Avengers - The Mutant Thief

Deel 16: Nieuwe Werkkracht

Ik loop het laboratorium van Tony binnen. Tony en Bruce zijn weer op zoek naar een manier om de steen kapot te maken. "Hoe gaat het hier?" vraag ik. "Nog steeds hetzelfde." antwoordt Tony. "Ik heb misschien wel een manier om om die steen kapot te krijgen. Als niets werkt van hier op Aarde en de steen komt van buitenaf." begin ik. "Ja, wat dan?" polst Tony ongeduldig. "Of dan moet het op de planeet zelf kunnen kapot gemaakt worden of gelijke krachten bestrijden met gelijke krachten. Dat ik de steen probeer kapot te maken." Tony en Bruce kijken elkaar. "Hoe bedoel je precies?" vraagt Bruce voor duidelijkheid te hebben. "Awel, zoals een paar dagen geleden met de schokgolf in de trainingszaal. Misschien kan ik zoiets proberen om de steen kapot te maken. Maar dan niet hier. Dat ik hier weer niets vernield." leg ik uit. Tony knikt. "Ik ken wel een plek. We kunnen het altijd eens proberen. Het kan nooit kwaad. Misschien lukt het wel." zegt Tony. "En je hebt wel gelijk met wat ze zeggen gelijke krachten bestrijden met gelijke krachten. Dus waarom niet." Hij kijkt naar Bruce voor zijn goedkeuring. Hij knikt. "En als het je lukt zijn we direct van de steen verlost. Maar dan moeten we wel eerst zorgen dat je de schokgolf onder controle hebt. Misschien als je dat gecontroleerd kunt doen dat je dan meer gerichter de schokgolf kunt sturen. Dat je alleen de steen kunt doen en dat je geen grote cirkel rondom jou doet." "We zullen je dan trainen en dan zo snel mogelijk proberen de steen kapot maken. Dan zijn we er vanaf. En dan moeten die Soetopolanen niet meer naar jou zoeken om de steen te zoeken. En dan zijn we van die twee problemen af." vertelt Tony. "Gaan ze me niet nog altijd zoeken? Ook al is de steen kapot. Ik heb krachten van hun steen gekregen. Dan ben ik toch nog altijd een doelwit van hen." zeg ik. "Misschien wel, maar als je genoeg getraind hebt en je krachten goed onder controle hebt, kan je ze wel aan. En je gaat zien. Ze gaan snel terug gaan naar hun planeet en nooit meer terug komen.

"Goede dag, mijn naam is Andrew Adams en ik ben hier nieuw. Vandaag is mijn eerste dag. Ze zeiden dat ik naar de balie moest komen voor mijn badge en nog enkele papieren in orde moest zetten." zegt Andrew. Hij is zenuwachtig met zijn mouw aan het spelen. "Ja, dat klopt. Ik zal meteen de papieren brengen en de badge maken." reageert de receptioniste met een lach. Ze verdwijnt door een deur achter haar. Andrew kijkt rond hem. Hij houdt alles goed in het oog. De receptioniste komt terug met een pakje papieren. "Zo, Hier moet u enkel nog tekenen en dan kan ik u badge maken." toont de receptioniste een plek op het papier aan. "Dit is gewoon een bewijs dat je de badge gekregen hebt." Andrew knikt. "U moet uw badge elke ochtend en avond scannen of als u het gebouw verlaat moet u ook telkens scannen. Zo weten wij wie binnen of buiten is. In welke afdeling werkt u?" vraagt ze. "Ik werk in de opslagruimtes." antwoordt Andrew. Ze typt van alles in de computer. "Oké, dat is alles. Hier is uw badge en prettige dag verder. Daar op het paneel kan u zien waar u moet zijn. Daar weet u ook wat u moet doen." Andrew verlaat de balie en gaat verder het gebouw in.

Clint en ik zijn buiten aan het trainen. Het is mooi weer en ik heb liever als we met de schokgolf trainen dat we dat buiten doen. Daar is de schade altijd minder erg dan binnen. "Allez, komaan! Je bent goed bezig, Lewis. Nog eventjes volhouden en het lukt je wel." moedigt Clint me aan. "Maar dat zeg je al twee uur. En al twee uur lukt het niet. Dan moet er toch iets zijn of kunnen we niet even stoppen. Het is zo zwaar." zeg ik moe. "Nee, nog eventjes. Nog heel eventjes doordoen. We zijn er bijna. Ik weet het. Je kan het. Komaan. Nog één keer." "Oké, dan. De laatste keer. Ik ben echt moe. Het is echt zwaar." Ik maak me klaar en concentreer me voor me. Ik probeer tot net voor Clint te komen met de schokgolf.

Andrew kijkt uit het raam. Hij ziet Clint en een jonge kerel op het veld bezig. "Wie is dat?" vraagt hij aan een mede collega. "Dat is Clint Barton en Lewis of zo. Dat is de jongen die een overval gepleegd zou hebben en zij hebben hem opgevangen. En ze beschermen hem. Ze houden hem op het goede pad. Zodanig dat hij niet naar een instelling moet gaan." vertelt de mede collega. "Een overval? Amai en die laten ze zomaar vrij rondlopen." De mede collega knikt. "Ja, maar hij is zestien jaar en ze zien iets goed in hem. Ik weet het niet precies goed het fijne ervan." "En wat doen ze daar?" informeert Andrew zich. "Geen idee wat ze daar doen. We zien ze amper en we praten er nooit mee. Wij zijn hier enkel om te zorgen dat ze hun werk kunnen werk." Andrew blijft kijken naar de twee die bezig zijn. "Heeft die jongen ook krachten?" vraagt Andrew. "Ik weet het niet. Ik let er niet op. Ik ben hier veel te druk bezig met alles wat ik moet doen. Jij zou beter ook voordoen." Andrew gaat terug naar zijn plek en begint te werken. Plots zijn er lichte trillingen over heel het gebouw te voelen. Andrew kijkt opeens naar buiten. "Wat was dat?" Zijn mede collega komt ook eens kijken. Ze zien dat Clint op de grond ligt en dat het veld er een beetje anders uitziet dan daarnet. "Het is vast niets."

Tony komt bij de twee staan. "Nu is het geen tijd om te luieren." "Ik luier ook niet. Ik ben gevallen door de schokgolf." zegt Clint als hij rechtstaat. "Het was nog iets te groot." reageer ik. "Dat was al iets beter. Probeer echt te focussen waar je de schokgolf wilt heen brengen. En misschien echt gewoon zo klein mogelijk te houden. Het was wel al goed. Het was al veel kleiner dan de eerste keer dat je het voor had." Ik knik. "Maar dat zal voor morgen zijn. Ik ben echt veel te moe daarvoor. Ik ga mijn best doen morgen, maar vandaag ben ik echt op. we zijn hier al meer dan twee uur bezig. En ik misschien nog een beetje huiswerk maken." "Ja, dat is goed. Ga maar. Wij komen mee." zegt Clint. "We moeten wel snel zijn. Als we de steen willen vernietigen zo. Zeker als de vijand er niet aan mag komen." stappen Tony en Clint met Lewis naar binnen. "Ja, dat weet ik, maar het gaat wel snel genoeg zijn om hier klaar te zijn. En anders doen we het zoals nu maar dan ergens anders. Zoals in het bos zodat we daar niets fout kunnen doen. Dat we niets vernielen, zoals bij de trainingszaal. Als het echt niet lukt binnen de tijd." "Overmorgen doen we het zeker. Daar ga jij klaar voor zijn. Daar ben ik vast overtuigd over. Waar dat weten we nog niet. Dat zullen we wel zien. Ik vertrouw er wel op dat we het hier kunnen doen." Slaagt Clint zijn arm over mijn schouder. "Wie gaat er het gras terug goed zetten?" vraag ik. "We zullen wel tuinmannen zoeken ervoor. En het gras is niet zo erg als de trainingszaal." Antwoordt Tony. "Nu zeg je dat wel, vroeger als Thor vertrok en hij een teken achterliet was je boos." "Dat is iets anders. Lewis kan er niets aan doen. Thor wel." De twee waren aan het lachen. Ik moest wel mee lachen.