Avengers - The Mutant Thief

Deel 23: Kerkhof

Ik sta klaar in mijn sportkleren. Al zoekend naar een van de Avengers, warm ik me al op. Zo kan ik straks meteen vertrekken. Ik ga heel het gebouw af. Er is precies niemand hier. In het laboratorium vind ik eindelijk iemand. "Bruce, ik ben snel gaan lopen. Ik blijft normaal gezien in het park." "Oké, dat is goed. Niet te laat terug, hè." reageert hij. "Ja, doe ik. Waar is iedereen? Ik zocht jullie, maar ik vind niemand." "Dat kan. Zij zijn op zoek voor een ander missie." "Ah zo en jij bent hier gebleven?" "Ja, ik moest hier nog allerlei dingen aanpassen en onderzoeken. En er moet iemand bij jou blijven." "Veel succes dan. Ik ben weg." "Moet ik niet mee?" vraagt hij nog snel. "Nee, dat hoeft niet. Ik blijf hier in het domein." zeg ik. "Het zal niet zo lang duren." Bruce knikt.

Ik loop meteen naar de begraafplaats. Ik heb misschien gelogen over het feit dat ik binnen blijf of weg ga. Dit is iets wat ik alleen moet doen. Ik heb geen zin dat er hier iemand mij in het oog houd terwijl ik hier zo'n emotioneel wrak ben. Ik heb even nood om naar de graven van mijn ouders te gaan. Het is al lang geleden dat ik er geweest ben en ik mis je eigenlijk. Alles wat ik momenteel meemaak of te weten kom, doet me doet me aan hen denken. Ik ga op mijn knieën zitten en een traan verlaat mijn oog hoek. Ik vind het nog altijd moeilijk om te beseffen wat er allemaal gebeurd is en wat er allemaal aan het gebeuren is. Ik zucht eens diep. "We zijn bijna bij de waarheid, mama en papa. Nog heel eventjes doorbijten en dan is jullie dood opgehelderd en is mijn onschuldigheid aangetoond." Ik ben enkele momenten stil. Dit is zo moeilijk om te vertellen. Er is ook al zoveel gebeurd. Sinds ik weet dat zij mijn ouders zijn ben ik hier vaak naar toe gekomen. Het is een plek waar ik even al mijn zorgen kan vergeten. De situatie ligt me toch wat zwaar. Zwaarder dan gedacht.

"We wachten gewoon op nieuws van Captain Marvel, maar ik weet zeker dat ze er zo mee gaat af komen of doorgeven en dan gaan we al een hele stap vooruit zijn. Als ze nieuws heeft over de planeet waar de steen van afkomt. We zetten jullie werk verder. Maar op een andere manier en veiliger. En misschien nog een geheime manier. S.H.I.E.L.D. weet er niets van. Dat we het doen en zoveel te beter. Als zij weer weten dat we die steen hadden, zorgen ze dat de steen verstopt is. Wij hebben we een manier gevonden om de steen te vernietigen. Anders zouden ze weer zagen dat die steen gevaarlijk is." Alles komt er in één keer uit.

Ik denk na. Over hoe ik de meteoriet kapot gemaakt heeft. "Maar de steen is kapot. We hebben het gelukt doordat ik een schokgolf kan sturen. Ik heb hem kapot gekregen. Onlangs heb ik ontdekt dat ik ook schokgolven kan sturen. Heel vreemd, maar wel leuk om te doen. Ik heb wel altijd schrik om de zaal kapot te maken waar ik ik ben. Ik heb de trainingszaal vernietigd, dus hebben we die helemaal opnieuw moeten renoveren en ook de tuin heb ik een beetje verpest, maar de tuin is iets minder erg dan de trainingszaal die vernield was. Zowel Wanda als Clint waren gewond geraakt. Dus ik voelde me kei schuldig tegenover hen. Eigenlijk zijn het het stuk voor stuk goede mensen die echt wel met mij in zitten. Maar ik weet niet. Ik kan op één of andere manier maar niet aan hen binden. Want ik heb schrik dat ik dan iets slechts doen en hen teleur te stellen en dat wil ik niet. Ik kan me ook niet zo goed hechten aan mensen, omdat ik dat nooit heb kunnen doen. Ik ben ook nooit geweest zoals mijn zus. Ik heb Alix gevonden. Het is wel leuk om te weten dat ik een zus heb. Maar het is ook vreemd, omdat wij totaal niet samen zijn opgegroeid. En dat ik ook zo niet wist dat ze bestond. Gisteren hebben we haar het verhaal ook vertelt. Ze was ervan geschrokken, maar het ging wel met haar. Aan een kant wil ik ook een leven zoals zij heeft. Met een liefdevolle familie en een goed leven. Maar ik mag nu niet klagen. De Avengers zorgen goed voor mij. Daarvoor heb ik minder geluk gehad. Het gaat wel goed komen. Dat zegt meneer Stark altijd. Ik weet niet of ik het moet geloven of niet. Ik wil het wel, maar is het echt zo?"

Eventjes ben ik weer stil. Ik heb mijn verhaal gedaan. Het deed wel deugd om het eens te kunnen zeggen tegen iemand anders. Ik weet wel dat ik geen reactie ga terug krijgen, maar het voelt goed om het eens verteld te hebben tegen iemand die het niet al kent. Ik ga aan de achterkant van het graf van mijn ouders zitten. Rustig geniet ik van de stilte. Ik weet niet hoe lang ik hier zit, maar schrik opeens op. Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat het toch wel al een tijdje geleden is dat ik vertrokken ben. Dus ik echt zorgen dat ik snel terug ben. Want anders gaan ze zich vragen stellen. Ik loopt terug naar het gebouw, maar eerst langs het bosje gaan, omdat ik nog even alleen wil zijn. Ik ben geen politie tegen gekomen onderweg en daar ben ik zeer blij om. Ik heb er niet echt opgelet eigenlijk. Een kleine lach verschijnt op mijn gezicht. De kans dat iedereen er achter komt, is zeer klein. Ik zeg hier niets over tegen iemand en niemand heeft me gezien. Het wordt al iets donkerder. Ik besluit om naar binnen te gaan. De warmte te gaan opzoeken. Ik begin het kouder te krijgen. Zeker van het lopen en de temperatuur begint al te zakken.

Ik ga naar binnen recht naar de woonkamer. Op zoek naar Bruce om te zeggen dat ik terug ben. "Daar ben je. Ik vroeg me al af waar je bleef." komt Bruce bij mij. "Sorry, ik ben nog eventjes in het bos geweest en heb me daar neergezet. Even gezeten om van de rust te genieten. Dat kan echt deugd doen." vertel ik. "Dat kan wel goed zijn. En hoe ging het lopen?" "Dat ging wel." reageer ik. "Nog geen niets van de anderen?" "Ze zouden hier elk moment kunnen zijn." zegt Bruce. Op dat moment komen er enkele Avengers de woonkamer binnen. "We zijn er!" roept Sam. "Hoe is het gegaan?" vraagt Bruce. "Het ging wel. Dat probleem is ook weer van de baan." reageert Steve. "Wat was er misschien?" vraag ik. "Niets speciaals. Gewoon een gevangene die ontsnapt was." "En daarvoor schakelen ze jullie in?" "Ja, soms doen wij van die klusjes. Het stelt niet veel voor." "Wij pakken ze ook meteen op. De politie die lukken dat niet. Daarom moeten wij dat doen." Ik lach mee. "Ik ga mij wassen." sta ik op. "Ja, ik ga het ook doen. Ik denk dat er nog zich moeten gaan wassen." loopt Tony met me mee voorbij enkele andere Avengers. Iedereen ligt plat van het lachen. "Ik heb wel hard moeten lopen. Niet iedereen kan vliegen." Steve loopt mee met ons. Wij gaan naar onze kamer. "Wat ben je gaan doen?" vraagt Tony. "Ik ben gaan lopen. Hier in het bosje." "Dat kan leuk zijn. Hoeveel heb jij gedaan?" informeert Steve zich. "Een vijftal kilometers. Maar ik heb ook gestapt. Erna ben ik tegen een boom gaan zitten. Het is daar soms echt heel stil. Dat is zot." "Ja, dat kan echt deugd doen. Ik ken dat." reageert Tony. "Tot straks." zegt Steve als ik in mijn kamer verdwijn. Ik knik en sluit de deur.