောင်းနဲ့တူလားတန်လားဆိုတာ"
"ဟင်"
Projectorကနေမြင်နေရတဲ့ သူ့ရဲ့အရှက်မဲ့တဲ့ပုံတွေ။
မကြညိ့ချင်တာမို့ ခေါင်းလှည့်လိုက်တော့ ဂျီဝန်က သူ့ခေါင်းပြီး ကြည့်စေတယ်။
နာကျင်မှုနဲ့ နုံးချိမှုကြောင့် မရုန်းနိုင်။
ဂျီဝန်က သူ့ခေါင်းကို projectorရှေ့ လှည့်ကိုင်ထားရင်း ပြောနေတယ်။
"ဂျောင်ကု၊ ရှင်သေချာကြည့် ၊ အဲ့မှာမြင်နေတာရှင်ပဲ"
"အိ့ "
ဂျောင်ကုရဲ့ခပ်သဲ့သဲ့ငိုသံ။ ဝမ်းနည်းတာတောင်ငိုဖို့အားမရှိတော့။
"ရှင်မြင်လား၊ အဲ့တာရှင်ပဲ ၊ ယောကျာ်းတကာနဲ့ဆက်ဆံနေတဲ့လူက ရှင်ပဲ"
"အိ့ အိ့ဟီ့"
"ရှင်ကိုယ့်ရှင် ဘာလဲသိပြီလား"
"...."
"ရှင်က ရွံစရာသတ္တဝါတစ်မျိုးပဲ"
"...."
မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းတွေ။
ကြားနေရတဲ့ စကားတွေ။
တကယ်ပဲငါက အဲ့လောက်ရွံဖို့ကောင်းတယ်လား။
ဟုတ်မှာပါ၊ ငါ့ကိုယ်ငါတောင်ရွံမုန်းနေတာ တခြားသူဆိုပိုဆိုမှာပေါ့။
"အ့"
ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရတဲ့ ဆံပင်။
"ရှင့်ကိုမေးနေတယ်လေ သိပြီလားလို့၊ ဟမ်"
"အိ့ အိ့"
"ငိုမနေနဲ့ မေးတာဖြေ"
"သိပြီ ငါသိပြီလို့ !!!!!"
မျက်ရည်ကြားကနေ အားလက်ကျန်နဲ့ အော်မိတယ်။
နောက်ပြီးတုန်ယင်နေတဲ့ စကားသံ။
"ငါ... ငါထယ်ယောင်းဘေးကနေ အိ့ ထွက်သွားပေးမယ်"
YOU ARE READING
I'm Fine
Fanfictionအမေက ဘဝကို အဆင်ပြေအောင်နေဖို့ ပြောခဲ့တယ်။ဘယ်လိုအဆင်ပြေအောင် နေရမလဲတော့ မပြောပြခဲ့ဘူး။ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လဲ ပင်ပန်းနာကျင်နေရင်တောင် အဆင်ပြေနေခဲ့တယ်။ Kim Tae Hyung
