Avengers - The Mutant Thief

Deel 17: Vernietiging

Iedereen is nog aan het slapen. Het is logisch. Het is nog maar vijf uur 's morgens. Ik kan niet meer slapen en ben naar het laboratorium gegaan van Tony. De steen ligt daar en ik zou het wel eens willen bekijken. Er moet toch iets over het hoofd gezien zijn. Waarom vinden we er niets van de steen. Er moet iets speciaals zijn aan dat ding waardoor het zo hard is en onverwoestbaar. Ik pak een vergrootglas. Ik zie exact dezelfde blauwe gloed als die van mijn krachten. Ik denk na. Zou het echt wel lukken met mijn krachten. Ik ben daar bang voor. "Lewis, wat doe jij hier?" vraagt Tony. Ik draai me geschrokken om. Ik heb Tony daar niet verwacht. "Kan je die steen niet loslaten?" "Ik weet gewoon niet of het me gaat lukken." vertel ik mijn zorgen. "Het gaat je wel lukken. Ik weet het zeker van. Je hebt er veel voor geoefend en je bent er klaar voor. Je hebt die schokgolf helemaal onder controle." "Ik weet het toch zo niet. Ik kan alleen maar denken wat als het fout loopt? De vorige keer bij de schokgolf in de trainingszaal. Hij is pas klaar wie weet is het weer zover." "Lewis, kijk eens naar mij." draait Tony me naar zich toe. Ik kijk hem aan. "Iedereen gelooft in jou. Die steen is morgen weg. En jij gaat daarvoor zorgen. Als je het toch niet lukt, zoeken we iets anders. Maar je wilt het graag doen, ik zie het in je ogen." "Ik wil gewoon van de steen verlost zijn, maar wat gaat er aan hangen? En wat als die Soetopolanen erachter komen dat de steen vernietigd is?" "Dat weten we niet, maar daar zullen we zeker achter komen. Daar moet je nu niet aan denken. Oké?" Ik knik. "Kom, we gaan naar bed gaan. Nog eventjes proberen slapen. Dat we goed uitgeslapen zijn voor straks." Samen lopen we terug naar onze kamers. "Meneer Stark, dank je wel." zeg ik voor ik mijn kamer binnen stap.

Hier staan we dan terug in de trainingszaal. Vandaag gaan we de steen vernietigen. Iedereen staat rond mij de steen ligt voor mij. De afgelopen twee dagen heb ik veel geoefend en lukt het mij om echt gespecificeerd de schokgolf te sturen. Dus daarom doen we het terug in de trainingszaal. Maar ik ben niet zeker van of het echt wel gaat lukken. De stress blijft toch zitten om het niet weer te verpesten. Ik concentreer me en focus me op de steen en stuur een schokgolf uit. De steen barst in duizenden stukjes. Eerder stof. Er blijft niets meer over. Ik sta versteld te kijken naar het gruis voor mij en iedereen is heel fier op mij. Clint en Tony ruimden het afval bij elkaar en gooide het weg. Als het weg is, begin ik te lachen. Het is me gewoon gelukt. "Goed gedaan, Lewis! Zie je dat je het kon. Je hebt echt gedaan wat je moest doen en je hebt de schokgolf echt onder controle." zegt Clint. Tony neemt me vast. Hij geeft me een stevige knuffel. Dat had ik niet verwacht. "Sorry." zegt hij. "Dit moeten we vieren. Nu dat de steen weg is, is dat al een gevaar minder op de baan." "Ja inderdaad. We zullen naar de woonkamer gaan en daar het vieren." reageert Thor. "Toch geen feestje? Het is toch nog veel te vroeg daarvoor?" vraag ik. Voor mij hoeft dat echt niet. We hebben gewoon een steen kapot gemaakt. Dat is toch geen reden voor een feestje. "Maar een rustig feestje mag toch? Om te vieren dat het je gelukt is." zegt Tony. "Onder ons. Dit is een grote stap voor jou. Dat weet je toch?" Ik knik. "Maar daarvoor moet er toch geen feestje zijn?" "Gewoon een feestje met iets speciaals om te eten en een avond waar dat we dingen samen doen." vertelt Tony. Ik haal mijn schouders op. Ze doen maar. Als zij zin hebben in een feestje, waarom niet. "Als ik langer mag opblijven." "Voor een keertje is het goed." zegt Steve. Ik lach.

"Is de meteoriet dan niet geactiveerd geweest door iemand met gelijkaardige krachten?" vraagt Steve. "Dat zou wel kunnen." reageert Tony. "Maar hoe kan het dan dat het ontploft is geweest?" pols ik. "Misschien een verdedigingsmechanisme van de steen zelf." bedenkt Bruce. "Of iemand van die planeet is er achter gekomen dat mijn ouders die steen hadden en heeft ze geactiveerd, maar daardoor de foute inschatting gemaakt. Doordat S.H.I.E.L.D. zo snel kwam dat het niet mogelijk was om de meteoriet mee te nemen?" vertel ik. "Dat kan wel, maar alles is zo vaag. We kunnen niets met zekerheid zeggen." zit Tony mijn zijn handen in het haar. "Maar Lewis zijn uitleg klinkt wel logisch." reageert Bruce. "Zijn mijn ouders dan echt vermoord geweest? Dan is het niet hun schuld dat die steen is ontploft?" vraag ik. "De kans is groot. Sorry, Lewis." gaat Steve op me in. Ik leun met mijn hoofd op de leuning van de zetel. Mijn handen leg ik op mijn gezicht om mijn gezicht af te schermen. Dit is een schok. "Gaat het, Lewis?" vraagt Tony bekommerd om mij. Ik ga terug rechtop zitten. "Ik heb eventjes frisse lucht nodig." sta ik op. Ik ga recht naar buiten. Aan de ingang ga ik op de bank zitten. Ik laat mijn hoofd op mijn handen leunen. Die leunen op mijn knieën. Ik weet even niet wat te denken. Mijn ouders zijn vermoord geweest. Ik voel dat er iemand naast mij komt zitten, maar ik beweeg me niet. Een tijdje is het stil. Ik heb geen nood om te praten en die dat naast mij zit zegt geen woord.

"Weet je er was eens een avond dat we een feestje hadden." Ik zet me recht en kijk Natasha vragend aan. Van waar komt dat opeens? "Clint was aan het lachen met het feit dat enkel Thor zijn hamer kan oppakken. Thor nodigde hem uit om hem op te pakken. Dus ging Clint de uitdaging aan. Maar het leverde geen succes. Barton kreeg de hamer niet omhoog. Daarna probeerde Tony eens. Eerst zonder Iron Man handschoen. Daarna wel eventjes en ook probeerde hij het eens met James. Ook Bruce probeerde zonder succes. Als laatste probeerde Steve het. Ik weet niet wat er gebeurde, maar op Thor zijn gezicht verdween zijn glimlach. Maar als snel toverde hij die weer. Ze vroegen het ook aan mij, maar ik weigerde. Een tijdje later toen Vision gecreëerd was, nam hij dat op alsof het niets was. Iedereen stond versteld te kijken." Ik snap nog altijd niet waarom ze dat verhaal vertelt. "Als Ultron verslagen was, liepen Thor, Tony en Steve samen naar buiten. Onderweg waren Tony en Steve weer bezig over de hamer. Die keer zeiden ze dat een lift waardig was, omdat de lift naar boven gaat als de hamer er in is." Ik kijk haar fronsend aan. "Weet je waarom ik dat aan jou vertel?" Ik schud mijn hoofd. "Hopend om je gedachten te verzetten. En om aan te tonen dat daarbinnen enkel idioten zitten. Maar ze hebben een gouden hart." Ik moet lachen. "Ik wist ook niet goed wat ik moest zeggen. Ik ben slecht met verdriet. Maar mijn ouders zijn omgekomen." Ik kijk haar met grote ogen aan. "Hoe heb jij dat verwerkt?" "Dat is anders bij iedereen. Ik zat ergens waar ik niet echt aan hen kon denken. Plus is had Yelena, mijn adoptie zus, nog." Ik knik. "Het klinkt misschien raar, maar het is precies of ik ze pas kwijt ben. Ik wist wel dat ze al jaren dood zijn, maar nu dat ze echt vermoord zijn geweest is het precies terug." zeg ik. "Dat wil zeggen dat je het nog niet helemaal verwerkt hebt. Daarvoor moet je echt je tijd nemen. Wij helpen graag waar het nodig is." legt Natasha haar hand op mijn schouder. Ik knik dankbaar.