Avengers - The Mutant Thief

Deel 12: Schokgolf

"Ik stop ermee!" roep ik. Zonder dat ik het echt besef komt er een grote, blauwe golf uit mijn handen. Geschrokken kijk ik ernaar. Dat was niet de bedoeling. Ik kijk op en zie dat de hele verdieping vernield is. Ik durf niet te bewegen. Ik sta aan de grond genageld. Tony, Steve en Bruce komen kijken. "Wat is hier aan de hand?" kijkt Steve verbaasd rond. Tony loopt meteen naar Lewis. Terwijl Bruce en Steve naar Clint en Wanda zoeken. "Lewis, gaat het?" vraagt Tony aan me. Ik reageer niet. Ik ben nog altijd in shock wat er gebeurd is. Tony trekt me mee naar de woonkamer. Hij begeleidt me ernaar toe. Ik ben nog altijd niet op de wereld. Hij zet me neer in de zetel. "Wat is er gebeurd?" vraagt Sam. Hij komt bij mij staan. "De hele trainingszaal is vernield geweest. Geen idee hoe het kwam. Toen ik ging kijken, stond hij daar en was alles weggevaagd." vertelde Tony. "Kunnen er nog enkele mensen komen helpen?" komt Steve de kamer in. Sam, Scott en Rhodes gingen naar beneden. Tony blijft bij mij. Hij geeft mij een glas water. Ik kijk naar het glas en pak het vast. Voorzichtig drink ik er een paar slokken van. Dan neemt Tony het weer van mij over. "Gaat het, Lewis?" probeert Tony nog eens. Ik kijk hem aan, maar zeg nog altijd geen woord. "Euhm..." begin ik. Maar word onderbroken door Sam en Steve een bewusteloze Clint binnen brengen. Ze legde hem even in de zetel. Ik kijk naar hem. Dit is wat ik heb veroorzaakt. "Met Clint en Wanda gaat alles goed komen. Daar moet jij je nu geen zorgen. Jij moet nu zorgen maken over jou." Sam blijft bij Clint. Ze gaan hem zo gaan verzorgen, maar Bruce is nu nog nodig in de trainingszaal.

Ik leg me neer tegen de rugleuning en sluit mijn ogen. Tony zit nog steeds naast mij. Hij dringt niet aan. Ik kan het nu niet zeggen. Ik ben moe en ben niet in staat om het verhaal te vertellen. Ik val in slaap op de zetel. Het laatste wat ik nog voel is dat iemand, waarschijnlijk Tony, me neerlegt en een dekentje over me legt. Voor de rest ben ik echt weg.

Ik word wakker. Ik gooi het dekentje van me af en sta op. De klok geeft aan dat het tien uur is. Het is stil hier. Ik vraag me af waar iedereen is. Ik loop naar de keuken. Ik vul een glas met water. Ik heb wel veel dorst. Mijn leeg glas zet ik in het afwasmachine en dan ga ik op zoek naar de anderen. In hun kamer zijn ze niet. De vergaderruimte is ook leeg. Ik loop naar beneden. Hoe dichter ik bij de trainingszaal komt, hoe meer ik denk dat ik daar niet wil zijn. Ik loop naar de zieken ruimte. Daar liggen Clint en Wanda, maar van de andere zijn geen spoor. "Lewis." zeg Clint. Ik draai me om naar Clint. Ik weet niet wat te zeggen. "Dit kan gebeuren. Je moet je niet schuldig voelen. Het valt echt mee." vertelt Clint. "Sorry." zeg ik. "Dat is niet nodig." "Wat heb je eigenlijk?" pols ik. "Niet veel, gewoon een paar sneden, mijn rug doet pijn van de klap... Voor de rest gaat het wel." somt Cint op. Ik weet niet wat ik moet zeggen en kijk richting Wanda. Zij is er erger aan toe. "Dit is wel mijn schuld." fluister ik. Clint hoort het niet. Hij is terug in slaap gevallen.

Ik ga verder op zoek. Overal zijn ze nergens te bespeuren. Ik ga echt wel naar de trainingszaal moeten gaan. Trap voor trap ga ik naar beneden. Ik zie al een deel van wat ik heb aangericht. Ik hoor ook enkele stemmen. Dus ze zijn allemaal hier. Ik loop de ruimte binnen en schrik weer. "Lewis, je bent wakker." merkt Steve op. Tony komt tot bij mij. "Hey, gaat het?" vraagt hij. Ik knik en kijk rond naar wat ik heb veroorzaakt. "Lewis, dit is niet jouw schuld. Zoiets kan iedereen overkomen." zegt Tony. Ze zijn aan het rondkijken en de ramen aan het toeplakken. "Morgen komen er mannen om het puin weg te halen en dan gaan we het terug inrichten." vertelt Tony het plan. "Als je klaar bent om te praten van wat er gebeurd is, zeg het maar. Clint en Wanda hebben nog niets gezegd. Ze wouden het jou laten zeggen. Praten helpt wel." "Ik wil het wel zeggen. Maar enkel aan jou." reageer ik. Tony en ik lopen richting de woonkamer. "Zeg het maar. Op jouw gemakje." "Dus we waren aan het trainen, maar met mijn arm die pijn deed en ik was er met mijn gedachten niet bij. En daarom werkte niet goed bij de training. Ik verloor de controle en er gebeurde iets met mijn handen en er kwam een blauwe golf eruit en alles is weggevaagd. Ik snap het niet. Normaal kan ik enkel dingen tot bij mij laten komen en niet dat. Dat heb ik nog nooit voorgehad. Ik was echt geschrokken." "Dat kan gebeuren. We zullen eens zien wat dat is." "Maar niet nu. Alsjeblieft." smeek ik. "Dan doen we het later. Eerst rustig de trainingszaal opruimen en dan zullen we terug beginnen trainen. Eerst nog altijd je teleportatie krachten. Als je klaar bent om met die shockgolf te werken, dan laat je het maar weten." "Dank je." zeg ik tegen Tony. "Dat is graag gedaan. Ga nu maar nog eventjes slapen. Het is al laat en morgen heb je school. Als dat gaat lukken, na wat hier gebeurd is. Anders mag je morgen thuis blijven. Maar enkel als het echt niet gaat." Ik ga proberen." zeg ik knikkend en vertrekt naar de kamer.

Na lang piekeren val ik toch in slaap. De beelden van de verwoeste trainingszaal blijven in mijn hoofd rond spoken. En om zeven uur gaat de wekker af. Ik ben nog zo moe als iets. Maar toch sta ik op. Met een diepe zucht. We moeten naar school. Dat gaat mijn gedachten verzetten, maar ik weet niet of dat gaat gaan. Die jongens, die me gezien hebben met het mes, ontwijken me met een grote boog. Ze hebben duidelijk schrik gekregen. Gelukkig hebben ze het niet rond gebazuind. Ik verschijn aan de tafel. Deze keer zitten er al meerdere Avengers. Clint is er ook bij. "Gaat het lukken vandaag?" vraagt Tony bezorgd. "Ik denk het wel." antwoord ik. "Als het toch niet zou lukken, laat dan iets weten. Dan melden we je ziek." zegt Tony. "Ik ga proberen. Het gaat waarschijnlijk mijn gedachten afleiden." reageer ik. Tony knikt goedkeurend. Iedereen zit te praten. Clint moet lachen met een opmerking van Scott, maar dat doet pijn. Dat zag je aan zijn blik. Ik voel me echt schuldig. Dit is mijn schuld. "Mag ik met de fiets gaan?" vraag ik. "Gaat dat wel gaan? School is hier een eindje vandaan." reageert Tony. Hij kijkt naar Steve. "Het is te gevaarlijk. Stel dat iemand je ziet of dat er iets gebeurd?" zegt Steve. "Oké, ik zal wel met de auto gaan." Ik pak mijn rugzak en de brooddoos die Tony voor me klaar maakt. Ik ben precies een klein kind. Ik word vervoerd, ze maken mijn eten, ik moet niets doen hier. Het is wel leuk, maar ik wil ook zelfstandigheid hebben. Ik durf het enkel niet te zeggen. Ik wil hen niet kwetsen. Ze doen zo hun best voor mij. Ik loop naar de auto. Ik vind het wel zo vreemd dat elke keer een chauffeur me afzet en terug ophaalt. Als ik op school kom, dan kijkt iedereen me altijd raar aan. Ik ben precies zo een rijkeluiskind. Terwijl ik dat eigenlijk niet ben. Weer een saaie dag overleven. Maar ik denk dat op school beter gaat gaan om mijn gedachten even te verzetten dan bij de Avengers. Daar ga ik elke keer aan het ongeluk denken. Zeker als we het gaan opruimen. Al het puin dat ik heb veroorzaakt. Zij gaan dat nu opruimen. Maar ik ben nu op school, dus ik kan niet helpen.