Avengers - The Mutant Thief

Deel 8: Bezorgd

Hier zitten we allemaal samen rond de tafel. Te eten. Iedereen is weer vrolijk aan het praten. Ik zit er weer stil bij. Plots dan heb ik, zonder dat ik het doorheb, kookpot in mijn linkerhand. Geschrokken laat ik het uit mijn handen vallen. Dat was warm. Meteen trekt Tony me mee naar de wasbak. En houdt het onder water. "Hoe gebeurde dat?" vraagt hij verbaasd. "Geen idee. Plots had ik die pot in mijn hand." "Gebeuren zo'n ongelukken nog?" Ik knik. "Misschien moeten we ze trainen om te zorgen dat het niet meer gebeurd?" stelt Tony voor. "Het moet niet. Maar als je jouw krachten meer onder controle hebt, gaat het beter gaan en kan je misschien meer dan dat je verwacht." "Ja, maar met dit kan ik toch niets meer dan dingen tot bij mij brengen?" "We zullen zien. Morgen na school gaan we eens zien." legt Tony zijn hand op mijn rug. Het onder controle houden van mijn krachten is moeilijk, misschien moet ik toch wel instemmen op het voorstel. "Ik doe het." zeg ik. "Dan zie ik je morgen."

Tony komt terug met een verbanddoos. "Maar school is echt geen goed idee." reageer ik nog snel. "Lewis, dat is het begin. En beginnen is altijd moeilijk. Maar je moet erdoorheen. Je zal zien het gaat beteren. Voorzichtig dit kan pijn doen." Tony dopt met een product op mijn hand. Mijn gezicht trekt een pijnlijk gezicht. "Het zit er toch serieus uit. We gaan het veel moeten verzorgen om geen littekens te krijgen." "Alsof één litteken meer of minder kwaad kan. Liever op mijn hand dan op mijn gezicht." wijs ik naar mijn gezicht. "Lewis, ik weet dat het niet altijd gemakkelijk was, maar zoals je daarnet zag op school is het toch beter gegaan. Aan die dingen moet je denken als je het moeilijk hebt." Ik kijk weg en zeg niets meer. Van zodra Tony klaar is, ga ik terug op mijn plaats zitten. Iedereen kijk me aan. Ik pak mijn bord en ga naar mijn kamer. Iedereen kijkt me na. "Geef hem tijd." hoor ik Tony nog zeggen. De rest hoor ik niet meer. Daarvoor ben ik te ver van hen verwijderd.

In mijn kamer zet ik de televisie aan. Zo eet ik mijn bord leeg. Ik heb eigenlijk geen honger meer, maar de laatste tijd heb ik niet zo lekker gegeten. "Lewis, is alles oké?" vraagt Clint. Ik reageer niet. "Heb je zin om eens naar de sportzaal te gaan? Om eens te testen?" Ik knik. "Heb je iets van makkelijke kleding?" "Neen, niet echt." "Dan mag je we iets van iemand lenen. Kom maar mee." Samen gaan we op stap. Eerste tussenstop gemakkelijke kleren aandoen, tweede stop naar de sporthal. Daar wacht Tony ons al op. "Heb je ook al gevochten?" "Het was niet echt vechten. Ik vluchtte vooral." "Oké, Wanda is hier ook. Zij gaat je vooral helpen met je krachten." vertelt Tony. Hij en Clint vertrekken. Straks ga ik met hen bezig zijn, maar nu is het met Wanda. "We gaan rustig opbouwen. Eerst zien wat je allemaal kan, dan kunnen we daarop bouwen. Wat kan je allemaal met je krachten?" "Euhm, momenteel weet ik dat ik dingen kan laten verschijnen in mijn hand." antwoord ik. "We zullen wel eens en doe maar eens en ook de andere dingen die je kan doen." Ik laat een paar lichte voorwerpen tot bij mij komen. "Als ik geluk heb, kan ik ze ook laten vliegen, maar dat is niet altijd."

"Weet je ongeveer hoe zwaar of hoe groot je kan gaan?" vraagt Wanda. Ik schud mijn hoofd. "Ik deed altijd maar kleine dingen. Een brood is het grootste wat ik gedaan heb." "Oké, dan gaan we het eens testen." Wanda loopt de ruimte rond om iets zwaars te vinden. "Hier is iets van vijf kilogram. We gaan dat testen. Daarna testen we iets groots." zegt ze. "Ik concentreer me en kijk goed uit dat ik het gewicht te pakken heb." De blauwe gloed komt tevoorschijn. Maar er gebeurt niets. "Het werkt niet. Vijf kilogram is te veel." "Concentreer je. Wie weet lukt het nog wel." Ik probeer het nog een keer, maar je ziet dat de gloed soms knettert, waardoor het niet lukt. "Dat is niets. We proberen iets groters, maar lichter." legt Wanda haar hand op mijn schouder. "Kijk, daar staat die kader. Probeer dat eens?" Ik knik en denk weer aan de kader. Dat lukt dan weer van de eerste keer. "Goed, grote dingen werkt, maar de zware niet. Misschien met een beetje training, komt dat wel goed." "Hoe kan ik dat zelfs verbeteren?" "Door stap voor stap op te bouwen. Nu doen we kleine dingen, dan gaat we iets groter en dan nog groter tot we aan het limiet zitten. En dat is bij iedereen anders." "Maar je moet nog niet aan dat denken. Nu gaan we eerst je krachten leren kennen en zien wat je al kan. En die goed beheersen."

Tony en Clint komen terug. Gaan we andere testen doen?" vraagt Clint. Ik knik. "Hoe ging het hier?" polste Tony. "Goed. We hebben ongeveer een zicht op wat hij kan en niet kan." antwoordt Wanda. "Oké, dan zullen we nu zien naar jouw conditie en andere dingen. Is dat goed." "Waarom moeten we dat doen? Wat heeft dat te maken met mijn krachten?" "We willen zeker weten, dat je niets anders gekregen hebt door de steen." "Eerst gaan we lopen, dan gaan we een beetje boxen. Als laatste gaan we jouw oog-hand snelheid, coördinatie en snelheid testen met een spel, genaamd plate tapping." "Ga maar naar de loopband." zegt Tony. Ik begin te lopen. Ik moet vijf minuten lopen. En zo snel mogelijk proberen gaan. Het gaat goed, maar ik merk niets bijzonder. Daarna het boxen. Hier gaat het om kracht. In een minuut moet ik zo veel mogelijk op de zak boxen en zo krachtig mogelijk. Dat gaat goed. Maar mijn armen beginnen wel pijn te doen.

Ik mag na dit even rusten. En mijn armen terug kracht geven. Ondertussen legt Clint me uit wat de bedoeling is van de plate tapping. Dat klinkt niet echt moeilijk. Maar wel intensief. "Ben je klaar? Dan gaan we eraan beginnen." "We beginnen eerst met je linkerhand en dan gaan we met je rechterhand doen." Ik zet me klaar. "En... Start." zegt Clint en ik doe mijn uiterste best. "Stop." zegt Clint één minuut later. Ze bekijken het en controleren het met de uitslagen. "De volgende hand." Ik doe exact hetzelfde. "Ga maar douchen. We zullen daarna de resultaten bespreken." Ik neem mijn spullen en verlaat de ruimte. Ik heb geen idee wat ik ervan moet denken. Ik heb er een goed gevoel over. Mijn conditie is goed, want ik moest veel voor de politie vluchten. Vechten deed ik niet veel, dus dat zal niet zo fameus zijn, maar wie kan dat nu? En dat laatste dat ging ook nog vlot. Maar om te stelen moest ik ook snel kunnen zijn met mijn handen. Dat heb ik daarvan geleerd.

"We hebben, je resultaten naast elkaar gezet. Je conditie is wel goed. Je boxen iets minder. De plate tapping was zeer goed. Je hebt een goede oog-hand snelheid en coördinatie." zegt Clint. "Wat wil dat zeggen? Dat door die steen mijn coördinatie beter is geworden?" "Niet dat we weten. Daarvoor moeten we de steen te pakken krijgen." "Is er al nieuws daarover?" "Neen, we hebben nog niets gevonden." "Fury doet zijn best. En wij ook." "Ga nu maar slapen. Het is al tien uur. Morgen moet je weer naar school gaan." Mijn humeur verandert meteen. "Waarom kan ik hier geen les krijgen? Dat is toch veel gemakkelijker." "School is beter om sociale contacten te leggen. Ze leren niet alleen de lessen ook andere zaken leer je daar." zegt Tony. "Sociale contacten? Dat heb ik nog niet gemerkt. Ze ontwijken me alleen maar." "Dat komt wel goed. Geef het tijd." "Ja. Eerst zien dan geloven."