Avengers - The Mutant Thief

Deel 4: De Waarheid

"Wat moeten jullie zeggen?" vraag ik direct. Ik kijk iedereen aan. Tony, die in de linkerhoek van de ruimte zit. Hij doet niets of zegt niets. Hij zit daar gewoon te zitten. De andere aan de tafel kijken ze allemaal naar beneden en Steve zit met zijn handen te spelen. "Wat moesten jullie nu weer zeggen?" "Lewis, het zit zo. Wat we nu gaan zeggen is niet zo makkelijk om te zeggen. Het gaat over jouw ouders. We hebben een paar oude dossiers teruggevonden van hen." Steve overhandigt de dossiers. Ik neem de dossiers aan en bekijkt ze. Er staat niks nieuw in. Alle informatie dat in de dossiers staan ken ik al, door de papieren die ik bij me heb. "Wat willen jullie nu vertellen? Dit weet ik allemaal." wijs ik naar de dossiers. "Euhm..." Steve weet even niet wat hij moet zeggen. "Ik ken het verhaal van horen zeggen. De vader van Tony heeft hen nog gekend. Hij heeft ze aangenomen om samen rond iets te werken. Bij S.H.I.E.L.D. Ze hebben elkaar daar ontmoet en van daaruit zijn ze een koppel geworden."

"Rond wat waren ze bezig?" vraag ik. "Ze hebben de taak gekregen om iets met een steen te doen. Het was supergeheim. Er zijn geen papieren meer van. Ik weet niet goed hoe of wat ze allemaal ontdekt hebben of zo. Maar ze deden het niet in de gebouwen van S.H.I.E.L.D. denk ik. "We hebben wel dit gevonden?" "Wat is dat?" neem ik papieren van Steve over. "Het is een artikel over een huis dat ontploft is door iets vreemds. Maar de oorzaak is nooit gevonden. Er zijn wel slachtoffers gevonden. Drie om precies te zijn. Twee volwassenen die het niet overleefd hebben en een kind, die er met een grote brandwonde in het gezicht van afkwam." "Dus dan was ik dan? En hebben mijn ouders het niet overleefd? Door dat ze iets moesten onderzoeken van S.H.I.E.L.D.?" Ik kan het niet geloven. Mijn ouders zijn dood. Ik dacht het wel al. Waarom zou ik anders bij pleeggezinnen of in het weeshuis terecht gekomen zijn. "Ja, ik heb iemand aangesproken erover en die zei dat iemand dat snel is gaan weghalen om te voorkomen dat ze het ding kwijt zijn." vertelt Steve. "Welk ding?" "Kijk naar de tweede foto." Ik neem de tweede foto erbij.

"Een brokstuk uit de ruimte? Wat is daar speciaal aan?" "Het is niet zomaar een brokstuk. Toen de mensen van S.H.I.E.L.D. dat vonden, kwam er een blauwe gloed af. Maar dat waren ze aan het onderzoeken." "Blauwe gloed? Zoals dit?" vraag ik terwijl ik de gloed laat verschijnen. "Ja, zoiets. Hoe kom je eraan?" vraagt Tony verbaast. Hij komt terug op zijn plaats van daarnet zitten. Opeens is hij heel geïnteresseerd aan het luisteren. "Geen idee. Ik heb het een paar jaar geleden ontdekt. Toen ik al op de vlucht was. Dat maakte het stelen en overleven plots veel makkelijker." "Ik denk dat als ik alles samen leg dat ik denk te weten hoe jij aan je krachten komt." vertelt Vision. "En hoe dan?" vraag ik nieuwsgierig. "Jij was het derde slachtoffer bij de ontploffing en je hebt het overleefd. Dat komt omdat jij niet direct in contact kwam met de stralingen van het brokstuk en daardoor kreeg jij je krachten. Je hebt geluk gehad en dat weten die ruimtewezens. Zij zoeken jou, omdat dat brokstuk van hen is en zij zelf iemand zoeken dat de kracht van dat brokstuk aan kan. En jij bent zo iemand." Ik kijk Vision perplex aan. Geen idee wat ik nu moet zeggen. Iedereen kijkt naar Vision. "Wat? Heb ik iets verkeerd gezegd?" "Neen, maar van waar weet je dat?" "Ik ben een synthezoid." "Oké, als wat Vision waar is dan moeten we iets doen tegen die ruimtewezens." bedenkt Steve zich. "Hoe kunnen we dat doen? Niemand weet wie of waar ze zijn. Beelden hebben we niet, want die waren uitgeschakeld." zegt Tony. "Waar ligt die steen?" vraagt Barton. "Geen idee. Ze hebben die goed verstopt en niemand weet waar." "Zou Fury de plek weten? Of te weten komen." "Kunnen we eens vragen." reageert Steve.

Ik zit er bij en laat alle informatie binnensijpelen. Mijn ouders gestorven omdat ze iets moesten onderzoeken en dat is misgelopen. Monsters die jacht op mij maken, omdat ik krachten heb gekregen van een steen van hen. Ik heb nog vele vragen. "Wat is er met mij allemaal gebeurd? Ik weet niet veel, buiten de vele pleeggezinnen en mijn leven op straat." vraag ik. "De politie heeft je gevonden. Je was nog een baby. Je bent naar een weeshuis gestuurd. Niemand wist wie je was, tot ze je ouders konden identificeren, maar het heeft lang geduurd. Je had echt wel veel geluk. Als je ouder werd, mocht je naar een pleeggezin. Ik denk dat je de rest wel weet." "Ja, ik liep weg en ging naar een ander pleeggezin tot ik volledig verdween en ze me niet meer konden pakken." maakt ik het verhaal af. Het blijft stil. Niemand zegt iets. Niemand durft iets te zeggen. Na wat ze allemaal gehoord hebben.

Ik sta plots op. Waardoor iedereen naar mij kijkt. "Ik euhm..." wijs naar buiten. "Ik euhm... Heb frisse lucht nodig." Ik loop naar buiten. Ik ga op het eerste bankje zitten dat ik tegenkom. Ik heb geen idee wat ik van alles moet denken. Mijn ouders zijn dood en dat is S.H.I.E.L.D.'s schuld. Waarom moesten mijn ouders die stomme steen onderzoeken? "Het leven is oneerlijk, kid." komt Tony naast mij zitten. Ik schrik op. Ik zag hem totaal niet aankomen. "Jij hebt mijn ouders gekend. Heb je mij dan ook nog gekend?" vraag ik. Tony kijkt voor hem. "Ik heb vooral over je gehoord. Je ouders wouden je het liefst weghouden van alles wat met S.H.I.E.L.D. te maken had." "Toch ben ik op de plaats waar ze die stomme steen moesten onderzoeken." "Ik weet dat het moeilijk is om op te groeien zonder ouders." begint Tony het gesprek. Ik trek mijn benen in, zodat ik in een bolletje zit. Ik heb geen zin om iets te zetten. Daarom ben ik ook buiten komen zitten. "Ik weet dat je niet met iemand wilt praten nu en dat je tijd nodig hebt om alles verwerken, maar weet dat ik, en de andere ook, er voor je zijn als je wilt praten. En ik kan je geruststellen, we gaan er alles aan doen om die ruimtewezens een kopje kleiner te maken. Zodat jij weer een normaal leven kunt hebben. Zonder politie en je mag altijd hier blijven. Maar je moet wel terug naar school gaan." "Neen, geen school. Ze gaan ze daar meteen vinden." "Daar regelen we wel iets voor. Hé Lewis, alles komt goed." Tony legt zijn hand op mijn schouder.

Er wordt enkele minuten niets meer gezegd. Ik heb er geen behoefte aan en Tony wist niet wat hij moet zeggen. "Ik ga naar de anderen. We gaan zien voor een oplossing voor jou. Als het terug gaat laat ons maar iets weten. En vergeet niet. We zijn er voor je en we hebben echt het beste met je voor." zegt Tony voor hij opstaat en de plek verlaat. Ik kijk hem na. Hoe gaan de kinderen reageren als ik plots op hun school zit. Iedereen gaat me weer aankijken. Zeker na die overval. Ik wil helemaal niet naar school. Ze gaan me weer aanzien als een monster. Zonder ouders. Als ik dan nog hier gaat rondhangen, dan gaat ze zeker me als een vreemde vogel aan zien. Dit wil ik niet nog eens meemaken. Mijn vorige school was zo. Ik had geen vrienden, door iedereen werd ik aangestaard. Iedereen keek vooral naar mijn litteken. Of ze vroegen ernaar. Eindelijk ken ik wel hoe ik eraan ben gekomen. Ik sta terug op en ga naar binnen.